วิญญาณเฝ้าศาล

“ฮูหยินท่านนี้ ต้องการให้ข้าน้อยช่วยเหลือสิ่งใดหรือไม่เจ้าคะ” มือขาวซีดเอื้อมมือมาทางนางแล้วแบมือออก ดวงหน้าขาวซีดไร้สีเลือด ปราศจากคำพูดเอื้อนเอ่ย
“ท่านต้องการอาหารหรือเจ้าคะ โปรดรอตรงนี้สักประเดี๋ยว ข้าจะกลับไปเอามาให้” นางหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องครัว ในนั้นมีซาลาเปาไส้ผัก และไส้เผือกอยู่ในซึ้งนึ่ง นางหยิบใส่ผ้าขาวสี่ลูกแล้วรีบเดินกลับมาที่หน้าประตู พลันสมองนางก็สั่งให้เท้าทั้งสองหยุดชะงักลงก่อนถึงธรณีประตู
“ฮูหยินท่านนี้โปรดเดินมารับด้วยเจ้าค่ะ” ฮูหยินท่านนั้นยืนห่างออกไปจากจุดเดิม ด้วยสัญชาตญาณทำให้นางไม่กล้าก้าวเท้าออกนอกอาณาเขตศาลเจ้า ร่างสวยเคลื่อนไหวเข้าหานางอย่างเรียบเรื่อย นางยื่นซาลาเปาไปที่หน้าประตู สีหน้าของฮูหยินยกยิ้มขึ้นคล้ายดีใจ สองมือซีดเอื้อมหยิบห่อซาลาเปาเก็บเข้าไปในแขนเสื้อที่กำลังอุ้มลูกน้อยอยู่ ริมฝีปากเผยฟันขาวเรียงตัวสวยจนตาพร่า ยืนห่างจากนางเพียงสามก้าว รอยยิ้มสวยค่อยๆกว้างขึ้น มุมปากกดลึกฉีกออกเกือบถึงติ่งหู ส่วนตัวนางนั้นจะร้องกลับไม่มีเสียงเปล่งออกมา ขาทั้งสองข้างก็ก้าวไม่ออกเสียแล้วจะหมุนตัวกลับก็ทำไม่ได้ ยืนตัวแข็งทื่อน้ำตาเอ่อคลอด้วยความกลัว เป็นครั้งแรกที่นางเห็นผีและเป็นการเห็นในระยะประชิด