เกิดใหม่ทั้งทีดันเป็นคุณหนูร้อยโลที่สามีเมิน

***เนื้อหาบางส่วน***

"อย่างแรกเจ้าจะได้เกิดใหม่ในร่างคุณหนูสกุลใหญ่ในอดีตนางหนักหนึ่งร้อยกิโลเป็นบุตรสาวของพ่อค้าที่มีฐานะและมีสามีแล้ว" สีหน้าจริงจังน้ำเสียงเรียบดังออกมาจากปากยมฑูตที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเธอ
"อันนี้ดีนะ แต่ใช้คำว่าสกุลนี่ไม่ใช่ในไทยเหรอคะ"
"ไม่ นางคือเจ้าในอดีตเมื่อหลายร้อยปีมาแล้ว"
"แล้วทางเลือกที่สองล่ะคะ" หญิงสาวเอียงคอถามยมฑูตอย่างสงสัย เพราะทางเลือกแรกสำหรับเธอที่ไม่ชอบให้ตัวเองอวบอ้วนมันค่อนข้างเลือกยากสักหน่อย เธอจึงถามหาทางเลือกที่สองเพื่อประกอบการพิจารณา
"อยู่ในยุคนี้แต่เป็นร่างสุนัขของคนรวย" ร่างโปร่งแสงตอบหน้าตายก่อนจะยกยิ้มมุมปาก คล้ายกำลังเยาะเย้ยทางเลือกทั้งสองของเธอ
"ทำไมทางเลือกของฉันมันถึงโหดร้ายนักล่ะเนี่ย" ภาพวาดโวยวายอย่างหัวเสีย ผิดกับท่านยมฑูตที่ยกยิ้มอย่างพอใจ ราวกับการแกล้งใครสักคนเป็นเรื่องน่าสนุก
______________________________________
“ต้องขอบคุณฮูหยิน เพราะท่านแท้ ๆ ท่านพี่จึงได้ให้ข้ามาเลือกเครื่องประดับและอาภรณ์ใหม่มากมายเพียงนี้” ซ่งเยี่ยนฟางกล่าวด้วยน้ำเสียงเชื่องช้ากรีดกรายชี้ไม้ชี้มือไปทางกองอาภรณ์ด้านหลังที่ถูกเลือกไว้ในร้าน ในอดีตนี้ไม่มีใครบอกนางเลยหรืออย่างไรว่าท่าทีกรีดกรายเช่นนั้นมันดูน่าระอาเพียงใด เจียงถิงถิงคิดในใจก่อนจะขยับยิ้มมองอนุภรรยาด้วยสายตาแห่งความสมเพช นางกลัวสิ่งใดกันถึงได้มักมาหาเรื่องเจียงถิงถิงคนเดิม ทั้งที่ตัวนางเองงดงามราวบุปผาปานนั้น

“ข้าให้เจ้าอีกสักทีก็ไม่เป็นปัญหา หากเจ้าชอบ ถ้าเช่นนั้นเพื่อปลอบใจข้าจะซื้อผ้าไว้ห่อศพเจ้าอีกสักพับจะเป็นไรเยี่ยนฟาง” บรรดาลูกจ้างและผู้มาเดินในตรอกต่างพากันอ้าปากกว้างเมื่อเจียงถิงถิงว่าจบ ทุกคนหยุดยืนมองการสาดคำพูดใส่กันของสองสตรี แต่เชื่อเถิดต่อให้เจียงถิงถิงไม่ได้ผิดอันใดนางก็จะถูกบอกว่าผิดเพียงเพราะนางไม่ได้งดงามเท่าซ่งเยี่ยนฟาง
อันอี้เฉินหยุดหัวเราะให้กับประโยคเมื่อครู่จนถูกเจียงถิงถิงดุด้วยสายตา นางกำลังด่าคนอยู่เหตุใดจึงมาหัวเราะคำพูดนางกันเล่า เป็นสหายแบบไหนกัน
_________________________________________
“ข้าต้องการอิสระ ข้าต้องการให้ท่านเขียนหนังสือหย่าให้กับข้า ข้ารู้ว่าระหว่างนี้พวกท่านเองก็คงไม่ต้องการให้ข้ากลับสกุลเจียง เช่นนั้นข้าจะอยู่ที่นี่จนกว่าพวกท่านจะทำการใหญ่แล้วเสร็จ จึงจะจากไปแต่ท่านต้องเขียนหนังสือหย่าให้ข้าเป็นสิ่งรับประกันก่อน” เจียงถิงถิงกล่าวข้อเสนอของตนให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี หยุนฮ่าวหรานยืนนิ่งพินิจสิ่งที่นางกล่าวเขาเองก็คิดว่าข้อเสนอของนางน่าคิดไม่น้อย เขาเองก็ไม่ได้รู้สึกพิศวาสในตัวนาง หนำซ้ำเขายังอยากให้ซ่งเยี่ยนฟางขึ้นเป็นภรรยาเอก เขาเดินไปมาที่ลานข้างเรือนของเจียงถิงถิงเพื่อคิดทบทวนสิ่งที่นางกล่าว ไม่นานก็เดินมาหยุดตรงหน้าสตรีอวบที่มีศักเป็นภรรยาเอก
“ข้าตกลง แต่ต่อจากนี้เจ้าห้ามออกจากเรือนตนเองเด็ดขาด”
“ไม่ ท่านห้ามกักข้าไว้ในเรือนเช่นก่อนหน้านี้ ข้าบอกแล้วอย่างไรข้าต้องการอิสระ หากท่านไม่ไว้ใจข้าก็ให้อันอี้เฉินคอยตามก็ได้ อย่างไรเขาก็เป็นคนในตระกูลท่านอยู่ห้าหกส่วน” เมื่อกำลังจะถูกกักตัวอีกคราเจียงถิงถิงจึงหาวิธีอื่น ๆ มาหว่านล้อมคนหูเบาเช่นหยุนฮ่าวหราน วิธีเดียวที่นางคิดได้ในทันทีคืออันอี้เฉินจึงได้กล่าวออกไป
_____________________________________
“คุณชายจะให้ข้าทำอย่างไรหรือขอรับ” บ่าวรับใช้คนสนิทของหยุนฮ่าวหรานเอ่ยถามผู้เป็นนาย จิ่งซินคุกเข่าอยู่บนพื้นรอคอยคำตอบอย่างนอบน้อม เห็นคนเป็นเจ้านายอารมณ์ไม่สู้ดีจึงไม่คิดจะถามย้ำให้มากความ
“เจ้าไปขโมยหนังสือหย่าที่เรือนฮูหยินมาให้ข้า”
“แต่คุณชายอยากหย่ากับฮูหยินมาตลอดไม่ใช่หรือ แล้วเหตุใดจึงไม่ปล่อยนางไปเสียเล่าขอรับ”
“เจียงถิงถิง นางเป็นของข้า นางจะไปจากข้าไม่ได้หากข้าไม่อนุญาต เจ้าทำตามที่ข้าบอกก็พอ” เสียงเข้มสั่งการครั้งสุดท้ายอย่างไม่ลังเล จิ่งซิงพยักหน้ารับคำก่อนจะลุกไปเทชาใส่จอกให้หยุนฮ่าวหราน หมายจะทำให้คนเป็นเจ้านายคลายโทสะรุ่มร้อน
______________________________________

***กรุณากดอ่านตัวอย่างก่อนกดซื้อ
***ซื้อผ่านเว็บไซต์ถูกกว่ากดซื้อผ่านระบบIOS