ต้นเรือจักร

นาวาตรีอาณาจักร พิทักษ์ชล (ต้นเรือจักร) - ทหารเรือหน่วยรบพิเศษ

ช่องแคบมะละกา
[จักร]

เวลานี้หนึ่งทุ่ม อยู่บนเรือตรวจการณ์ร่วมด้วยทหารเรือมากมายหลายนาย หัวเรือใหญ่คือผู้การวศิน
เราทหารกำลังออกเรือตรวจบริเวณน่านน้ำมะละกาจุดที่มีเหตุโจรกรรมทางทะเลเกิดขึ้นบ่อยๆ จุดหนึ่ง

"ด่าง เอาขนมมาให้กูกินห่อ"

"ด่างพ่อมึงสิ กูชื่อโด่ง มึงนี่นะ"

"555" ขำมัน ด่างกลายเป็นอีกชื่อที่ใช้เรียกเพื่อนตัวเอง บนเรือโด่งเป็นต้นปืน ตัวเองเป็นต้นเรือ หรือก็คือใหญ่รองจากผู้การวศินนิดเดียว

อยู่ในห้องอาหาร หลายคนกำลังเอร็ดอร่อยกับอาหารฝีมือกุ๊กประจำเรือเรา เราเป็นทหารเรือที่ใช้ชีวิตอยู่บนเรือมากกว่าอยู่ที่อื่น

"ผู้การ ผมมีคลิปลับต้นเรือจักรกำลังชักว่าว อยากดูหรือเปล่าครับ 555" ไอ้โด่งพูดกับผู้การวศินจนใครที่ได้ยินต่างก็ขำขันกันสนั่นห้องอาหาร - -

"อะไรนะ" ผู้การวศินตกตะลึงพรึงเพริดแล้วมองมาทางเรา ผู้การนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเรา

"ชักเชิกอะไรครับผู้การ อย่าไปบ้าตามมัน" พูดกับผู้การก่อนที่ผู้การจะส่ายหน้าหน่ายๆ เราแล้วอ่านหนังสือพิมพ์ที่อ่านคามืออยู่ต่อโดยไม่สนใจเรื่องไร้สาระ - -

"ชักจริงครับผู้การ ผมถ่ายทัน ไม่เชื่อดูเลยครับ" แล้วมันก็หันมือถือให้ผู้การดูคลิปที่ว่า ว่าวที่มันหมายถึงก็คือว่าวที่ชักขึ้นฟ้า ไม่ใช่ว่าวในความหมายเชิงลึก แต่ทุกคนดันคิดลึกไปในทางเดียวกัน - -

"ที่นั่นที่ไหน สวยดีนะ" ผู้การวศินถามตอนดูคลิป

"สวนผีเสื้อที่ปีนังครับ มีร้านขายว่าวบริเวณนั้น ผมซื้อเล่นตอนเที่ยวอยู่มาเลเซีย ไม่ยักรู้ว่าผู้การไม่รู้ว่าที่นั่นคือที่ไหน ไม่ค่อยขึ้นฝั่งนี้เหรอครับ"

"ใช่ แทบไม่ขึ้น ยิ่งถ้าเป็นเมืองไกลฝั่งคือไม่เลย"

"ผมว่าบิลาลซ่อนตัวในมาเลเซียแน่นอน มันไม่ได้ตายอย่างที่ใครๆ คิด จังหวะตอนเรือระเบิด แน่ใจได้ยังไงว่ามันตายด้วยระเบิดไปแล้ว" พูดกับผู้การวศินถึงโจรสลัดสิงคโปร์รายล่าสุดที่ถูกปราบโดยทหารเรืออินโดนีเซีย

"ตายนะ ผู้การเรืออินโดฯ กำราบด้วยระเบิดในจังหวะที่บนเรือมีบิลาล เรือถูกระเบิดทิ้ง ตายอย่างไม่ต้องสงสัย" ผู้การวศินบอกทั้งที่ตายังจ้องมองหน้าหนังสือพิมพ์ โด่งจัดขนมจากห่อใส่จานให้ผู้การเป็นการเอาหน้า - -

