รักนะนางสาวขัดดอก

“ฉันยอมเป็นนางบำเรอของคุณแล้ว”
หลังจากทำใจได้ หญิงสาวจึงกล่าวออกมา แม้จะแผ่วเบา แต่ธีรเดชก็ได้ยินอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“ใครบอกว่าฉันต้องการนางบำเรอ”
น้ำฝนเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า ไม่เข้าใจว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก ก็ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายเสนอให้เธอใช้ร่างกายชดใช้หนี้ แล้วทำไมมาคราวนี้ถึงได้กลับคำพูดเสียเล่า
“ก็...ก็ที่เราตกลงกันไว้”
“ฉันตกลงกับเธอว่าให้มาเป็นผู้หญิงของฉัน ไม่ใช่นางบำเรอ” สายตาคมละจากเอกสาร จ้องมองเข้าไปในดวงตาคู่สวย หวังให้เธอเข้าใจความนัยที่มันซ้อนอยู่ข้างใน
“ผู้หญิงของคุณกับนางบำเรอต่างกันตรงไหน ในเมื่อทอดกายให้ชายเชยชมเหมือนกัน” น้ำฝนโต้แย้งออกมา น้ำเสียงแฝงไปด้วยความขมขื่น
“สำหรับฉันมันต่างกันมาก ไว้เธอก็จะรู้ได้ด้วยตัวเธอเอง...ไปกันเถอะ”