เคียงหัวใจนายมาเฟีย (หนังสือเสียง)

ทั้งที่เขาห่วงและหวงหญิงสาวข้างบ้านคนนี้จะตายไป
แต่ไม่กล้ายอมรับกับตัวเอง
เพราะเกรงว่าตนจะเป็นคนนำพาภยันตรายมายังเธอ
แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเจ้าจึงต้องกลับมาทบทวนความรู้
สึกตัวเองอีกครั้ง
“จากเด็กข้างบ้านสู่...คนพิเศษข้างหัวใจ”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
>>>>>>>>>>>>>>>
“แหวนของเล่นที่เราให้พี่ตอนแปดขวบใช่มั้ย
ของขวัญแบบพี่น้องน่ะเหรอ ยังอยู่ครับ ไม่ได้หายไปไหน”
แต่ละคำของศตวรรษ เน้นย้ำจนคนฟังรู้สึกห่อเหี่ยว
จากเดิมที่หัวใจกำลังพองฟูเพราะความใส่ใจห่วงใยที่เขามี
ต่อเธอเรื่องพวงกุญแจ มันคือคุณค่าทางจิตใจ
“ย้ำเหลือเกินว่ามันเป็นของเล่น หนูให้พี่ด้วยใจจริงนะคะ
แล้วไอ้ที่ว่าอยู่อะ อยู่ไหนคะ ได้สวมมันบ้างหรือเปล่า”
“ก็อยู่… เก็บไว้อย่างดี โดนัทไม่ต้องห่วงหรอกน่า
พี่ไม่ทำหายหรอก” 
เจ้าตัวพยายามบอกปัด
ท่าทางลุกลี้ลุกลนซ้ำยังรู้สึกอายลูกน้องทุกคนที่นั่งอมยิ้มมุม
ปากและพร้อมใจกันเงี่ยหูฟังบทสนทนาไม่เลิก
“อยู่ไหนคะ” คนถามกดเสียงต่ำ

แทนคำตอบ ศตวรรษหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมา
แล้วเปิดให้ดูช่องที่เล็กที่สุดในกระเป๋าซึ่งมีแหวนสีเงินซุกซ่
อนอยู่
ก่อนจะรีบเก็บกระเป๋าตามเดิมและหวังว่าเรื่องนี้จะรู้กันเพียงสอง
คน แต่ดลยากลับอุทานเสียงดังลั่นไปทั้งคัน
“โห ถึงกับเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์เลยหรือคะ”
“โดนัท หยุด!”
มือหนาประกบลงบนปากบางแน่นจนมาเฟียหนุ่มได้แต่ส่งเสียงอู้
อี้ฟังไม่ได้ศัพท์
พอเห็นศตวรรษออกอาการที่ดูอย่างไรก็เรียกว่าเขิน
เธอก็ยิ่งอยากจะแกล้ง
ทั้งดิ้นทั้งดึงมือที่ปิดปากอยู่ออกจนเป็นอิสระในที่สุด
“พี่เก็บแหวนของหนูไว้ใกล้ตัวขนาดนี้
แสดงว่าพี่เองก็หวังว่าจะได้เจอกับหนูอีกครั้งใช่มั้ยล่ะคะ
บอกหนูมาเถอะ”
“ไม่ใช่อย่างที่เราพูดสักหน่อยน่า
แค่พี่ไม่รู้จะเอาไปไว้ไหนก็เท่านั้นแหละ”เสียงทุ้มเบา
ปฏิเสธไม่จริงจังนัก
“จริงเหรอครับนาย แหวนวงเล็กนิดเดียว
เก็บที่ไหนก็ได้ม้าง…”
 เมธัสเอ่ยแซวอีกรอบ
คราวนี้มีลูกคู่ทั้งคันรถตู้เป่าปากร้องเพลงดังแซวตามไปด้วย
“โดนัทยังมีรู แล้วเมื่อไรยูจะมีใจฮิ้ววววว”

“ถ้าพวกนายยังไม่ยอมสงบปากสงบคำ
ฉันคิดว่าน่าจะมีคนถูกตัดเงินเดือนสักสามเดือนเป็นไง”
คนเสียฟอร์มหน้าแดงระเรื่อประกาศเสียงกร้าวกลบเกลื่อนความ
เขิน