ด้วยรักและรอยกรรม

***นิยายวาย **กลับชาติมาเกิดใหม่ *** วิญญาณ *** หลอน *** ไสยสาสตร์


*** การจองเวร อันไม่มีที่สิ้นสุดนี้จะหยุดลงที่ตรงไหน เมื่อ "เจ้ากรรมนายเวร" ไม่ยอมอภัยให้ใน "กรรม" ที่เราเคยก่อ........

"กูจะถลกหนังหัวมัน มาทำผ้ายันต์กันผี....."

“กายะกัมมัง วะจีกัมมัง มะโนกัมมัง สัญจิจจะกัมมัง อะสัญจิจะกัมมัง ขะมันตุ เม อะโหสิกัมมัง ภะวะตุ เม.”

“กูไม่ฟัง! กูไม่เอา กูไม่มีวันอภัยให้มึง....”



“เขาไม่ยอมรับบุญที่ทองอุทิศให้...” เนื้อทองก้มหน้าลงไปมองฝาปิดหลุมฝังศพซึ่งมีชื่อตนเขียนติดอยู่

“มีด้วยหรือครับหลวงตา ผีที่ไม่อยากได้บุญ” คณิณหันไปตามพระชรา

“เอ็งเคยโกรธใครมากๆ มั้ยวะ” หลวงตาถามกลับ

“ก็...เคยโกรธครับ แต่ก็ไม่มากเท่าไหร่”

“อย่างนั้นหลวงตาจะถามเอ็งใหม่ เอ็งรักชีวิตเอ็งมั้ยวะ”

“รักสิครับหลวงตา”

“ถ้าให้เลือกตัดอวัยวะออกมาจากตัวเอ็งสักชิ้น เอ็งจะตัดอะไร”

“ไม่ตัดหรอกครับ เรื่องอะไรผมจะต้องตัด”

“แล้วถ้ามีคนเดินเอามีดมาฟันแขนเอ็งขาด เอ็งจะโกรธมันมั้ยวะ”

“อ้าว หลวงตาถามได้ ผมจะคว้ามีดมา แล้วแทงสวนมันให้ไส้ไหลตามกันเท่านั้นเอง” คณิณทำท่าทางประกอบการเปรียบเทียบ

“แล้วถ้ามันไม่ตัดแขนเอ็ง แต่ตัดแขนพี่ชายเอ็งแทนเล่า เอ็งจะโกรธมันน้อยลงมั้ยวะ”

“บ้าไปแล้ว แขนพี่เทพก็ตัดไม่ได้ ผมไม่ยอมเด็ดขาด สู้ให้มันมาตัดแขนผมดีกว่า แต่ห้ามมาทำร้ายคนที่ผมรัก”

“อืม แล้วถ้ามันตัด แล้วมันมาขอโทษเอ็งภายหลัง บอกว่าวันนั้นมันไม่ตั้งใจ เอ็งจะยกโทษให้มันมั้ยวะ”

“ไม่ ผมจะตัดแขนมันคืน...ผมถึงจะหายแค้น”

“เอ็งได้คำตอบแล้วนี่...”

"...!...!...!..."