ทะลุมิติไปเป็นลูกของท่านทรราช ๑

อยากจะบ้าตาย!! อยู่ๆ ก็ทะลุมิติมาเกิดใหม่อยู่ในร่างเด็กสามขวบ ให้ตายเถอะ! จะเกิดใหม่ทั้งที ดันมาเป็นลูกของท่านพ่อทรราชคนนี้อีก แล้วอย่างนี้นางจะใช้ชีวิตอย่างไรให้พ้นเนื้อมือปีศาจคนนี้

    ตั้งแต่นางเกิดมา นางนั้นไม่เคยพบเคยเจอพ่อแบบนี้เลย มีพ่อที่ไหนกันสั่งตัดหัวลูกตัวเอง ฮื่ออออ!!! นางไม่อยากอยู่ในร่างเด็กคนนี้เลย ช่างเป็นคนที่อาภัพยิ่งนัก 

     อุส่าเอาชีวิตรอดจากคำสั่งประหารจากท่านพ่อทรราชคนนั้นได้แล้ว ยังต้องมาปลูกผัก เก็บสมุนไพรไปขาย เพื่อหาตำลึงมาประทั่งชีวิต!

     แต่ก็เอาเถอะ............ในเมื่อได้เกิดใหม่แล้วนางก็จะตั้งใจหาเงิน ชาตินี้นางจะต้องเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวย มั่งคั่งให้จงได้

..........................................................................................................................................

เฮ้! ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรไปนะ ท่าทางของเขาเหมือนกับท่าทางของผู้หญิงเวลาเป็นประจำเดือนเลยแหะ
เห็นแล้วมันน่ายกนิ้วให้สะจริง…………..
“พี่ชาย”
“………..” ไม่มีเสียงตอบรับ เขายังคงไม่สนใจ
“พี่ชาย พี่ชาย” หยวนหยวนยังคงกระซิบเอ่ยเรียกชายหนุ่มตลอด จนซือมั่วยอมหันมาตามเสียงเรียกของนาง
“นี่แนะ………” จู่จู่มือน้อยๆก็ยกขึ้นมาตรงหน้าชายหนุ่มก่อนจะชู่นิ้วมือขึ้นพรางยิ้มหัวเราะร่า ฮ่า ฮ่า! เป็นไงละ เจอนิ้วกลางของนางไป งงละสิ
“หือ” น้องหญิงทำอะไรของเขานะ ยกนิ้วขึ้นมาแบบนั้นทำไม หรือว่า

พรึ่บ!
ดวงตามนต์สวยของเด็กสาวเบิกกว้างอย่างตกใจ พี่ชาย! ท่านยกนิ้วกลางตอบโต้ข้าอย่างนั้นรึ
“เจ้ากำลังง้อข้าอยู่รึน้องหญิง ไม่เป็นไรพี่ชายหายแล้ว นี่แนะ!” พูดจบประโยค ชายหนุ่มก็ยกนิ้วกลางให้หยวนหยวนอีกครั้ง
แง่ง! หรือว่าพี่ชายคนนี้จะคิดว่าที่นางยกนิ้วกลางให้เขาเป็นสัญลักษณ์ในการง้ออย่างนั้นรึ ไม่นะ! หยวนหยวนไม่ได้ง้อพี่ชายสักหน่อย หยวนหยวนกำลังด่าพี่ชายอยู่ในใจนะ

..........................................................................................................................................

“เจ้าช่างเป็นคนที่ไม่คิดให้รอบคอบ สักแต่จะพูด!” องค์ฮ่องเต้กล่าวตำหนิบุตรสาว
“ท่านพ่อลูกคิดไม่รอบคอบอย่างไรรึ” อะไรกัน นางทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็ไม่ถูกใจใคร ท่านพ่อทรราชคนนี้เป็นอะไรกับนางนักหนา ถึงได้รังเกียจนางขนาดนี้ กับบุตรคนอื่นก็ไม่เห็นว่าจะเป็นเช่นนี้
“เจ้าอยากรู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่”
“ลูกไม่อาจแกล้งไม่รู้ต่อหน้าท่านพ่อหรอกเพคะ”
“เจ้า!” นางช่างเป็นเด็กที่เถียงทุกคำ ขอเพียงเขาพูดอะไรออกไปนางก็จะตอบกลับทันที
“องค์หญิงหากว่าทำอย่างนั้น เกรงว่าพวกเหล่าขุนนางภายในแคว้นจะไม่พอใจเอาได้” ท่านอ๋องอธิบาย ตนนั้นไม่อยากให้สองคนพ่อลูกต้องมาผิดใจกัน
“ท่านอ๋อง ท่านเป็นถึงท่านอ๋องผู้ยิ่งใหญ่ เหตุใดท่านต้องกลัวเหล่าขุนนางเหล่า”
“เรื่องนั้นกระหม่อม……..”
“ท่านอ๋อง ผู้ปกครองแคว้นที่ดี คือผู้ที่คิดอยากให้ประชาชนอยู่ดีมีสุขไม่ใช่รึ”
“องค์หญิงเรื่องนี้มันใช่แต่ทว่า……….”
“หากว่าใช่แล้วเหตุใด ใยต้องมีข้อแม้ด้วยเล่า ท่านอ๋องหากว่าเหล่าขุนนางไม่พอใจที่ประชาชนจะได้รำเรียนตำรา ท่านว่าคนเหล่านั้นใช่คนดีหรือไม่ แล้วอย่างนั้นท่านจะเก็บคนเหล่านี้ไว้ทำไมกัน ไร้ประโยชน์สิ้นดี!”
เมื่อประโยคนี้สิ้นสุดลง เหล่าผู้คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นต่างเงียบนิ่ง ไม่คิดว่าเด็กน้อยอายุเพียงแค่สามขวบคนนี้ จะมีจิตใจที่แนวแน่เด็ดขาดได้ขนาดนี้
“องค์หญิงท่านหมายความว่า จะให้กระหม่อมปลดคนเหล่านี้พ้นตำแหน่งอย่างนั้นรึ”
“แล้วท่านอ๋องจะเก็บคนแบบนี้ไว้ให้เปลืองตำลึงทำไม? ไม่สู้เอาตำลึงเหล่านั้นไปจ้างท่านอาจารย์สอนตำราให้ชาวบ้านไม่ดีกว่ารึ” หรือว่านางพูดผิดไป เหตุใดคนเหล่านี้ถึงได้มองนางแปลกๆละ