หมีแม่บ้านกับคุณประธานปากร้าย เล่ม 3 (จบ)

“ร้านนั้นไง! ส้มตำ*ะยำจิต แซบแสบดาก เผ็ดตั้งแต่ปากยันตูด กินร้านนี้ถ้าขี้ไม่แตกแจกไอโฟนเลย!”
คนขับหน้าเสีย
“แสบตูดตายห่*สิไอ้ไม้”
“จริงด้วย เฮียทำแรงยังแสบๆ อยู่เลย เกิดเจอพายุตำปูปลาร้ารุนแรงน่ากลัวจะแย่ งั้นวันนี้กินผู้ดีไปกินพิซซ่ากันมั้ยเฮีย”
ไม้หันไปถามด้วยรอยยิ้ม คีรินทร์ก็เพียงยิ้มขรึมๆ และพยักหน้า
“ก็เอาสิ”
“งั้นซิ่งไปเลยพี่! รำคาญไอ้คันข้างๆ มากเลย จี้อยู่ได้! ซ้ายก็ว่าง!”
“จริงของมึ* ไอ้คุกกี้นี่ขับดุดันไม่เกรงใจใครเลย”
“เหยียบเลยสิวะพี่! นั่นแหละ! แซงแม่งเลย ไงล่ะมึงคุกกี้ ทีแรกบอกแต่งแรงพอโดนแซงบอกแต่งสวย หน้าหนาวลงถนนเดี๋ยวหน้าฝนมึงจะลงข้างทาง!”
“ไอ้ห่*ไม้อย่าเชียร์สิวะ เดี๋ยวจ่าเรียก”
“แม่พูดยังไม่ใส่ใจแล้วจ่าเป็นใครจะมาสั่งผม!”
“อยากซิ่งทำไมมึงไม่ไปวิ่งสนามช้างวะไอ้ไม้”
“ก็อยากรู้มานานแล้วว่าอัลพาร์ดของเฮียมันแรงแค่ไหน ขับแล้วมีองค์ทรงพลัง คนมีตังค์เท่านั้นที่ใช้ คนขับอย่างมันแต่คนนั่งหลังอย่างเด้ง!”
คนขับหน้าเครียด
“มึ*อย่าแซวมาก เดี๋ยวคุณคีรินทร์เปลี่ยนให้กูขับ CRV”
ไม้ทำหน้าเหยเกพลางเหลือบหางตาไปทางคีรินทร์
“ไม่เอานะเฮีย รถอะไรเบรคมืออยู่ที่ตีน”
คีรินทร์พ่นหัวเราะแต่ก็รีบยกมือขึ้นปิดปากไว้และฟังไม้โวยวายต่อ ไม้ก็เกาะเบาะหน้าและชี้มือให้แซงฟอร์จูเนอร์คันข้างๆ จนสำเร็จ
“เยสสสส! ไงล่ะคุกกี้! อย่าคิดว่ามึงโก้เพราะสาวบางโพธิ์เขาโก้กว่ามึง พี่นี่ก็ขับใช้ได้นะ สุดทุกเกียร์ถ้าเมียโทรตาม”
“โธ่ไอ้ไม้…มึงหิวพิซซ่าเกินไปมั้ยนั่น เดี๋ยวรถปีนเกาะมึงจะได้แด*มาม่าแทน”
“สิ้นเดือนแค่มายา มาม่าสิของจริง”