SET หงสาวดีในความฝัน

หนังสือเซตนี้มีทั้งหมด 2 เรื่อง คือ

หงสาวดีในห้วงความฝัน
มนต์อะเตแลย่างกุ้ง

คำโปรย หงสาวดีในห้วงความฝัน
คำโปรย
การเดินทางเพื่อหลบหนีคนรัก
นำพาให้เธอต้องพบกับเรื่องประหลาดเหนือธรรมชาติ
เธอแค่ขอคนรักกับพระเจดีย์ชเวดากอง
ไม่ได้ขอให้มาหาคนรักในอดีตเสียหน่อย
แต่เมื่อมาแล้วก็ต้องอยู่ให้ได้
เธอจึงต้องหาวิธีเอาตัวรอดให้ได้
และเป้าหมายของเธอก็คือ
เจ้าหญิงเจ้าภุ้นชิ่ หรือก็เจ้าหญิงเมงอทเว
ธิดาเพียงหนึ่งเดียวของ พระสุพรรณกัลยา
มาลุ้นกันกับการเอาตัวรอดของแป้งร่ำว่าเธอจะหาคนรักได้ไหม
***********
ห้วงเวลาระหว่างสองภพ
นำพาให้เราสองได้มาพบกัน
หากแต่ห้วงเวลาอีกเช่นกัน
ที่ทำให้เราต้องพรากจากกันโดยมิจำยอม
***********
เจ้าดอกลันทมในใจข้า
ผ่านกี่เดือนกี่ปีใจข้าแสนคิดถึง
เจ้าจากไปนานแล้วไม่ห้วนคืน
ทิ้งข้าไว้ให้ขาดใจใกล้สิ้นลม
หากแม้ภพนี้มิอาจคู่
ภพหน้าพี่ขออยู่ติดตามเจ้า
เพียงหวังดวงจิตดวงใจนั้น
จดจำข้ามิลืมเลือนทุกภพทุกชาติไป
*************
ตัดตอน...แม่นายเดินตลาด
*******************************
สรุปแล้วเธอก็ได้ใช้เงินที่เก็บสะสมมาหลายปีสักที
“เอาอันนี้ด้วยธุยะ อันนี้ด้วย อันโน่นก็แปลกดี” แป้งร่ำหันมองคนด้านหลังที่เงียบไป จึงหันมองก็พบว่าตอนนี้มองไม่เห็นใบหน้าเขาแล้ว แถมปากเขาก็มีของคาบอยู่
แป้งร่ำใช้มือดึงของที่อยู่ในปากธุยะ จากนั้นก็หันหลัง
“น่าจักพอแล้วกลับโรงพนันกันเถอะขอรับ”
ในใจธุยะก็ต้องร้องในใจเพราะว่านายหญิงเขาช่วยถือแค่ชิ้นเดียวเอง “นายหญิงรอด้วยช่วยข้าด้วย”
“ทำไมเจ้าโง่นักธุยะ อาระกัน(เงิน)ในมือก็มีเหตุใดไม่จ้างคนอื่นถือ”
นั่นสินะทำไมเขาโง่เช่นนี้ ธุยะจึงวางของจากนั้นก็เรียกคนที่ว่างงานมาหอบของที่นายหญิงซื้อกลับไปยังโรงพนัน
“ท่านเคยเสียใจเกินกว่าที่ข้าเห็นบางไหมนายหญิง หรือว่าวิธีนี้จักเป็นวิธีระบายความเสียใจ”
คนด้านหน้าหันมองเขาแล้วยิ้มจากนั้นก็ยกมือขึ้นทำท่าเหมือนยิงปืน “ถูกแล้วธุยะข้ากำลังระบายอารมณ์โกรธโดยการช้อปปิ้ง”
“อะไรปิ้งๆ ขอรับ ข้าไม่เข้าใจ” หรือว่านายหญิงจักเสียสติวิปราศไปแล้ว
**********
คนอื่นย้อนเวลาไปทำแต่สิ่งดีๆ แต่นางเอกของเราย้อนเวลาไป
เพื่อสร้างโรงพนันทียิ่งใหญ่และสร้างเงินมหาศาล

