มิอาจเว้าวอน

ความเข้าใจผิดในอดีตทำให้เธอเลือกจะเลี้ยงลูกคนเดียว ทว่าแปดปีต่อมาต้องกลับมาพบเขาอีกครั้ง รักครั้งเก่าที่เคยฝังลึกถูกขุดขึ้นมาเพื่อสานต่อเรื่องราว แต่มันก็คงสายไปแล้วเพราะเขามีคนที่คู่ควรเคียงกาย ไม่อาจขอร้องให้กลับมารักตนได้...
.
.
.
.
“พี่ปลื้มสบายดีไหม” จังหวะที่เขาหันหลังเตรียมจะเดินจากไป เธอกลับแทรกกลางปล้องเพื่อรั้งชายหนุ่มเอาไว้ ดวงตากลมร้อนผ่าวด้วยความดีใจที่ได้เจออติกานต์ในระยะประชิด เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้ทั้งที่ขอบตาแดงก่ำ น้ำตาจวนเจียนจะไหลด้วยความคิดถึง
คิดถึงมากเหลือเกิน…
“ต่าย ต่ายเคยผ่านไปแถวมหา’ลัยของพี่เมื่อปีก่อนด้วย ตอนที่พี่เรียนจบ เสียดายไม่ได้แสดงความยินดี” บอกความจริงให้ชายหนุ่มทราบ
วันรับปริญญาของอติกานต์ เธอจองตั๋วเครื่องบินเที่ยวพิเศษ ซื้อดอกไม้ช่อเล็กเพื่อไปแสดงความยินดี แต่ไม่กล้าเข้าไปเมื่อข้างกายเขามีหญิงอีกคนอยู่ด้วยตลอดเวลา
มือบางกอบกุมไว้ที่หน้าขา พยายามจะไม่ร้องไห้ขณะมองแผ่นหลังกว้าง แต่น้ำตาเม็ดโตก็ไหลออกมาจนได้ เธอจึงรีบปาดมันออกแล้วสูดน้ำมูกพลางส่งยิ้มให้เหมือนเดิม
แม้เข้าจะไม่หันมามองก็ตาม
“เสียใจเรื่องป๊าด้วยนะ” เธออยากปลอบอติกานต์มาตลอด รู้ดีว่าชายหนุ่มสนิทกับคุณวันชัยมากแค่ไหน แต่ไม่แม้แต่จะมีโอกาสกลับมาดูใจบิดา
ร่างสูงยืนเงียบพลางกำมือแน่น อยากโวยวายใส่เธอที่ทำให้ชีวิตของเขาพังไม่เป็นท่า ไม่ได้กลับบ้านกว่าสามปีก็เพราะไม่ต้องการเจอหล่อน
ความผิดทุกอย่างเป็นของลัลนาคนเดียว
“ปลื้ม ม้าให้มาตาม” แต่จังหวะที่กำลังจะหันไปเผชิญหน้าคนรักเก่า ประกายมุกก็เดินมาพอดี
“ไปเดี๋ยวนี้แหละ” เขาตอบเสียงเข้มแล้วจากไป เหลือเพียงหญิงสองคนประชันหน้ากัน
ประกายมุกยกยิ้มมุมปากแล้วมองลัลนาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หญิงสาวที่เป็นเหมือนดาวของโรงเรียน เคยได้ครอบครองอติกานต์ เป็นที่หมายปองของชายหลายคน
แต่ตอนนี้กลับเป็นเพียงแม่ม่ายผัวตาย ช่างน่าสมเพชเหลือเกิน
“ไม่เจอกันนานเลยนะต่าย สบายดีใช่ไหม” ยกมือขึ้นกอดอกแล้วทักทายยิ้มแย้ม เชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อยอย่างคนเหนือกว่า ทว่าลัลนาไม่ต้องการเสวนาด้วย จึงก้มเก็บแก้วเปล่าที่ต้องนำไปทิ้ง
“ค่ะ”
“พี่ลืมบอกเลย พี่กับปลื้มจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้ ถ้าว่างอยากให้ไปร่วมงานนะ ยังไงเราก็เคยเรียนโรงเรียนเดียวกันมาก่อน” ถึงกับชะงักเมื่อทราบข่าว ขาอ่อนแรงจนต้องจับโต๊ะเอาไว้เป็นตัวช่วยไม่ให้ล้มลงกองกับพื้น
เขาจะแต่งงานเหรอ…
“ช่วงนี้ต่ายยุ่ง คงไปไม่ได้” ยังคงทำใจดีสู้เสื้อ โต้กลับเสียงแข็ง
“งั้นพี่จะส่งการ์ดมาให้แล้วกัน เผื่อวันนั้นว่าง”
“ค่ะ” เธอรีบหมุนกายเข้าไปในครัวทันที ทำอาหารอย่างขยันขันแข็งเพื่อให้ลืมเรื่องที่ประกายมุกบอก แต่น่าแปลกที่น้ำตาไหลไม่หยุดจนหญิงสาวไม่อาจอยู่ช่วยงานได้
ตัดสินใจกลับบ้านแล้วปล่อยโฮเสียงดังในห้องของตัวเอง
เธอควรจะปล่อยเขาไปใช่ไหม…
เลิกยึดติดกับผู้ชายเพียงคนเดียวได้แล้ว เมื่ออติกานต์เดินหน้าไปไกล ต่างจากเธอที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
ไม่ยอมไปไหนสักที
.
.
.
.
คำเตือน

1.นิยายเรื่องนี้อาจมีคำพูดรุนแรง เนื้อหาที่อาจก่อให้เกิดความขัดแย้งในใจของคุณ

2.มีฉากร่วมเพศก่อนวัย และตั้งครรภ์ในวัยเรียน

3.มีการใช้ภาษาที่ค่อนข้างหยาบคาย กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ปล.สำหรับนักอ่านที่ใช้ IOS แนะนำให้ซื้อผ่านSafariจะได้ราคาที่ถูกกว่า