รักในรอยแค้น

แนะนำเรื่อง

"คุณแม่ ทำไมเขายังอยู่ที่นี่?!" รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อเหลาเริ่มเหือดหายไปในทันทีที่เห็นใครบางคนเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่น แม้เธอจะเปลี่ยนไปมาก ดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ทว่าดวงตากลมโตคู่นั่น เขายังคงจำได้ ไม่เคยลืม ดวงตาของผู้หญิงที่เขาเกลียดสุดหัวใจ ไม่ใช่สิ เขาเกลียดทุกอย่างที่เป็นเธอ...

หญิงสาวรูปร่างบางเล็ก ไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นมามอง ไม่ช้าก็เร็ว วันนี้ต้องมาถึง "วันไหนที่ฉันกลับมา หวังว่าจะไม่ได้เจอเธออาศัยอยู่ในบ้านฉันอีก" คำอำลาเมื่อสี่ปีก่อน ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท ไหนจะวาจาด่าทอเสียดสีสารพัดจากปากผู้ชายตรงหน้า เธอยังคงจำได้ทุกประโยค ไม่เคยลืม

"แม่เป็นคนให้น้องอยู่ที่นี่เอง" แม่เลี้ยงจีรารัตน์เอ่ยขึ้น นางรัก และเอ็นดูจันทร์เจ้าขาเหมือนลูกแท้ๆ หลังสามีคู่บุญลาจากโลกใบนี้ไป นางรู้สึกเหงา ว้าเหว่ใจเป็นที่สุด แม้จะมีอัครวินท์ ลูกชายคนโตคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง ทว่านางยังรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรบางอย่าง จันทร์เจ้าขาเป็นคนช่างพูด ช่างเจรจา น่ารัก สดใส พลอยทำให้จิตใจนางชื่นบานไปด้วย

"คุณแม่ลืมแล้วเหรอครับว่าครอบครัวเขาทำอะไรกับเราไว้บ้าง พ่อเลวอย่างไง ลูกคงไม่ต่างกัน!" คิณณ์ณภัทรมองอีกคนด้วยสายตาอาฆาตแค้น

"มีอะไรกัน อ้าว คินทร์ ... มาถึงแล้วเหรอ?" เสียงเอะอะโวยวายที่ดังออกไปไกลถึงข้างนอก ทำให้อัครวินท์ รีบซอยเท้าเข้ามาในห้องโถง เมื่อเห็นเหตุการณ์ หนุ่มหน้าคมพอจะเดาต้นเหตุของเสียงโวยวายนั่นออกแล้ว

"ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมยังให้เขาอยู่ที่นี่ ทุกคนลืมวันนั้นไปได้อย่างไรกัน!" คิณณ์ณภัทรตะคอกใส่หน้าเธอด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว พลางหมุนตัวเดินขึ้นบันไดไปอย่างหัวเสีย โดยไม่เอ่ยทักทายพี่ชายด้วยซ้ำ
---------