เมื่อรักเกือบไม่สมหวัง

คนหนึ่งคือความเหมาะสม ส่วนอีกหนึ่งคือคนที่ใช่ แท้จริงแล้วหัวใจของเขารักใครกันแน่?

“พี่เอื้อกับเธอ...หมายความว่ายังไง” นานนับนาทีกว่าจะเค้นเสียงผ่านลำคอตีบตันอย่างยากลำบาก มันขาดเครือเจือสั่นไหว สภาพของคนตรงหน้าก็ชัดเจนอยู่แล้วว่า ภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวนั้นคือเรือนร่างเปลือยเปล่าของทอฝัน แต่ก็ยังหวังว่าคำตอบจะเปลี่ยน
“เห็นแบบไหนก็แบบนั้น”
“อยู่ด้วยกันแล้วเหรอคะ”
“มาทำไม” เอื้ออังกูรไม่ตอบรับและไม่ปฏิเสธ ถามกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเดียวกับสีหน้า ไม่อนาทรร้อนใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแม้แต่น้อย
“ฟ้า...”
นั่นสิ เธอมาทำอะไร
ฟ้าประทานยืนเซ่อเหมือนคนโง่ รู้สึกเป็นคนนอกที่มารบกวนเวลาส่วนตัวของพวกเขา พลางทอดสายตามองที่ตรงนั้นซึ่งเคยเป็นของเธอมาก่อน พลันเกิดคำถามว่าทำไมเขาถึงไม่ร้อนรน ไม่มีแม้แต่คำอธิบายใด ๆ ทั้งสิ้น ก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว ดังนั้นถ้าเขาจะพาทอฝันเข้ามาแทนที่ก็ไม่ผิดสักนิด เป็นเธอเองต่างหากที่มาอยู่ผิดที่ผิดทาง
เศษเสี้ยวความหวังอันน้อยนิดพังทลาย เธอมาจนสุดหนทางแล้วจริง ๆ
“...เอาคีย์การ์ดมาคืนค่ะ”
“แค่นี้ใช่ไหม”
คนใจสลายฝืนยิ้มปกปิดความเจ็บปวดในหัวใจ มือบางล้วงของอีกชิ้นออกมาจากกระเป๋าสะพาย เธอพกมันติดตัวตลอดเวลา
“ฟ้าคืนให้ค่ะ” แหวนหมั้นที่เคยอยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายมาตลอดสองปีถูกส่งคืนให้ผู้เป็นเจ้าของ
ปึก!
ฟ้าประทานปาของในมือใส่แผงอกเปลือยเปล่า สบตากับเขาเพียงเสี้ยววินาทีแล้วหมุนตัวเดินจากมา แผ่นหลังบอบบางตั้งตรง หัวไหล่มนทั้งสองข้างไม่สะท้านสะเทือนแม้แต่น้อย มีเพียงการมองเห็นของเธอเท่านั้นที่พร่าเลือนเพราะถูกบดบังด้วยม่านน้ำตา
หัวใจดวงนี้แหลกยับเยินไม่มีชิ้นดี แตกสลายอย่างสมบูรณ์