จำเลยรักคุณพรรธน์ยศ

"อยากใช้สรรพนามเรียกกันแบบไหนเวลาที่เราอยู่บนเตียง?"
"คะ?"
"ก็เวลาที่เย็xกัน ชอบให้เรียกแบบไหน?"
"ต..ต้องมีชื่อเรียกด้วยหรอคะ?"
"ก็ต้องมีสิ เช่น พี่กับหนู หรือฟลินน์กับเมล"
"...?"
"มันช่วยส่งอารมณ์ให้เสียวกว่าเดิมไง"
"อ๋อ.." เธอพยักหน้ารับเหมือนพึ่งเข้าใจ
อะไรกัน..? ผ่านโลกมาตั้งยี่สิบสี่ปี ไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้เลยหรือไง? หรือแกล้งทำเป็นใสเพื่อให้ผมตายใจ?
"แต่คุณไม่ชอบให้เรียกฟลินน์นี่น่า~"
"จะยอมให้ก็ได้"
"…"
"เฉพาะเวลาที่อยู่บนเตียง"
คนตัวเล็กทำสีหน้าฉุกใจคิด ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ช้อนสายตาขึ้นมามองผมอย่างระแวดระวังเหมือนกลัวจะโดนดุ
ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเป็นเส้นตรง คิ้วเรียวยาวขมวดเล็กน้อยก่อนจะเปล่งน้ำเสียงตะกุกตะกักออกมา
"ฟะ..ฟลินน์กับเมล"
"...?"
"ฟังแล้วมันเหมือนเรา..กำลังคบกันอยู่จริงๆ"

ยอมรับเลยครับว่าผมหวั่นไหวชะมัดกับประโยคเมื่อครู่
เจ็ดปีที่ผ่านมา..ผมเองก็ไม่เคยลืมเธอได้เลยสักวัน แถมยังฝันว่าเราจะมีโอกาสกลับมารักกันอีก
ฝันลมๆ แร้งๆ ที่ไม่มีทางเป็นไปได้..