เล่ห์ร้าย นายหัวเถื่อน

“อายุเท่าไหร่…” หญิงสาวสะดุ้งขึ้นเล็กน้อยกับคำถามที่อยู่ๆ ก็ดังขึ้น ก่อนที่ในนาทีถัดมานั้นจะทำนิ้วตอบกลับไป
“อยู่ที่นี่มีกฎเพียงไม่กี่ข้อที่เธอต้องจำให้ขึ้นใจ หนึ่งเลยคือชั้นบนเป็นสถานที่ต้องห้ามสำหรับทุกคนที่นี่ ส่วนห้องนอนของเธอฉันสั่งให้คนจัดเตรียมเอาไว้ให้แล้วที่ชั้นล่างข้างห้องครัว ส่วนเรื่องอื่นๆ ไว้ค่อยว่ากันหลังจากนี้…” เขากล่าวขึ้นเพียงเท่านั้นก่อนจะขยับลุกเพื่อก้าวตรงเข้ามาใกล้ ท่าทีคุกคามนั้นเองที่มันทำให้เธอตัดสินใจถอยหนี แต่ก็เป็นเขาอีกเช่นกันที่หยุดเธอไว้ด้วยการรั้งต้นแขนของเธอให้ขยับเข้าไปหา
“ผ่านผู้ชายมากี่คนแล้ว…” นี่ถือเป็นคำถามที่แสนจะหยาบคายและตรงที่สุดเท่าที่เธอเคยได้ยินมาตลอดทั้งชีวิตสาวเลยก็ว่าได้ แต่เพราะคนที่ถามมันคือเขา เธอผู้ซึ่งอยู่ในสถานะลูกหนี้จำเป็นจึงไม่กล้าแม้แต่จะมีปากมีเสียงหรือตอบโต้อะไรกลับไปอย่างที่ใจหวัง สิ่งเดียวที่พอจะทำได้ตอนนี้ คือส่ายหน้ากลับไปเบาๆ เพียงเท่านั้นส่วนเขาจะเชื่อหรือไม่นั้น
มันก็สุดแล้วแต่ใจของเขาเลย!
“หมายความว่าไง จะบอกว่าไม่เคย!” แน่นอนว่าเขาไม่เชื่อ หน้าตาสวยออกขนาดนี้ ไม่น่าจะรอดพ้นปากเหยี่ยวปากกามาจนถึงมือเขาได้ ยิ่งเป็นหลานของไอ้เพิ่มยิ่งแล้วใหญ่
ลองถ้าคิดจะขายลูกแท้ๆ ของตัวเองเพื่อใช้หนี้ กับหลานสาวจะไปเหลืออะไร! บางทีหล่อนอาจโกหกเพราะหวังจะเรียกคะแนนให้ตัวเองก็ได้ ใครจะรู้!
“ไว้คืนนี้เราค่อยมาพิสูจน์กัน แต่เตือนไว้ก่อนนะว่าฉันไม่ชอบคนโกหก!” นั่นคือสิ่งที่ ‘เขา’ ทิ้งท้ายเอาไว้ให้ได้คิด ก่อนจะผละตัวถอยห่าง และเดินหายออกไปจากห้องรับแขกของบ้าน ปล่อยให้เธอได้ปรับตัวในบ้านหลังใหม่เพียงลำพังต่อไป