รอยรักร้าย

เพราะปันดาวถูกใช้เป็นเครื่องมือในเกมแค้น ไคโรจึงฆ่าเธอให้ตายทั้งเป็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แววตาเปี่ยมรักแปรเปลี่ยนเป็นชิงชังจากคนรักกลับกลายเป็นศัตรู ยัดเยียดความทุกข์ทรมานให้เธออย่างไร้เมตตา...

เขาบอกว่ารักแต่ไม่เคยรับฟังและเชื่อมั่นในตัวเธอ สุดท้ายปันดาวจึงต้องกลายเป็นคนทรยศในสายตาเขา และสิ่งที่เธอทำได้คือเก็บทุกความเสียใจเอาไว้และร้องไห้เพียงลำพังเท่านั้น

"ไคโร!"

เธอเรียกเขาเสียงดังเมื่อพยุงตัวลุกขึ้นนั่งแล้วเห็นว่าไคโรนั่งอยู่ข้างเตียง

"ลูกล่ะ! ลูกอยู่ไหน!"

"ลูกไม่อยู่แล้ว"

เขาตอบในสิ่งที่เธออยากรู้ด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบสนิท

"ลูกไปไหน! คุณพูดมาให้ชัดๆนะ!"

"ลูกตายแล้ว!"

ไคโรตะคอกใส่อย่างเหลืออดพลางลุกยืนขึ้น

"ลูกตายแล้วได้ยินมั้ย!"

ปันดาวถึงกับช็อกน้ำตาพร่างพรูออกมาราวกับหยาดฝน ในอกปวดระบมราวกับถูกหอกแหลมทะลวงใจ 

"ไม่จริง!"

"จริง! เธอเป็นคนคลอดเขาออกมาเธอไม่รู้เหรอว่าอะไรเป็นอะไร! เธอรู้เต็มอกว่าอายุครรภ์แค่นี้มันเสี่ยงแค่ไหนถ้าคลอด! เธอเป็นแม่ที่ใจดำมากปันดาว! เธอฆ่าลูกตัวเองรู้ไว้ด้วย!"

"กลับไปซะปันดาว สิ่งที่ฉันจะทำเพื่อลูกได้คือละเว้นชีวิตสกปรกของเธอ ไปจากที่นี่และอย่ามาอีก"

ปันดาวสะอื้นจนตัวโยนกับคำพูดที่ประหัตประหารใจเธออย่างทารุณ นัยน์ตาที่มีแต่ความเกลียดชังของไคโรเสียดแทงใจซ้ำๆ แต่ถึงจะเจ็บจนแทบขาดใจยังไงเธอก็ยังไม่อาจละความพยายาม

"ไคโร...ฉันขอโทษก็ได้...ฉันไหว้คุณ...ฮึก...นะ...ขอให้ฉัน..."

สองมือสั่นเทาประนมไหว้อ้อนวอนพ่อของลูกอย่างน่าเวทนาแต่ไคโรกลับไม่คิดที่จะหยิบยื่นความเมตตาให้กับเธอ

"ถ้าผู้หญิงคนนี้มาอีกจับไปโยนทิ้งไกลๆ และถ้าก่อกวนมากนักก็เอาไปขายในซ่องซะส่วนเงินฉันยกให้พวกแก!"

พูดจบเขาก็เดินกลับไปทางเดิมโดยไม่คิดจะเหลือบแลมาที่เธอแม้แต่หางตา ปันดาวจึงได้แต่มองแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆห่างออกไปผ่านม่านน้ำตา