BEYOND THE SOUL จิตรวันวาน

สายธารแห่งกาลเวลา นำพาเชฟหนุ่มฝีมือดีจากอนาคต มาสิงที่ร่างบ่าวหญิงจิตใจบริสุทธิ์ ทาสของขุนนางใหญ่แห่งกรุงศรี ผู้ที่จะเปลี่ยนชะตาทาสสาวผู้นี้ไปตลอดกาล

..............
ชีวิตควรจะดีกว่านี้ อีกแค่ก้าวเดียวจะได้ไปทำงานร้านอาหารชื่อดังที่ฝรั่งเศสแล้วแท้ๆ ดันถูกไล่ออกจากงานทั้งที่ไม่ได้ก่อความผิดแท้ๆ แถมไอ้เพื่อนรักดันจะพาไปทริปปลอบใจที่จังหวัดอยุธยาสักหน่อย เจือกโดนรถมอเตอร์ไซค์ไอ้เด็กเวรที่ไหนไม่รู้ชนตกคลอง ในห้วงเวลาที่ผมตาย ดันไปเจอหญิงสาววัยรุ่น แต่งกายราวกับตัวละครในละครพีเรียดที่ผมไม่พิศวาสจะดูด้วยซ้ำ แถมหญิงคนนี้ดันเป็นคนที่ผมฝันถึงเธอ เห็นวิถีชีวิตเธอ เธอคือทาสผู้น่าสงสารที่โดนรังแก โดนตื้อให้เป็นเมีย เธอบอกว่าให้ผมไปแทนที่เธอ เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที ผมสิงในร่างของเธอ ผมอยู่ในสมัยอยุธยา ผมกลายเป็นผู้หญิง โอ้พระเจ้า ผมจะต้องปรับตัวครั้งใหญ่ ชีวิตน้องหนูจะดีขึ้นแน่นอน เฮียฮารุรับประกันได้ครับ

.................
ฮารุเดินมาที่เรือนเล็กท้ายเรือนใหญ่ มันเป็นเรือนไม้ขนาดสมส่วน มีชานยื่นออกมาตรงหน้าสลับกับต้นไทรที่ตั้งตะง่านอยู่ด้านข้าง ไอ้ดำ ไอ้แดง ไอ้อึ่ง มันสั่งให้เธอขึ้นไปบนเรือน ฮารุรู้สึกเบื่อหน่าย มันจะมีปัญหาอะไรอีกไหม เขาเดินดุ่มขึ้นไปบนเรือนแล้วเปิดประตูเข้าไป เขาเห็นชายหนุ่มหุ่นดีผิวออกขาวเรือง เปลือยท่อนบน ท่อนล่างสวมสโหร่งสีแดงเลือดหมู เขาเป็นชายหนุ่มที่หุ่นดีมาก ดีกรีนายแบบในยุคสมัยเขาเลยทีเดียว เรืองฤทธ์บอกกลับฮารุไป

“อีชุ่ม ข้าเรียกมาอยากให้เอ็งช่วยข้าหน่อยหนา”

ฮารุถามกลับ

“จะให้อิฉันช่วยอะไรจ๊ะ”

เรืองฤทธ์ยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ข้าอยากให้เอ็งนวดให้ข้าเสียหน่อย ข้าพึ่งเหนื่อยจากกิจมา เอ็งทำได้ไหม”

อิโธ่แค่นวดนี่น่ะ ทำไมไม่ใช่คนอื่นฟ่ะไอ้เวร ไอ้สามหน่อข้างล่างมันก็ไม่ได้เป็นหง่อยเสียหน่อย แต่จะขัดคำสั่งคงไม่ได้ เขาต้องทำตาม เฮ้อ

ฮารุในร่างชุ่มรับคำสั่งแล้วมาใกล้ๆเรืองฤทธ์แล้วนวดขาให้ เขารู้สึกดีเสียมากเหลือเกิน ขณะที่ฮารุกำลังโน้มตัวเพื่อนวดไหล่ จู่ๆเรืองฤทธ์ก็จับมือเธอล็อคแล้วโน้มทับตัวฮารุไว้

“อีชุ่ม เอ็งมันงามเสียเหลือเกิน ข้ารักเอ็งน่ะ มาเป็นเมียข้าเถิด” ฮารุทำหน้าเหวอ แว้กกก ไอ้เวรนี่มันจะปี้เขาแล้ว ไม่น้า

ฮารุหน้าเคลียดบึ้งใส่แล้วเขาใช้แรงอันแสนแมนของเขาผละไอ้เจ้านายหื่นออกไปแล้วเอาเข่าดันเขาไว้กลับเตียง พรางเอาแขนทั้งสองจับไหล่เรืองฤทธ์ทั้งสองข้างแล้วบอกกลับไป

“คุณท่านเจ้าขา อิฉันจะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่งน่ะเจ้าค่ะ ว่าอิฉันไม่อยากมีสามีเจ้าค่ะ อิฉันอยากครองตัวเป็นโสด อยากจะหาความฝันของตัวเอง อิฉันยังรับรักใครไว้มิได้หรอกหนาเจ้าค่ะ”

เรืองฤทธ์หน้าเหวอ พยายามดิ้นให้หลุดจากฮารุแต่เขาทำไม่ได้ อีชุ่มมันแรงเยอะผิดปกติมาก เขาทำได้แค่สบถด่าอีทาสชั้นต่ำกลับไป

“อีนังชุ่ม เอ็งริบังอาจเสิบสางกล้าด่าข้าเลยงั้นรือ ออกไปจากตัวกูบัดเดี๋ยวนี้เสีย ก่อนกูจักจัดการมึง”

อารุทำหน้านิ่งตอบกลับไปอย่างสุภาพ

“คุณท่านเจ้าขา อิฉันรู้ว่าท่านรักอิฉันมาก อิฉันเข้าใจดีจ๊ะ แต่ท่านจะใช้กำลังเอาให้อิฉันเป็นเมีย มันดูไม่เป็นสุภาพบุรุษเสียเลย ข้าไม่ชอบคนแบบนี้หนาเจ้าค่ะ” เรืองฤทธ์ทำหน้างงใส่ ไฉนอิชุ่มมันดูผิดแผกไปเสียเหลือเกิน มันดูพูดจาอย่างมิเกรงกลัวใครแถมยังโต้ตอบเขาอย่างผิดผู้ผิดคนเสีย ทุก ทีเหล่าบรรดาทาสสาวบนเรือนทุกคนก็ยินยอมร่วมหลับนอนกับเขา แต่อีชุ่มมันมิได้เป็นเหมือนอีพวกนั้น เขาด่ากลับ

“อีวิปลาส มึงหัดรู้สถานะเอ็งเสียมั้ง กูจักทำอะไรมึงก็ได้ ปล่อยกูบัดเดี๋ยวนี้” ไอ้เวรนี่ พูดขนาดไม่รู้เรื่องยังกะเด็กชิบหาย ฮารุจึงปล่อยเขา แล้วเดินหันหลังกลับไป แล้วฮารุก็บอกกลับเรืองฤทธ์ไปว่า

“ถ้าคุณท่านยังรักข้านักล่ะก็ งั้นข้าอยากเห็นสิ่งเหล่านี้ หากท่านรักข้าจริงๆ” เรืองฤทธ์ขมวดคิ้ว

“ข้าอยากให้ท่านเปลื่ยนแปลงตัวเอง แล้วไปทำงานเสียบ้าง คุณท่านเจ้าขา”