มลทินสวาท

++โปรยค่ะ ++
มือหนาหยิบมือถือมาเช็คเบอร์โทรเข้า หากมันยังดูว่างเปล่า กำลังจะวางลงก็มีเสียงดังขึ้น มุมปากหยักกระตุกนิดหนึ่งแล้วปล่อยให้มันดังอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกดรับ
“คุณขโมยลูกฉันทำไม” ทันที่เขารับสายบุษยาก็พุ่งคำถามใส่เขาทันทีกับน้ำเสียงแข็งๆ
“คิดว่าจะไม่โทรมาเสียอีก” เขากรอกเสียงลงไปไม่ได้ใส่ใจกับน้ำเสียงเกรี้ยวกราดของหญิงสาวแต่อย่างใด
“เอาน้องเอื้อคืนมา ไม่งั้นจะไปแจ้งความ”
หล่อนขู่เขาทั้งที่ไม่ค่อยมั่นใจ หากความเป็นแม่ทำให้ต้องกล้าสู้ทั้งที่ใจเต้นกระหน่ำอย่างแรง ขณะที่คุยก็ยังรู้สึกเกร็งไปทั้งตัว
“เอาสิ...แจ้งเลย ถ้าทำจริงเธอจะไม่ได้พบหน้าลูกอีก” เสียงทุ้มประกาศกร้าว การที่บุษยาปิดบังเรื่องลูกนั้นเขายังโกรธไม่หายและเวลานี้ใช่ว่ามันจะลดลงแต่อย่างใด
“คนใจร้าย! ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย” เมื่อทำอะไรเขาไม่ได้ น้ำเสียงจึงเต็มไปด้วยความโกรธที่อัดแน่นอยู่ข้างใน
“ใครกันที่ใจร้ายก่อน นี่ถือว่าฉันใจดีกับธอมากแล้วนะ”
“เอาลูกฉันคืนมานะ” หล่อนตะเบ็งเสียงเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ น้ำตาก็เริ่มคลอเบ้า
“ถ้าจะคุยเรื่องนี้ฉันจะวางสาย”
“คนมีชื่อเสียงอย่างคุณ คงไม่ชอบมีข่าวร้ายๆ” หล่อนขู่ออกไปและนั่นคิดว่าจะหยุดเขาได้
“ถ้าคิดว่าจะเล่นงานฉันด้วยวิธีนี้ก็ลองดู แต่อย่าลืมเผื่อความผิดหวังไว้ด้วยนะ ฉันมีแขนขามากมายที่จะจัดการปิดปากพวกชอบยุ่งเรื่องคนอื่น” ใบหน้าของชายหนุ่มแข็งกระด้างขณะเอ่ยออกไป ความจริงเขาเป็นคนใจเย็นหากคำพูดของหล่อนก็ทำให้ความขุ่นมัวด้านในทะลุออกมา
“คนเห็นแก่ตัว ฉันเลี้ยงลูกตั้งแต่เด็กแล้วมาพรากแม่ลูก คุณยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า”
“ใครกันที่บีบให้ต้องทำแบบนี้ ถ้าจะคุยเรื่องนี้ฉันจะวางสาย”
“ห้ามวางสายนะ เรายังพูดกันไม่จบ” หล่อนบอกเขาเสียงแข็ง หากคำขอร้องของเธอนั้นไม่ได้รับความสนใจ คนทางปลายทางตัดสายทิ้งไปจริงๆ ร่างเล็กถึงกับทรุดลงกับพื้นปล่อยโฮออกมาดังๆ ทุกความรู้สึกมันเย็นชาไปหมด