หมีแม่บ้านกับคุณประธานปากร้าย เล่ม 2

สินยิ้มให้และเดินตรงไปยังหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งมีปกสวยงามตั้งอยู่บนขาตั้งกรอบรูปเอียง 60 องศามองดูสวยงามเหมือนรูปภาพ เขาเอื้อมมือไปเปิดปกแต่มันเปิดไม่ออก มีเทปกาวเล็กๆ เชื่อมปิดปกหน้าและหลังไว้ไม่ให้เปิดได้
“ริชชี่ชอบอ่านหนังสือเหรอครับ เห็นวางหนังสือไว้หลายมุมเลย แต่ละเล่มปกสวยมากแล้วสีก็เข้ากันกับตู้หรือแจกันประดับที่วางอยู่ตรงนั้นด้วย”
“ผมซื้อหนังสือมาประดับบ้านน่ะครับ”
“หืม?”
“ผมชอบซื้อหนังสือที่ปกสวยๆ แล้วเอามาวางให้สีเข้ากับเฟอร์นิเจอร์”
“แล้วคุณเคยลองเปิดอ่านบ้างไหมครับ”
ริชชี่ส่ายหน้าและนั่งลงที่โซฟา
สินยิ้มอย่างเยือกเย็น ดวงตามองผ่านแว่นไปยังหนังสือสวยงามที่วางอยู่บนตู้ สีของหนังสือเข้ากันกับทั้งตู้และแจกันโบราณที่วางเคียงข้าง พ่อผู้บริหารหนุ่มเป็นคนนิสัยแบบนี้นี่เอง ซื้อหนังสือเพราะชอบปก เพราะแบบนี้สินะถึงได้หลงรูปกายภายนอกของเขาตั้งแต่แรกเห็น ทั้งที่ผ่านมาเขาก็ใช้รูปกายภายนอกเป็นเหยื่อล่อแต่น่าแปลกที่พอคิดว่าริชชี่มองเขาเหมือนที่เป้าหมายของเขามอง หลงใหลแต่เพียงปกแล้วไม่สนใจกระทั่งจะเปิดอ่าน หนุ่มใหญ่ผู้เยือกเย็นเสมออย่างเขากลับรู้สึกระคายขึ้นมานิดๆ ในอก
“ผมนึกว่าคุณค่าของหนังสืออยู่ที่เนื้อในของมันเสียอีก”
สินเอ่ยเรียบๆ ทั้งที่ยังหันหลังให้ เป็นท่าทีห่างเหินกว่าทุกครั้งที่จะหันมาสบตาและพูดด้วยรอยยิ้ม คนฉลาดอย่าง RD ริชชี่รู้ได้ทันทีว่าสินกำลังไม่พอใจบางอย่าง หมายถึงเขาไม่ให้คุณค่ากับหนังสืออย่างนั้นใช่ไหม
“ผม…ผมไม่ได้มีเจตนาดูถูกหนังสือนะครับ ผมแค่คิดว่าปกสวยก็ดีเหมือนกัน”
“ผมเป็นหนังสือที่ปกสวยสำหรับริชชี่ด้วยหรือเปล่า”