คำโปรย มนต์อะเตแลย่างกุ้ง
คำโปรย
นวลแพรหันมองรองเท้าส้นสูงสีขาวคู่ใหม่ที่ซื้อล่าสุด
จับขึ้นมาลูบๆ ขัดๆ มองสภาพมันที่หมดสภาพ
เส้นเชือกหนังสีดำขาดไม่เหลือ ส้นด้านล่างก็หักอีก
“หมดกัน Charles & Keith ฉันอุตส่าห์เก็บเงินซื้อเชียวนะ”
นวลแพรบ่นไปเรื่อย จนกระทั่งมองเห็นกางเกงยีนตัวโปรดก็เหมือนจะร้องไห้
จากที่มีรอยขาดอยู่แล้วก็ยิ่งขาดไปอีก
“ลีวายส์ของฉัน หมดกัน อันนี้รุ่นลิมิเต็ดด้วย
หาซื้อไม่ได้แล้วนะ” ทำไมถึงได้เหมือนผ้าขี้ริ้วแบบนี้”
ยังไม่นับเสื้อยืดสีขาวแบรนด์ดังอีก
เธอจะเป็นลม
**************************
เธอกำลังจะเดินไปก็มีคนผลักเธอเข้าไปจนล้มลง
จากนั้นอีกฝ่ายก็ปิดประตู แล้วตรงมาปิดปากเธอเอาไว้
“เงียบ อย่าส่งเสียง” เธอมองอีกฝ่ายที่ปิดบังใบหน้าเอาไว้
นี่มันเรื่องบ้าอันใดอีกเล่า!! ชีวิตเธอยังไม่หนักหนาหรือยังไง
เธอจะบ่นไปทำไม ตอนนี้เอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อนเถอะ
นวลแพรถูกเขาปิดปากแล้วเอ่ยต่อ
“อย่าให้พวกเขารู้ว่าเราอยู่ในนี้ มิเช่นนั้นเราจักตัดหัวเจ้า”
เอะอะก็จักตัดหัว พวกเขานึกว่าตัวเองเป็นเปาบุ้นจิ้นหรือยังไง
มีเครื่องประหารหัวสุนัขอยู่แถวนี้หรืออย่างไร
**************************
ชีวิตเจ้านายก็ไม่ได้สบายเยี่ยงพวกเรา เธอนึกถึงตอนอยู่เรือน
หม่องชานนั้นก็ทำอาหารกิน และเที่ยวตามจายคำทวนออกไปขายของ
ดูแล้วน่าจะสบายกว่าเยอะ
แต่ถ้าเทียบกับปัจจุบันก็ถือว่าใกล้เคียง เพราะการออกจากบ้าน
ก็เหมือนออกรบเช่นกัน ไหนจะรถไหนจะคนที่เยอะแยะเบียดกันไปหมด
พอมาอยู่ในโลกที่ขาดสิ่งพวกนั้น บางครั้งก็รู้สึกว่าโชคดีกว่าโชคร้ายเสียอีก
“ฤๅแม่ยาจีจักสนใจมาอยู่ตำหนักเราเป็นคนแรกหรือไม่”
“เพคะ” เธอตอบรับโดยที่สมองกำลังคิดถึงความโชคดี
จนเมื่อได้สติก็หันมองหน้าหม่องชานที่หน้าซีดเผือดยิ่งกว่าสีขาวเสียอีก
เธอเองก็สงสัยว่ารับปากอะไรไว้เลยจะถามหม่องชาน
แต่เจ้าของตำหนักก็เอ่ยแทรกขึ้น
“แม่ยาจีรับปากแล้วหนา เช่นนั้นแล้วก็เตรียมตัวเข้าวังเถิด
อีกสามราตรีเราจักให้หม่องชานนำเจ้าเข้าวัง ยังไงเสียเราก็ต้องทูลเสด็จแม่ก่อน”
หา!! เข้าวัง!! ตอนไหน เธอรับปากตอนไหน
ปากกำลังจะอ้าถาม เจ้าชายอุเยงรามะก็พูดต่อ
“เราถือคำสัจจะเป็นที่ตั้ง หากเจ้ารับปากแล้วก็ห้ามเปลี่ยนเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่”
สัจจะก็มา “...” อูยาจีถึงกับไปไม่ถูกเลยทีเดียว
ส่วนหม่องชานตอนนี้ก็หน้าซีดเหมือนไก่ต้มจนใกล้แตกสลาย
ตอนที่พวกเราเดินออกจากตำหนักนั้นก็ยังงงว่าก่อนหน้าเกิดอะไรขึ้น
“พี่หม่องชาน ข้ารับปากเจ้าชายตั้งแต่เมื่อใด”
คนที่ผมใกล้ร่วงเพราะคิดว่ากลับไปถึงเรือนคงถูกน้องชายจับโกนผมแน่นอน
“เอ็งนี่หนา ปากเร็วเสียจริง หากฟังไม่ได้ความเหตุใดไม่ถามใหม่ รับปากไปทำไม