เคียงหัวใจนายมาเฟีย

คำโปรย...
ทั้งที่เขาห่วงและหวงหญิงสาวข้างบ้านคนนี้สุดหัวใจ แต่ไม่กล้ายอมรับกับตัวเอง เพราะเกรงว่าตนจะเป็นคนนำพาภยันตรายมายังเธอ ทว่า...เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เขาจึงต้องกลับมาทบทวนความรู้สึกตัวเองอีกครั้ง
“จากเด็กข้างบ้านสู่...คนพิเศษข้างหัวใจ”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
“แหวนของเล่นที่เราให้พี่ตอนแปดขวบใช่มั้ย ของขวัญแบบพี่น้องน่ะเหรอ ยังอยู่ครับ ไม่ได้หายไปไหน”
แต่ละคำของศตวรรษ เน้นย้ำจนคนฟังรู้สึกห่อเหี่ยว จากเดิมที่หัวใจกำลังพองฟูเพราะความใส่ใจห่วงใยที่เขามีต่อเธอเรื่องพวงกุญแจ มันคือคุณค่าทางจิตใจ
“ย้ำเหลือเกินว่ามันเป็นของเล่น หนูให้พี่ด้วยใจจริงนะคะ แล้วไอ้ที่ว่าอยู่อะ อยู่ไหนคะ ได้สวมมันบ้างหรือเปล่า”
“ก็อยู่… เก็บไว้อย่างดี โดนัทไม่ต้องห่วงหรอกน่า พี่ไม่ทำหายหรอก”
เจ้าตัวพยายามบอกปัด ท่าทางลุกลี้ลุกลนซ้ำยังรู้สึกอายลูกน้องทุกคนที่นั่งอมยิ้มมุมปากและพร้อมใจกันเงี่ยหูฟังบทสนทนาไม่เลิก
“อยู่ไหนคะ” คนถามกดเสียงต่ำ
แทนคำตอบ ศตวรรษหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา แล้วเปิดให้ดูช่องที่เล็กที่สุดในกระเป๋าซึ่งมีแหวนสีเงินซุกซ่อนอยู่ ก่อนจะรีบเก็บกระเป๋าตามเดิมและหวังว่าเรื่องนี้จะรู้กันเพียงสองคน แต่ดลยากลับอุทานเสียงดังลั่นไปทั้งคัน
“โห ถึงกับเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์เลยหรือคะ”
“โดนัท หยุด!”
มือหนาประกบลงบนปากบางแน่นจนมาเฟียหนุ่มได้แต่ส่งเสียงอู้อี้ฟังไม่ได้ศัพท์ พอเห็นศตวรรษออกอาการที่ดูอย่างไรก็เรียกว่าเขิน เธอก็ยิ่งอยากจะแกล้ง ทั้งดิ้นทั้งดึงมือที่ปิดปากอยู่ออกจนเป็นอิสระในที่สุด
“พี่เก็บแหวนของหนูไว้ใกล้ตัวขนาดนี้ แสดงว่าพี่เองก็หวังว่าจะได้เจอกับหนูอีกครั้งใช่มั้ยล่ะคะ บอกหนูมาเถอะ”
“ไม่ใช่อย่างที่เราพูดสักหน่อยน่า แค่พี่ไม่รู้จะเอาไปไว้ไหนก็เท่านั้นแหละ”เสียงทุ้มเบา ปฏิเสธไม่จริงจังนัก
“จริงเหรอครับนาย แหวนวงเล็กนิดเดียว เก็บที่ไหนก็ได้ม้าง…”
เมธัสเอ่ยแซวอีกรอบ คราวนี้มีลูกคู่ทั้งคันรถตู้เป่าปากร้องเพลงดังแซวตามไปด้วย
“โดนัทยังมีรู แล้วเมื่อไรยูจะมีใจฮิ้ววววว”
“ถ้าพวกนายยังไม่ยอมสงบปากสงบคำ ฉันคิดว่าน่าจะมีคนถูกตัดเงินเดือนสักสามเดือนเป็นไง” คนเสียฟอร์มหน้าแดงระเรื่อประกาศเสียงกร้าวกลบเกลื่อนความเขิน

(นิยายเรื่องนี้ มีจำหน่ายในเวอร์ชั่น Boy Love / Yaoi แล้วนะคะ)