"แต่ผมว่าไม่ มีหลักฐานอะไรบ่งบอกว่าบิลาลอยู่บนเรือในวันนั้นเหรอ ก็ไม่มี แค่เรือลำนั้นเป็นเรือของมัน ไม่ได้หมายความว่าจะมีมันอยู่บนเรือในวันนั้น จนตอนนี้ยังเป็นความมั่นใจของผมว่าบิลาลยังมีชีวิตอยู่ ทุกอย่างดูง่ายดายเกินไปครับ"

"ผมเคยดูละครเรื่องหนึ่ง ตัวร้ายโกงมาทั้งเรื่อง สุดท้ายก็ตายลงง่ายๆ ก็จะประมาณนี้ในกรณีของบิลาล คดีโจรสลัดกลุ่มนี้ปิดไปแล้ว แล้วทางอินโดนีเซียก็ได้ผลงานชิ้นนี้ไป ไม่ต้องสนใจ"

ก้มมองนาฬิกาข้อมือ เวลานี้ใกล้สองทุ่ม ลุกขึ้นจากเก้าอี้ในห้องอาหาร พอลุกไอ้โด่งโยนขนมมาให้ เลยฉีกห่อแล้วเดินกินไปพลางๆ ระหว่างกลับออกจากห้องอาหารไปยังห้องนอน

เราทีมหลักบนเรือลำนี้คือทีม A ของผู้การวศิน ทีมอนาคอนด้า ประกอบไปด้วยสามคนคือตำแหน่งต้นเรือ ต้นปืน และต้นหน ต้นหนที่ตอนนี้นอนกรนอยู่ในห้องนอน - -

"ดอน ดอนเว้ยดอน รบรุก 111 โจรสลัดโจมตีเรือ" พูดลั่นๆ อยู่หน้าประตูห้องจนมันที่ได้ยินรีบเร่งออกจากห้องมาทั้งหน้าตาตื่นแล้วตะโกนว่าเฮ้ยๆๆ - -
แล้วพอมันเปิดประตูออกมา แล้วเห็นทหารนายอื่นๆ เดินผ่านไปทั้งหน้ายิ้มๆ กันมันก็รู้แล้วว่ามันโดนเล่น

"มึงนี่นะ กูจะนอน วุ่นวายจริง" มันหัวเสียใส่ สีหน้าเสียอารมณ์สุด จากนั้นมันเดินกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วนอนต่อ

"บนเรือตอนนี้มีแต่ต้มถั่วเขียวฝีมือจ่าเท่งให้มึงแดก อย่างอื่นหมดแล้ว 555"

"เฮ้ย อะไรวะ อย่ามาอำ"

"ไม่ได้อำ มึงมัวนอนเอง เขากินกันหมดแล้ว"

"ต้มถั่วเขียวฝีมือจ่าเท่ง ใครจะไปแดก"

"555"

"บอกแกเลิกทำเถอะจะอาหารจะขนม เป็นหน่วยซ่อมบำรุงอย่างเดียวพอ"

มันบอกก่อนที่มันจะเอาผ้าห่มคลุมโปงเลย มันจะนอนต่อ ไม่กินต้มถั่วเขียวฝีมือจ่าเท่ง มันต้องอร่อยมากแหละคนถึงไม่กิน คิดเท่านั้นเอง จ่าเท่งชอบทำอาหารและขนมหวาน

จ่าเท่งอยู่หน่วยซ่อมบำรุงเรือ โด่งดูแลเรื่องอาวุธตำแหน่งต้นปืน ดอนดูแลเรื่องทิศทะเลตำแหน่งต้นหน ส่วนต้นเรือจักรดูแลเรื่องการเดินเรือ





มาลายาซูเปอร์มาร์เก็ต , ประเทศมาเลเซีย
[น้อยหน่า]

ฉันเพิ่งออกจากซูเปอร์มาร์เก็ตมาหมาดๆ มาเดินเลือกซื้อของ คอนโดฯ อยู่ใกล้มาก แต่ก่อนจะเดินกลับคอนโดฯ สะดุดตาเข้ากับร้านอาหารสัตว์ร้านหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล นกนั่น...
นั่นมันซันซัน...

