สะกิดรักคุณทาสห้องตรงข้าม

-INTRO-

คนเรามันจะมีอยู่สองประเภทคือ เหงามากอยากมีความรักแต่รักกับใครก็ไม่ยั่งยืน และอีกประเภทหนึ่งก็คือคนที่ไม่ต้องการมีความรักเลย แต่คนประเภทนั้นกลับมีคนวิ่งเข้าหาอยู่ไม่ขาด ส่วนผมจะเป็นประเภทแรก คืออยากมี อยาก ทว่าคบกับใครก็ไม่เคยเกินหกเดือนสักคน ไม่รู้เป็นเพราะอะไร บทลงโทษของคนหน้าตาดีละมั้ง ไม่แน่ใจเหมือนกัน

"ต้นว่านครับวันนี้เราไปเที่ยวกันไหม"

"เจไปกับเพื่อนได้ไหม ว่านเพิ่งทำงานเสร็จยังไม่ได้นอนเลย"

"แต่วันนี้วันเกิดเจนะครับ ว่านจำไม่ได้เหรอ"

"อ่า จริงด้วย ถ้างั้น...แฮปปี้เบิร์ดเดย์นะเจ ไว้ว่านว่างจะพาไปฉลองย้อนหลัง"

"ว่าแล้วต้องเป็นแบบนี้ งั้นเจว่าเราสองคนเลิกกันเถอะ ว่านไม่เคยมีเวลาให้เจเลย ตั้งแต่คบกันมาก็เป็นแบบนี้ตลอด เจทนไม่ไหวแล้วหวะ"

แล้ว...ทำไมกูต้องทนกับคนที่ไม่เข้าใจกูด้วยล่ะ ยิ่งสมัยนี้เป็นยุคที่ข้าวยากหมากแพงด้วย การทำงานหาเงินมันจึงจำเป็นมากกว่าต้องเสียเวลาเที่ยวโดยเปล่าประโยชน์ อีกอย่างที่ผมปฏิเสธคิมอยู่บ่อย ๆ คงเป็นเพราะเวลาเราอยู่ด้วยกันแล้ว ผมรู้สึกว่าเราไม่ได้เป็นตัวของตัวเองสักเท่าไหร่ ภาษาบ้านหน่อยก็อึดอัดนั่นแหละ

"โอเคเจจะเลิกใช่ไหม งั้นแค่นี้นะว่านจะนอนแล้ว ดึกกว่านี้เดี๋ยวหน้าโทรม!"

โคตรชิน...

อยากเลิกก็เลิกไปสิใครแคร์ เจไม่ใช่คนแรกสักหน่อยที่มาเรียกร้องหาเวลากับคนทำงานกลางคืนแล้วนอนกลางวันอย่างผมแบบนี้ ในเมื่อหาคนที่เข้าใจไม่ได้ก็ไม่ต้องมีมันหรอกความรักหนะ อยู่คนเดียวก็ไม่เห็นยากอะไรถึงแม้ว่าเพื่อนฝูงจะมีคู่กันไปหมดแล้วก็เถอะ เวลาไปเที่ยวกับพวกมันก็แค่...นั่งมอง อิจฉา แล้วก็เศร้าใจแค่นั้น

มันคือกฎของความรัก

มันคือข้ออ้างของคนที่ไม่ใช่

มันคือช่วงเวลาหนึ่งที่ผ่านมา และกำลังผ่านไป

มันคือ...เรื่องที่คนอย่างต้นว่านต้องเจออยู่บ่อย ๆ

สวัสดีคนมีแฟน...

**นิยายเรื่องนี้ Re up มาจากเรื่อง my love ขอบคุณที่บังเอิญ