ตกหลุมพรางเสียงเอง

วันฝนพร่ำแฉะทั่วทุกหนทุกแห่ง กลิ่นเหล้ายังคลุ้งในลำคอ ริมฝีปากร้อนแนบสนิทกับรสจูบร้อนแรง สองกายเบียดเสียดเข้าหากันจนแทบกลายเป็นเนื้อเดียว กลิ่นน้ำหอมบุรุษ และรสจูบทำสมองพร่าเลื่อน มองชายตรงหน้านัยน์ตาฉ่ำ ไม่รู้ว่าเพราะฤทธิ์เหล้าที่ดื่มไป หรือความง่วงที่เล่นงานถึงได้ยอมให้ถูกปล้นจูบ
“หวานดีนิ ชักอยากกินอย่างอื่นด้วยแล้วสิ” สายตาคู่คมเลื่อนลงมองหน้าอกหน้าใจที่บดเบียดกับแผ่นอกกว้าง
“หัวหน้า” เธอพยายามออกแรงขัดขืนแต่เพราะความเมามายทำให้เธอไม่มีเรี่ยวแรงมากพอจะดันเขาออกไป
“ได้ไหม ฉันอยากได้ยินเสียงเธอคืนนี้”
“ปล่อยนะคะ” เธอช้อนสายตาดุมองอย่างเอาเรื่อง
คนเพิ่งเคยโดนปฏิเสธและยังโดนสายตาแบบนั้นมองอีก มันยิ่งกระตุ้นสัญชาตญาณของนักล่าให้กายมากกว่าเดิมทวีคูณ ปากได้รูปกระตุกยิ้มสายตาเปลี่ยนเป็นกระหายราวสัตย์ป่า
“ไอ้ท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้ฉันอยากได้เธอ”
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือเล็กแต่แรงตบไม่เบาฟาดลงบนแก้มขาวเต็มแรงจนหน้าอีกฝ่ายสะบัด พีรยาอาศัยจังหวะนั้นดันกายเขาออกห่าง
“ฉันว่าคุณคงเข้าใจอะไรผิดแล้วค่ะ ขอตัว”
“หึ” ปากได้รูปกระตุกยิ้มร้ายมองตามหลังเล็กที่หายไปกับประตูร้าน เลือดในกายร้อนผ่าเดือดดาลด้วยความกรุ่นโกรธจนอยากเอาชนะท่าทางผยศแสนรั้นให้ศิโรราบใต้ร่างเขา