ทะลุมิติกลับไปเลี้ยงดู สามีไม่สมประกอบ

เธอนอนหลับอยู่ดี ๆ ตื่นขึ้นมาอีกทีได้สามีสติไม่สมประกอบซะงั้น!
"เย่!น้องหญิงในที่สุดเจ้าก็ฟื้นแล้วเย่!"ชายหนุ่มร่างผอมกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจและมีท่าทางคล้ายคนปัญญาอ่อน

"โอ๋ๆ น้องหญิงไม่ต้องกลัวนะข้าจะปกป้องเจ้าเอง ข้าสัญญาว่าเราสองคนจะไม่แยกจากกันไปไหนอีก" หลิวหยางดึงร่างของอัญชันเข้าไปกอดไว้แน่น

อัญชันที่เหม็นกลิ่นสาบจากตัวเขาจนเธอขมคอเลยต้องไอออกมาแค่ก ๆ ๆ

"เจ้าคอแห้งใช่ไหม ข้าจะรีบไปเอาน้ำมาให้เจ้านะ"

หลิวหยางเข้าใจว่านางหิวน้ำจึงวิ่งไปที่หน้าบ้าน เขาใช้มือทั้งสองประกบกันเพื่อรองน้ำฝนมาให้ภรรยาดื่ม

"น้องหญิงเจ้ารีบดื่มสิ ถ้าเจ้าไม่อิ่มพี่จะไปเอามาให้เจ้าอีก" หลิวหยางรีบวิ่งกอบเอาน้ำฝนกลับมา ก่อนจะยื่นมือมาให้อัญชัน

"มะ...ไม่เป็นไรนายกินเถอะ ฉันไม่หิว"

"งั้นเจ้ากินอันนี่ มั้ย?" หลิวหยางล้วงเข้าไปในชายเสื้อเขาหยิบแป้งจี่ขึ้นรา ยื่นมาให้อัญชัน

"ก็บอกว่าไม่กิน ทิ้งมันไปซะ!มันขึ้นราแล้ว" มือเล็กปัดแป้งจี่ทิ้งลงพื้นทันที

"ถ้าน้องหญิงไม่กินงั้นข้ากินนะ ข้าจะได้มีแรงไปทำงานหาเงินมาเลี้ยงน้องหญิง"ร่างผอมโซเดินไปหยิบแป้งจี่ที่เปื้อนเศษดินแล้วขึ้นมากิน

หลิวหยางยังไม่ได้กินอะไรมาสองวันแล้วเพราะเขาเอาแต่นั่งเฝ้าร่างของภรรยา

เมื่อสองวันก่อนจู่ๆ ก็เกิดแสงประหลาดสว่างจ้าขึ้นกลางบ้าน ก่อนแสงนั้นจะหายไปร่างภรรยาของเขาก็ปรากฏตัว

อัญชันมองภาพชายหนุ่มร่างกายผอมโซหนวดเครารกรุงรัง กินแผ่นแป้งขึ้นราอย่างหิวโหย เธอหยิกเนื้อขาของตัวเอง เพื่อปลุกให้ตัวเธอตื่นจากความฝัน

"นี่! ก็ฉันบอกว่าห้ามกินหยังไงล่ะ" อัญชันรีบแย่งแผ่นแป้งจี่ก่อนที่เขาจะกินเข้าไปอีกคำ คราวนี้เธอขว้างมันออกไปนอกหน้าต่าง

"ฮือๆ น้องหญิงใจร้าย" ชายหนุ่มนั่งกอดเข่าร้องไห้

"น้องหญิงเจ้าทำอะไรเหรอ?"

"ทำแปรงสีฟันให้เจ้ากับข้าไง จะได้ไม่ปากเหม็นแต่เราไม่มีเกลือ แปรงแบบเปล่าๆไปก่อนแล้วกัน อะ! เอาไปแปรงซะเจ้าปากเหม็นมาก"

อัญชันยื่นกิ่งหลิวที่ทุบแล้วให้เขา หลิวหยางรับมาอย่างงงๆ ก่อนร่างบางจะทำให้เขาดูเป็นตัวอย่าง