ก็แค่เด็กขายน้ำ

เสียงหวานพูดขายของทำลายบรรยายตึงเครียดที่ถูกส่งออกมาจากคนข้างใน

“ไม่อยากกินน้ำส้ม”

เสียงเข้มตอบกลับมาอย่างดุดัน

“งั้นถ้าลุงไม่สนใจจะซื้อ หนูขอตัวก่อนนะจ๊ะ”

“ไม่สนใจน้ำส้ม แต่สนใจอย่างอื่น”

“ขอโทษนะจ๊ะ หนูขายแค่น้ำส้มอย่างอื่นถ้าลุงอยากได้อย่างก็ต้องไปหาซื้อที่อื่นแล้วล่ะ”

ส้มไม่ได้ไร้เดียงสาเกินกว่าจะไม่รู้ว่าคนในรถต้องการอะไร เธอจึงรีบบอกปัดไปอย่างรวดเร็ว

“จะเอาเท่าไร”

“หนูไม่ได้ขายจ๊ะ”

“1 แสน”

จำนวนเงินคนในรถเสนอออกมาทำเอาเธอต้องสะดุดงัก

“ไม่พอหรอ 2 แสน 3 แสน จะเอาเท่าไรก็ว่ามา”

ส้มถึงกับชะงักคิดกับจำนวนเงินที่ถูกเสนอมา แถมยังเพิ่มจำนวนให้อีกหากเป็นเงินจำนวนขนาดเธอคงหนีไปจากวรรณีได้ไกลโข แถมยังมีเงินทุนสำรองใช้ระหว่างหางานได้อีกด้วย

“1 ล้าน ถ้ามากกว่านี้ก็ซื้อไม่ไหวหรอกนะ”

“ตกลงจ๊ะ ตกลง”

“งั้นขึ้นรถมา”

เธอรีบตอบตกลงก่อนที่เดินไปที่รถตามคำชวนก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ ชายสูงวัยที่เห็นส้มยืนงกๆ เงิ้นๆ อยู่หน้าประตูรถจึงเอื้อมมือมาเปิดประตูให้เธอจากด้านใน เธอรีบทิ้งตัวนั่งอย่างรวดเร็วกอดตะกร้าน้ำส้มไว้ในอกจนด้วยความเกรง รถหรูเคลื่อนตัวไปด้านหน้าด้วยความเร็วพุ่งไปยังสถานที่ที่เธอไม่รู้จัก