แต่นกแก้วซันคอนัวร์ลักษณะเหมือนกันมันมีนี่สิ อาจไม่ใช่ซันซัน ตัวนี้ที่ฉันเห็นก็ต้องเป็นอีกตัวที่เหมือนกัน...
นกแก้วซันคอนัวร์ตัวที่ฉันมองอยู่นี้เกาะอยู่บนไหล่ขวาของเด็กผู้ชายวัยราว 10 ขวบ เด็กยืนอยู่หน้าร้านขายอาหารสัตว์ เดินไปหาเด็กคนนั้นเพราะอยากแน่ใจเรื่องนก

"1 กิโล 400" พ่อค้าบอกกับเด็กว่าอาหารนกขนาด 1 กิโลกรัมจำหน่ายในราคา 400

"เงินไม่พอ ลดราคาให้หน่อยสิ ผมมีเงินนิดหน่อยเท่านั้น จะซื้ออาหารให้นกกิน นกตัวนี้ผมดักได้"

ดักได้ ? นั่นหมายความว่าไม่ใช่นกของเด็กคนนี้ตั้งแต่แรก เป็นความมั่นใจว่าเป็นซันซัน แต่จะทำไงดี...

"ลดราคาให้ได้ คิด 300 แล้วกัน"

"300 เงินก็ยังไม่พอ"

"จะซื้อให้นะ..." ถัดจากฉันพูดไป เด็กคนนี้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ พ่อค้ายิ้มด้วย ซื้ออาหารนกถุงนี้ให้เด็กคนนี้

"ขอบคุณมากครับนางฟ้า"

ปากหวานเชียว นอกจากจะอยากซื้ออาหารนกให้ ก็อยากบอกให้เด็กคนนี้รู้ว่านกตัวนี้มันมีเจ้าของ...

"ที่พูดว่าดักได้ ดักได้ที่ไหน พอดีนกของแฟนพี่มันบินหายไป แล้วมันก็เหมือนตัวนี้มากเหลือเกิน จนพี่แน่ใจว่าเป็นตัวเดียวกัน ดักได้บริเวณท่าเรือมาลายาหรือเปล่า"

"ใช่ มันบินมาที่เรือประมง แต่ว่า...ไม่อยากคืนให้ เลี้ยงมันมาหลายวันแล้ว ก่อนหน้านี้ให้มันกินข้าวโพด วันนี้มาซื้ออาหารสำเร็จรูปไว้จะได้สลับกับข้าวโพด"

โธ่ เด็กบอกว่าไม่อยากคืนนกแก้วให้ แล้วก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่ชัดเจนแล้วว่าเป็นซันซัน T^T
ทำไงดี โทร.บอกต้นเรือจักรให้รีบมา




ร้านอาหารสัตว์
[จักร]

มันคือซันซันจริงๆ ยังหุบยิ้มไม่ได้ แค่ยื่นแขนออกไป ซันซันบนไหล่ของฟะฮัดก็พร้อมจะบินมาเกาะไหล่เจ้าของทันที ซันซันจำเจ้าของได้มันถึงริกรี้ใหญ่

แล้วฟะฮัดก็ร้องไห้ใหญ่ ถัดจากซันซันบินกลับคืนสู่เจ้าของ นั่นหมายความว่าซันซันพร้อมจะกลับไปด้วยกัน แต่ก่อนหน้านี้ซันซันอยู่กับฟะฮัดและเข้ากับฟะฮัดได้ดีด้วย
เด็กชายคนนี้ชื่อฟะฮัดอายุ 9 ขวบ มีพ่อเป็นชาวประมง ส่วนแม่เป็นแม่ค้าเครื่องเทศ

"เฮ้ อย่าร้องไห้น่า คิดซะว่าเก็บเงินคืนเจ้าของได้ เป็นการทำความดีนะ" พ่อค้าอาหารสัตว์วางมือขวาลงบนหัวของฟะฮัดที่ยังไม่หยุดร้องไห้อย่างปลอบโยน

"ไม่อยากคืนให้..." ฟะฮัดพูดย้ำประโยคนี้ขึ้นมาอีกครั้งถัดจากเคยพูดแล้วว่าไม่อยากคืน

หาทางออกไว้แล้ว...

