ลองของท่านประธาน

ประโยคขอโทษพูดออกไปอย่างอัตโนมัติ แต่ดวงตากลมโตไม่ได้สนใจคนที่ยืนเบื้องหน้าเพราะมัวแต่จดจ้องโคนไอศกรีมรสโปรดนอนกองกับพื้นด้วยความรู้สึกเสียใจและเศร้า ความสุขที่พึ่งเกิดขึ้นได้ไม่นานแปรเปลี่ยนเป็นความทุกข์เพียงเวลาไม่กี่นาที อาลัยอาวรณ์ให้กับของโปรดบนพื้นเสร็จก็รีบดึงสติกลับมาช้อนสายตามองสิ่งกีดขวางตรงหน้า

"เดินอะไรของนาย ตาไม่ได้มองทางบ้างหรือยังไง" 

"ขอโทษครับ พอดีผมมัวแต่..."

"มันสกปรกเห็นหรือเปล่า"

"ผมเห็นไม่ได้ตาบอด แต่ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ"

....

คนที่โดนจับได้กลับหันหน้าหนีทำเป็นไม่เข้าใจว่าอีกคนหมายถึงอะไร แต่ประโยคเชิญชวนดังขึ้นบ่งบอกถึงความใหญ่โตที่เด็กดีแอบมองตอนแรกว่าพร้อมใช้งาน

"คืนนี้ให้คนแก่มอบความคิดถึงเด็กหน่อยได้หรือเปล่า"

"ค...คิดถึงอะไรกันครับอยู่ด้วยกันทุกวัน"

"วันนี้เด็กใช้เวลาส่วนตัวเต็มที่แล้วนะ ตอนนี้พี่เขมขอเวลาของพี่บ้าง พี่ถอดแว่นเตรียมบอกรักเด็กแล้วนะครับ"