เมฆที่ไม่ใช่ท้องฟ้า

“พี่ว่า…เราเลิกกันเถอะ” ประโยคที่ออกมาจากปากของอุษกรทำเอานิมโบสชาวาบไปทั้งตัว เขาเตรียมใจมาตลอด ทว่าก็ยังเจ็บอยู่ดี
“เขากลับมาแล้วเหรอ?” เสียงสั่น ๆ เอ่ยถามออกไปผะแผ่ว
“อืม…พี่ขอโทษนะ” นิมโบสเม้มปากแน่นอย่างสะกดกลั้น เขาต้องไม่ร้องไห้ในตอนนี้ ในเมื่อเขาเป็นคนเลือกเดินเข้ามาในชีวิตของอีกฝ่ายเองก็ต้องยอมรับให้ได้


‘ถ้าพี่กรเห็นกระดาษแผ่นนี้นิมคงถึงเชียงใหม่แล้ว ขอโทษนะครับที่นิมไปโดยไม่ได้ลาแต่มันคงถึงเวลาที่นิมต้องไปจากที่นี่สักที ตลอดเวลาที่เราคบกันนิมมีความสุขมากเลยนะแล้วก็ยินดีด้วยนะครับที่พี่กรได้เจอกับคนที่รอมาตลอดแล้ว
ก่อนคบกันนิมก็พอจะรู้จากพี่วาร์มาบ้างว่าพี่กรรักพี่เพลนมากและยังคงรอให้พี่เพลนกลับมาอยู่เสมอ ที่ผ่านมานิมเองก็เตรียมใจมาตลอดว่าถ้าพี่เพลนกลับมาจริง ๆ นิมก็อาจจะต้องไป แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้
ยังไงก็ขอบคุณนะครับที่ตอนนั้นยอมเปิดใจคบกับนิม ถึงแม้ว่านิมจะไม่สามารถแทนที่พี่เพลนได้เลยแต่แค่ได้เข้าไปอยู่ในพื้นที่เล็ก ๆ ในชีวิตของพี่กรนิมก็ดีใจแล้ว
นิมหวังว่าความรักครั้งนี้จะไม่ทำให้พี่กรเจ็บอีกนะครับ แล้วก็สุดท้ายนี้ นิมฝากพี่กรดูแลร้านของเราด้วยนะ ไม่สิ ต่อไปนี้คงจะเป็นร้านของพี่กรคนเดียวแล้วเพราะนิมคงไม่ได้กลับไปที่นั่นอีก
หากมีโอกาสนิมก็หวังว่าสักวันเราคงจะได้เจอกันในสถานที่ไหนสักแห่งนะครับ’
ใครจะรู้ว่าสถานที่แห่งไหนสักแห่งที่คนตัวเล็กหมายถึงจะเป็นงานแต่งของเจ้าตัว