แค้นซ่อนสวาท

คีย์รินทร์ ฉัตรบริพัตร (คี) อายุ 35 ปี

ชายหนุ่มผู้มีหน้าตาหล่อเหลา ความเฉยชาไม่สามารถบดบังความมีเสน่ห์กลับกันกับดึงดูดสาว ๆ ให้เข้ามาค้นหาความเฉยชานั่น ความเคียดแค้นคือตัวขับเคลื่อนทำให้เขามีชีวิตลมหายใจอยู่ได้ในแต่ละวัน ไร้ซึ่งความสุขมีแต่ความทุกข์สำหรับ 2 ปีที่ผ่านมา

อัยวา ปกรณ์พิจิตร (หนูอัย) อายุ 19 ปี

สาวน้อยหน้าตาน่ารัก แต่ความน่ารักกลับไม่พอสำหรับบุพการี เธอเรียนหนังสือไม่เก่งจึงไม่เป็นที่เชิดหน้าชูตาของครอบครัว ความรักที่เธอควรจะได้รับกลับถูกเทไปให้อัญญาวีผู้เป็นพี่สาวจนหมด เคราะห์ซ้ำกรรมซัดเธอกลายเป็นหมากในเกมแค้นแทนพี่สาว ที่ได้ลงมือสร้างโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ก่อนลาโลกใบใหญ่ไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ


(เรื่องราวทั้งหมดเกิดจากความแค้นเป็นตัวขับเคลื่อน)

"ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะฉันก็กลัวโรคจากเธอเหมือนกัน"คีย์รินทร์กระตุกปมผ้า สลัดมันให้พ้นหูพ้นตาด้วยความรำคาญ กลิ่นแอลกอฮอล์ที่เจือมากับลมหายใจทำให้อัยวารู้สึกสะท้านแปลก ๆ  มันหอมรัญจวนจนทำให้เธอปั่นป่วนในอารมณ์

คีย์รินทร์ส่งปลายนิ้วหยาบไล้ไต่ตามไหปลาร้า วนเล่นไปมาจนอัยวาขนลุก ไม่ว่าคีย์รินทร์จะแตะตรงส่วนไหนของร่างกายเด็กสาวก็ร้อนรุ่มจนเหงื่อซึมผุด คล้ายกับไฟฟ้ากำลังแล่นผ่านทั่วเรือนกาย ยิ่งคนตรงหน้าแสดงท่าทางหื่นกามด้วยการเลียริมฝีปาก ร่างบางยิ่งตื่นตระหนกด้วยความกลัว

อัยวาถูกผลักด้วยความแรง ร่างทั้งร่างนอนแผ่หลาลงบนที่นอนนุ่มอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว มือทั้งสองข้างส่งปิดหน้าอกและดอกไม้งามด้วยความหวงแหน ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะต้องเปลือยร่างกายต่อหน้าชายใด กายบางสั่นเทิ้ม แม้อุณหภูมิภายในห้องจะเย็นยะเยือกแต่ร่างกายเด็กสาวแรกรุ่นกลับชุ่มไปด้วยเหงื่อเมื่อเจอเข้ากับสายตาอันเย็นชาและดุดัน

"แสดงละครเป็นเด็กสาวที่ไม่เคยผ่านดุ้นชายได้เก่งนี่"

คีย์รินทร์ถากถาง มุมปากโค้งขึ้นด้วยความเหยียดหยัน  ขยับร่างหนาขึ้นคร่อมกักขังเด็กสาวไม่ให้เธอได้ขยับหนี ดวงตาลุ่มลึกก้มมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้นัยน์ตาสั่นระริกอย่างหวาดกลัว ยิ่งอัยวาหวาดผวาตื่นกลัวมากเท่าไรนักล่าเสือร้ายอย่างคีย์รินทร์ยิ่งชอบ

"หน้าอกเธอสวยดีนะ ผ่านปากและมือชายมากี่คนแล้วล่ะ"คำชมที่มาพร้อมกับคำดูถูกเหยียดหยาม ทั้งที่ภายในใจรู้ดีว่าอัยวาเด็กน้อยตาแป๋วบริสุทธิ์มากแค่ไหน แค่จูบยังเงอะงะไร้เดียงสาจนน่าเอ็นดู แต่วันข้างหน้าคีย์รินทร์อยากให้เธอได้ดูเอ็น…

งับ!

อ๊ะ!!

"หนูอัย จะ เจ็บ"เสียงเล็กเจือสั่นเมื่อถูกปากหยักขบกัดเม็ดถันด้วยความแรง คีย์รินทร์ดึงดูดด้วยความรู้สึกคือมันเขี้ยว มืออีกข้างเคล้นคลึงบีบขยำจนเนื้อหน้าอกขาวปลิ้นออกมาตามง่ามนิ้วใหญ่ คีย์รินทร์สนุกไปกับความเจ็บและความทุกข์ทรมานของคนใต้ร่าง เขาทั้งบีบทั้งขยำจนทำให้อัยวาส่งเสียงร้องอ้อนวอนได้อย่างน่าเวทนา

"ฮึก คุณคี ปะ ปล่อยนะคะ หนูอัยเจ็บ"ยิ่งเธอร้องห้ามด้วยน้ำเสียงเจือไปด้วยความเจ็บปวดคีย์รินทร์ยิ่งถูกใจ โดนแค่นี้ไม่ถึงตายหรอก เพราะนี่มันแค่เริ่มต้น ชายหนุ่มค่อนขอดภายในใจ

"หน้าอกใหญ่แต่โคตรไร้ประสิทธิภาพ ไม่หวาน แค่ใช้ลิ้นแตะความรู้สึกก็คืออยากจะอ้วก"คีย์รินทร์ผละร่างหนาออกจากการคร่อม มองเนื้อบางที่ขึ้นรอยแดงช้ำด้วยความรู้สึกสงสาร ทว่าอีกใจกลับกู่ก้องร้องบอกว่าสิ่งที่เขาทำมันถูกต้องแล้ว เขาไม่ได้พิศวาสเธอ ไม่ได้สนร่างกายของเธอ เพราะฉะนั้นจะเกิด รอยแดง รอยช้ำ ก็ช่าง





​