ยาม(ใคร่)รัก

“ฉันซื้อตัวคุณวันนี้”

“ซื้อตัว!?” ผมโกรธจัด “คุณเห็นผมเป็นอะไร”

“เป็นคนที่ทำงานเพื่อเงิน” คนพูดเม้มปากแน่น จ้องมองตาผมอย่างไม่กระพริบ ก่อนก้มลงคว้าธนบัตรสีเทาหลายใบออกมา

“เถอะน่า อยู่เป็นเพื่อนฉันหน่อย ฉันแค่ต้องการหลุมหลบภัย”

“ผมไม่ขายตัว” เงินของเธอคงโปรยใส่ได้ทุกอย่าง แต่ไม่ใช่กับร่างกายของผม

“อย่าไปได้ไหม” เสียงหวานอ้อนวอนแผ่วเบา เธอกำลังพยายามกลั้นสะอื้น หากก็ไม่ยอมปล่อยมือจากแขนผม “แค่คืนเดียวเอง ไม่ผูกมัด ไม่ต้องรู้จัก พรุ่งนี้ก็ลืม”