"นี่ จะซื้อนกอย่างนี้ให้เป็นรางวัล ตัวใหม่เลย"

"คุณก็ให้ตัวนี้ผม แล้วคุณไปซื้อตัวใหม่ได้หรือเปล่า" ฟะฮัดยืนยันจะเอาซันซัน - -

"ไม่ได้นะ ตัวนี้มีความหมายมาก มันคือของขวัญปีใหม่ที่มีคนมอบให้นะ..." แจงไปตามจริง

"ตัวใหม่ดีกว่าน่า ดีกว่าไม่ได้สักตัวนะ" พ่อค้าช่วยพูด น้อยหน่ายิ้มอย่างรู้กัน

"ตัวใหม่จะมาเมื่อไหร่ ผมต้องการวันนี้..." ฟะฮัดตอบตกลงจะเอาตัวใหม่วันนี้

"ได้สิ เย็นนี้มารอที่นี่นะ"

"เย็นมีหลายเวลา สี่โมงเย็น ห้าโมงเย็น หรือว่าหกโมงเย็น" ฟะฮัดจี้มาก

"ห้าโมงเย็น"

"ตกลง ผมจะรอที่นี่ทั้งวัน" ว่าแล้วฟะฮัดก็ไปนั่งที่เก้าอี้ว่างหน้าร้านอาหารสัตว์เพื่อรอนก - -

"ห้าโมงเย็น ยังอีกหลายชั่วโมงนะ" น้อยหน่าพูดกับฟะฮัดที่ตอนนี้หยุดร้องไห้แล้วแต่หน้ายังเศร้า สายตาของฟะฮัดยังมองมาที่ซันซันตลอด

"นี่ รู้จักเรือสำราญ TM 007 หรือเปล่า" พอพูดไป ฟะฮัดเบิกตาขึ้น

"รู้จัก นั่นคือเรือสวรรค์ เรือยักษ์ ถามทำไม"

"เป็นเจ้าของเรือนั่นนะ"

"โอ้ คุณเป็นเจ้าของเรือสำราญลำนั้นเหรอ พระเจ้าช่วย" พ่อค้าตกตะลึงไม่แพ้ฟะฮัด

"อย่ามาโกหก" ฟะฮัดว่า สายตาจ้องจับผิด - -

"เรือลำนั้นเป็นของชาวไทย เขาเป็นชาวไทย เป็นเจ้าของอย่างแท้จริง สามารถตรวจสอบได้" น้อยหน่าช่วยยืนยัน

"เรื่องจริงเหรอ" ฟะฮัดยังอึ้งทึ่งอย่างที่พ่อค้าก็อึ้งทึ่งอยู่

"จริงสิ อีกหลายชั่วโมงกว่าจะห้าโมงเย็น ไปเล่นน้ำที่สวนน้ำบนเรือสิ ชวนเพื่อนไปเล่นด้วยก็ได้นะจะได้สนุกขึ้น" พอพูดไปฟะฮัดถึงกับลุกจากเก้าอี้ ฟะฮัดมีรอยยิ้มที่เบิกบานมากด้วย

"จริงหรือเปล่า"

"จริงสิ เอานามบัตรใบนี้ไปยื่นก่อนขึ้นเรือ บอกกับพนักงานว่าต้องการเข้าสวนน้ำ มีอาหาร ขนม และเครื่องดื่มบริการ ไม่มีค่าใช้จ่าย"

"ผมจะไป" ฟะฮัดดีใจทั้งเฮแล้วรับนามบัตรไป จากนั้นวิ่งหายไปเลย แม้แต่อาหารนกที่น้อยหน่าซื้อให้ก็วางลืมไว้ที่เก้าอี้ด้วย แต่พ่อค้าบอกว่าเดี๋ยวฟะฮัดก็กลับมาที่นี่ในเวลาห้าโมงเย็น






[ เนื้อหา 19 ตอน ]

[ เรท 18+] เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป