ไม่มีวันเอื้อมถึง

เวลาเผาจริงเริ่มขึ้นแล้ว

ฉันยืนอยู่บริเวณหน้าเตาเผา มองเห็นพ่อ แม่ พี่จักรและใจจันทร์น้องสาวฉันยืนเกาะกลุ่มกันอยู่ ทุกคนเฝ้ามองโลงบรรจุร่างของฉันมอดไหม้ลงไปท่ามกลางกองเพลิง ส่วนญาติที่มาร่วมงานอีกราว ๑๐ คน กลับบ้านไปก่อนหน้านี้หมดแล้ว

ฉันยืนมองอยู่ห่างๆ จนกระทั่งคุณปรากฏตัวขึ้นข้างๆ ฉัน พูดกับฉันสั้นๆ ว่า

“ถึงเวลาทบทวนชีวิตได้แล้ว”

เมื่อคุณสั่ง ฉันก็ต้องเล่าให้ฟังตั้งแต่ต้นจนจบ ฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร แต่แสงสีทองรอบตัวคุณมันเจิดจ้าเสียเหลือเกิน ทำให้ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้อยู่ในระดับเดินดินอย่างฉัน พลังของมันคงเหมือนแสงเอกซเรย์ละมัง มันจึงตีแผ่ชีวิตฉันออกมาทุกขั้นทุกตอนให้คุณเห็น

ย้อนนึกถึงอดีตทีไร ฉันเห็นแต่คำว่า ‘ทำไม’ ลอยขึ้นมาเป็นคำถาม