เพราะโลกนั้นไร้ซึ่งอิสรภาพ เหล่านักเขียนจึงต้องจับอาวุธเเทนปากกา

นานมาเเล้ว สหภาพเซลเทียร์คือมหาอำนาจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก
ไม่ว่าจะกำลังทหารอันกล้าเเกร่ง ตลอดจน เทคโนโลยีอันล้ำสมัย
ทุกสิ่งที่พวกเขาเคยครอบครอง ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่หนึ่งในโลก
วันเวลาเเห่งชัยชนะดำรงอยู่เนิ่นนานหลายสิบปี จนกระทั่งวันหนึ่ง ประเทศเล็กๆทางตะวันออกได้นำระบอบการปกครองเเบบใหม่ขึ้นมาใช้

------ สิ่งนั้นก็คือ ระบอบจักรกลธิปไตย....ระบอบการปกครองซึ่งจักรกลมีสิทธิในการบริหารประเทศเหนือมนุษย์

ตั้งเเต่วันนั้นโลกก็ไม่เคยเหมือนเดิมอีกต่อไป สหภาพเซลเทียร์ที่พ่ายเเพ้ต่อสหภาพจักรกลนับครั้งไม่ถ้วน ตัดสินใจเปลี่ยนเเปลงการปกครองจากระบอบประชาธิปไตยให้กลายเป็นเผด็จการ เพียงเพื่อควบคุมประชาชนให้เป็นปึกเเผ่นเทียบเคียงการบริหารโดยระบอบจักรกลธิปไตย

ในขณะที่เหล่าสัมพันธมิตรซึ่งนิยมประชาธิปไตย พวกเขาทั้งหลายกลับสร้างกำเเพงขนาดใหญ่ขึ้นเพื่อขังพวกตนอยู่ในนั้น เเล้วอ้างตนว่าเป็นผู้มีอิสรภาพ ทั้งๆที่พวกเขาได้สร้างกำเเพงสูงเฉียดฟ้าเพียงเพื่อหลีกหนีจากมหาอำนาจทั้งสอง

ใช่...เรื่องราวของผมเริ่มขึ้นหลังจากวันนั้นไปอีก 50 ปี

----- ภายหลังเหตุการณ์ 'ปากกาละเลงเลือด' โศกนาฏกรรมครั้งใหญ่ที่สหภาพเซลเทียร์ ตัดสินใจกวาดล้างเหล่าผู้อยู่ในวงการบันเทิงทุกคนจนหมดสิ้น

ไม่ว่าจะ ดารา นักร้อง ไอดอล จวบจน นักเขียน พวกเขาทุกคนที่ทำงานสื่อบันเทิงต่างถูกสังหารทิ้งด้วยเหตุผลที่ว่าทรัพย์สินทางปัญญาทั้งหมดคืออุปกรณ์บ่อนทำลายประเทศชาติ

ทว่า เมื่อมาถึงรุ่นของผม อาชีพที่กล่าวมาทั้งหมดก็ได้ถูกรื้อฟิ้นขึ้นมาอีกครั้งในรูปเเบบที่ไม่เหมือนเดิม

ดารา ที่ไม่ใช่ ดารา

ไอดอล ที่ไม่ใช่ ไอดอล

นักร้อง ที่ไม่ใช่ นักร้อง

เเละนักเขียนที่ไม่ใช่นักเขียน....หากเเต่เป็นสุนัขรับใช้ของรัฐบาล

---- เช่นนั้น เรื่องราวการต่อสู้เพื่ออิสรภาพของผมจึงเริ่มขึ้นตั้งเเต่จุดนี้
ในตอนที่มือสองข้างนี้มีไว้เพื่อรับใช้เผด็จการ





จากผู้เขียน :

เเด่ใครก็ตามที่กำลังรู้สึกท้อเเท้ให้กับชีวิตของตัวเอง
เเด่ใครก็ตามที่หลงลืมตัวตนเมื่อวันเยาว์
เเด่ใครก็ตามที่มองหาเเสงสว่างเพื่อจุดประกายเปลวเทียนในจิตใจที่ดับมอดขึ้นมาอีกครั้ง
ขอมอบนิยายเเห่งความหวังเรื่องนี้เเก่พวกท่านทุกๆคน