บอสขา อย่าใจร้าย

เธอยอมเป็นของเขาเพราะรักและอยากตอบแทนบุญคุณ แม้รู้ว่าไม่มีวันได้เป็นตัวจริง
เขาเคยขับไล่ไสส่งเพราะความเข้าใจผิด
แต่เมื่อกลับมาเจอกันอีกครั้ง เขากลับทวงทั้งบุญคุณ
และเรียกร้องให้เธอชดใช้ด้วยการกลับไปเป็นนกน้อยในกรงทอง
---------------------
“บอส...เอ่อ...คุณเดชดนัย กรุณาปล่อยมือดิฉันด้วยค่ะ”
“ทำไมต้องปล่อย”
“ครั้งสุดท้ายที่เจอกัน คุณบอกเองว่าให้ดิฉันอยู่ห่างๆ คุณไว้ เจอหน้าก็ไม่ต้องทักทาย”
“ฉันเพิ่งมาคิดได้ว่าฉันขาดทุนย่อยยับ จ่ายเงินไปตั้งเท่าไร ยังใช้งานไม่คุ้มเลย” เขากระซิบข้างหูตอนที่กดตัวบางๆ ชิดผนังตรงซอกทางเดินเล็กๆ
“ตะ...แต่...คุณบอกว่างูเห่าที่มันแว้งกัดมันสมควรถูกตีให้ตาย” เธอตอบกลับเสียงอึกอัก
“แต่เธอก็ยังอยู่ดีมีสุขนี่” เขาไล้หลังมือที่แก้มเนียนตอนที่กระซิบบอกเสียงเหี้ยม “และมันไม่ควรเป็นแบบนั้น เธอต้องชดใช้ความผิด”
หลังจากมองหน้าเขาอยู่อึดใจหนึ่งเธอหลับตาลงสูดลมหายใจเข้าลึกแล้วจึงตอบรับ “ตกลงค่ะ ขอดิฉันทำงานนี้เสร็จก่อนแล้วจะไปมอบตัว จะให้ไปที่โรงพักไหนคะ”
“ใครพูดเรื่องโรงพัก”
“ก็คุณบอกว่าให้ชดใช้ความผิด”
“ฉันไม่ได้อยากให้เธอติดคุก”
“งั้นค่าเสียหายเรื่องนี้เท่าไรคะ”
“ทำไม รวยเหรอ หรืองานใหม่เงินดีมาก..."
-------------------
เสมอดาวพลิกตัวลุกขึ้นนั่งอย่างว่องไว “คุณจะทำอะไร”
“พิสูจน์ไง” เขาตอบตอนที่เดินเข่าจากปลายเตียงเข้ามาหา
“พิสูจน์อะไร”
“พิสูจน์ว่าฉันจะเอาเธอเมื่อไรก็ได้”
“หยุดนะคุณเดชดนัย คุณให้ดิฉันมาคุยเรื่องข้อตกลงชดใช้ความผิดเรื่องน้องชายคุณ ไม่ใช่มา...มาเพื่อทำแบบนี้” เสียงที่โต้แย้งสั่นสะท้านด้วยความเขินอายกับวาจาตรงแสนตรงนั่น
“ก็นี่ไงข้อตกลง ฉันบอกเธอแล้วว่าไม่ได้ต้องการให้เธอติดคุก ไม่อยากได้เงินของเธอ แล้วก็บอกชัดๆ ว่าต้องที่นี่เท่านั้น เมื่อเธอตัดสินใจมาก็แสดงว่าตกลงยอมชดใช้ความผิด”
“หมายความว่าคุณต้องการให้ดิฉันชดใช้ด้วยการนอนกับคุณ”
“ใช่”
ท่วงท่าที่คุกเข่าคร่อมขาเรียวของเธออยู่แม้จะดูคุกคาม แต่ร่างกายใหญ่โตกลับไม่ได้น่ากลัวเท่า ‘ไอ้ตัวร้าย’ ของเขาที่เติบโตเต็มขนาด แข็งขันชี้หน้าเธอราวกับจะประกาศว่าพร้อมรบอีกแล้วทั้งที่เพิ่งสิ้นฤทธิ์ไปหมาดๆ
