ไม่อาจฝืนใจไม่ให้รัก(อีกครั้ง)

"ใครเป็นพ่อเด็ก?"

อยู่ๆเสียงเข้มของแดนดินก็เอ่ยขึ้น พร้อมกับแววตาที่แข็งกร้าวดุดัน

"หมายความว่าไงคะ?"

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวทำเป็นหน้าใสซื่อไม่รู้เรื่องไม่เข้าใจคำถามของเขา ก็ยิ่งยั่วอารมณ์ให้เขาโมโหมากขึ้น แดนดินเดินเข้าไปประชิดกับคนร่างเล็กที่ตอนนี้ก้าวถอยหลังไปติดอยู่กับต้นไม้ใหญ่

"อย่าทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลย ข้างในเธอมันร้ายกาจฉันชนิต"

"คุณแดน!"

แดนดินจับแขนสักสองข้างของเธอตรึงไว้กับต้นไม้ใหญ่ 

"ผมผิดอะไร ผิดตรงไหน คุณถึงทิ้งผมมาแบบนี้"

ฉันชนิตไม่ได้กลัวเขาแม้แต่นิด ไม่หนีไม่ดิ้น เผชิญหน้ากับเขาตรงๆ 

"ไม่ว่าจะเหตุผลอะไรมันก็ผ่านมานานแล้ว คุณจะถามหาเหตุผลอะไรอีก ดูคุณก็มีความสุขกับชีวิตปัจจุบันดี ต้องขอบคุณนิตเสียอีกที่หลีกทางให้คุณไม่งั้นคุณจะมีแฟนที่เชิดหน้าชูตาในสังคมได้อย่างคุณพิมพรี่เหรอคะ"

"เธอมันอำมหิต หลอกคนได้อย่างเลือดเย็น ไม่ได้รักแต่เสแสร้งแกล้งทำว่ารัก อยากรู้นักหัวใจของคุณมันสีอะไร?"

พูดเสร็จเขาฉกลงมาบดขยี้ที่ริมฝีปากของเธออย่างหนักหน่วงตามอารมณ์ของโทสะ

ในขณะที่อีกคนไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันชนิตพยายามผลักดันเขาออกแต่แรงอันน้อยนิดไม่อาจทำอะไรเขาได้เลย 

เขายังคงบดขยี้จูบอย่างลงทันฑ์ ลิ้นอุ่นเปียกชุ่มก็พยายามดุนดันเข้ามาตวัดรัวกับลิ้นของเธอจากหนักหน่วงรุนแรง

ก่อนจะค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนหวาน ภาพในอดีตครั้งที่ยังรักกันค่อยๆผุดออกมาทีละภาพ ทีละภาพ

แต่ตัดด้วยภาพสุดท้ายคือวันที่หญิงสาวทิ้งเขาไปให้ต้องพบกับความเจ็บปวด เขาผลักร่างบางออกทันทีเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอทำร้ายให้เขาเจ็บปวดสาหัส