รำพันเสน่หา

สำหรับสราวลี เขาเหมือนปีศาจร้ายในอดีตที่คอยหลอกหลอน
แต่สำหรับราเชน เธอคือความคิดถึงและโหยหา
ฉะนั้นเขาต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่ปีศาจ
...........................................................

“มาแล้วเหรอ นึกว่าจะทิ้งลูกไว้ทั้งคืนเสียอีก” คำทักทายของเขาไม่สู้ดีนัก
หญิงสาวถึงกับเม้มริมฝีปากแน่น เหมือนว่าเขากำลังไม่พอใจเธอ ทั้งที่เธอควรจะเป็นคนที่รู้สึกแบบนั้น
“นี่เลี้ยงลูกหรือว่าเลี้ยงหมา ถึงได้เทนมทิ้งไว้ให้แล้วจะไปไหนก็ได้”
“คุณ!” เธอถึงกับน้ำตาร่วงเผาะ เจ็บใจกับคำพูดของเขาเหลือแสน
“ถ้าไม่อยากเลี้ยงก็บอก เดี๋ยวผมจะเลี้ยงเอง”
“หยุดนะ!”
สราวลีทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอแผดเสียงดังลั่นอย่างลืมตัว หมูหวานได้ยินก็ร้องไห้จ้าขึ้นมา ใบหน้าซุกไซ้หาแหล่งอาหารตามสัญชาตญาณ คนเป็นแม่รู้ได้ในทันทีว่าลูกกำลังหิว
“ส่งแกมาให้ฉันนะคะ”
“ไม่ คุณต้องเข้ามาเอาเอง” ราเชนต่อรอง
คนเป็นแม่นั้นใจจะขาดรอนๆ อะไรก็ยอมได้ทั้งนั้นเพื่อลูก สราวลีจึงไม่สนใจอะไรอีก รีบปราดเข้าไปรับร่างเล็กๆ จากอกเขาในทันที ไม่สนด้วยซ้ำว่าเขาจะเกี่ยวเอวเธอไว้ไม่ให้หนีไปไหน นอกจากต้องเดินตามเขาไปที่เตียง
เขาเป็นคนปลดกระดุมเสื้อเธอออก สราวลีเพิ่งรู้สึกว่าเขาเข้ามาใกล้เธอมากเมื่อร่างสูงแนบชิดอยู่ทางด้านหลัง เวลานี้เธอนั่งอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นสมรภูมิรักระหว่างกัน
คิดมาถึงตรงนี้ก็แก้มแดงซ่าน เมื่อต้องมาเปิดหน้าอกให้นมลูกต่อหน้าเขา
“อุ้ย!” คุณแม่ยังสาวอุทานออกมาเล็กๆ เมื่อปากน้อยๆ นั้นดูดดึงรุนแรงเพราะความหิวจัด
“ใจร้าย...ทิ้งลูกไว้ที่บ้าน แล้วตัวเองก็ไปเที่ยว” เขาต่อว่าต่อขานขณะลูบไล้เท้าเล็กของลูกอย่างอ่อนโยน ดวงตาจับจ้องที่ใบหน้าของแกไม่ยอมวาง
สราวลีเม้มริมฝีปากแน่น เจ็บปวดกับคำกล่าวหานั้น เขาไม่มีวันรู้ว่าเธอกับลูกอยู่กันอย่างไร หญิงสาวไม่ตอบโต้นอกจากให้นมลูกไปเงียบๆ เพราะเขาไม่มีสิทธิ์จะมาวิจารณ์เธอด้วยซ้ำ ในเมื่อเขาก็ไม่ได้เลี้ยง
“ลูกร้องไห้หารู้บ้างหรือเปล่า”
คำถามของเขาทำให้ความอดกลั้นของสราวลีหมดลง หญิงสาวร้องไห้ออกมาในที่สุด จนเธอต้องรีบยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาเพราะกลัวว่ามันจะหยดใส่ลูก
“คุณไม่รู้อะไรอย่าพูดเลยดีกว่า” เสียงของเธอสั่นเครือเมื่อตอบโต้เขาออกมา
“รู้สิ เด็กที่ไม่ได้อยู่กับแม่น่ะ เจ็บปวดทุกคนแหละ”
ราเชนก็เป็นหนึ่งในนั้น เขาเติบโตขึ้นมาโดยมีแม่นมเป็นคนเลี้ยง ส่วนแม่แท้ๆ นั้นหายสาบสูญไปตั้งแต่เขายังจำความไม่ได้ แต่คำพูดของเขากลับกระทบใจสราวลีเข้าอย่างจัง
“คุณจะพูดให้ฉันรู้สึกผิดจนตายไปเลยใช่ไหมคะ ถึงจะสาแก่ใจคุณ”
“เปล่า ผมแค่สงสารลูก แกคิดถึงแม่” เสียงของเขาอ่อนลงเมื่อมองเห็นแววตัดพ้อในดวงตาคู่หวานของเธอ
“ลูกฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น”
“ลูกคุณคนเดียวเสียเมื่อไหร่ ก็ลูกผมด้วย อย่าปฏิเสธว่าไม่ใช่ คุณรู้แก่ใจดีว่าอะไรเป็นอะไร อย่าต้องทำให้ลูกต้องเจ็บตัวโดยการพาแกไปเจาะเลือดเพื่อตรวจดีเอ็นเอเลยนะ มันไม่เวิร์คหรอก”