“คนบ้ากาม” เธออดบ่นไม่ได้ตอนที่กระถดตัวหนี
“อ๊ะๆ หนีเหรอ แปลว่าจะหนีความรับผิดชอบ หนีคนที่ส่งเธอเรียนมาสี่ปี”
คำพูดนั้นทำเอาเสมอดาวชะงัก จริงสิ ไม่ใช่แค่ชดใช้ความผิดเรื่องที่ดุริยะ น้องรักของเขาถูกวางยาเท่านั้น
แต่ผู้ชายคนนี้ยังอุปการะเธอมานับตั้งแต่พ่อเธอเสียชีวิต
บุญคุณก็ต้องทดแทน แถมทำให้เขาแค้นก็ต้องชดใช้ความผิดด้วยสินะ
-----------------
แต่ถึงบอสขาจะร้ายแค่ไหน แต่ทำอะไรหนูดาวไม่ได้เลยนะ
-----------
‘วันนี้ไปลาออกจากงานซะ ได้เงินเดือนเท่าไรฉันเพิ่มให้เป็นสามเท่า’ จำได้ว่าเขาบอกด้วยเสียงนุ่มนวล หน้าตาใจดีที่สุดแล้ว แต่เสมอดาวกลับปฏิเสธ
‘ดิฉันขออนุญาตทำงานต่อค่ะ’
เขาอ้าปากเตรียมจะขึ้นเสียงแต่พอเห็นแววจริงจัง ไม่ผ่อนปรนในดวงตากลมโตนั่น เลยข่มความหงุดหงิดลง ‘ก็ได้ ยอมให้ทำงานต่อก็ได้ แต่ต้องไม่กระทบเรื่องของเรา’
‘ได้ค่ะ ดิฉันจะสัญญาว่าเรื่องของเราจะเป็นความลับ จะพยายามเลี่ยงงานที่ต้องเกี่ยวข้องกับเครือเอสบีเอ็น ถ้าเราบังเอิญเจอกันที่อื่น ดิฉันจะไม่เข้าใกล้คุณในระยะสิบเมตร จะไม่ทำท่าว่ารู้จักคุณ’
‘ดี’ เขาจำได้ว่ากัดฟันกระแทกเสียงตอบไป ทั้งที่ข้างในใจหงุดหงิดหนักขึ้นอีกเพราะยายเด็กโง่นี่เข้าใจผิดประเด็น
เขาหมายถึงเธอต้องทำตัวให้ว่างสำหรับเขาต่างหากเล่า ยายซื่อบื้อเอ๊ย!
คงต้องบอกอะไรกันให้ชัดเจนกว่านี้ ‘งั้นวันหยุดนี้เก็บข้าวของให้หมดจะได้ย้ายมาอยู่ที่นี่ เดี๋ยวจะให้ณุไปช่วยขนของ’
แล้วเขาก็แทบจะจับบ่าบางๆ นั่นเขย่าเมื่อเจ้าตัวส่ายหน้า ‘แบบนั้นคงไม่สะดวกค่ะ เวลางานของดิฉันไม่แน่นอน และยังต้องฝึกฝนร่างกายให้พร้อมทำงานตลอดด้วย อยู่หอพักเดิมจะดีกว่าค่ะ ขออนุญาตชดใช้ความผิดและหนี้บุญคุณเท่าที่เวลาว่างเราตรงกันได้ไหมคะ’
‘แล้วกี่ชาติถึงจะใช้หนี้หมด หา! แม่คุณ’
เขารีบคว้าแขนไว้แล้วพยายามอีกครั้ง ‘แทนตัวเองว่าดาวเหมือนเดิม เข้าใจไหม’
‘ได้ค่ะ’
รอยยิ้มอ่อนๆ นั่นทำให้เขาเผลอยิ้มตาม แต่พอนึกได้ว่าที่พูดกันมาทั้งหมดนี่เธอยอมเขาแค่เรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น อารมณ์โมโหเลยพุ่งขึ้นมาอีกรอบ