หทัยจอมทัพ

หรงฮวาหล่นโรย
เหมือนกับหัวใจที่หนาวเหน็บราวกับหิมะ

เมื่อสหายในวัยเด็กกลับกลายเป็นจอมทัพเซียนเปย
“หลิวหรงฮวา” ทำได้เพียงกลืนความโกรธและเกลียดลงท้อง
แม้น “ทั่วป๋าเยว่” จะเป็นผู้นำทัพเซียนเปยลงมาตีเมืองบ้านเกิดของนาง
ทว่าฐานะของนางยามนี้คือสนมผู้เป็นเชลยสงคราม
ขณะที่อีกฝ่ายคือแม่ทัพอุดรผู้ทระนง

ยามความหลังฉายสาดในห้วงฝัน
ความเจ็บปวดยากบรรยายพลันขจายทั่วสรรพางค์
บุปผาที่หลายปีก่อนเคยแบ่งบานมอดไหม้เหลือเพียงธุลีแล้ว
แต่เพราะเหตุใดความรู้สึกไหวสั่นถึงยังประทับติดตรึง

ทว่า...
ทั้งที่รู้ดีแก่ใจว่าผู้อื่นทำลายบ้านเกิดเมืองนอน
แต่นางกลับไม่อาจกล่าวโทษได้เลย

พี่เยว่...
สัญญาวันนั้นท่านยังจำได้หรือไม่
สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันของเรา

--------------------------------------

มือของทั่วป๋าเยว่สั่นน้อยๆ เมื่อได้ยินคำว่า ‘ชายา’ จากปากน้องชาย

“เสี่ยวฮวา เช่อกุยไม่ได้บังคับเจ้าใช่หรือไม่”

หลิวหรงฮวาส่ายหน้า “เป็นความตั้งใจของข้าเอง”

“เพราะเหตุใด”

“เพราะท่าน”

“นี่เจ้า...”

“พี่เยว่ ข้าอยากให้บัลลังก์ของเช่อกุยมั่นคงเพื่อท่าน เพื่อที่ท่านจะได้ไม่ต้องอยู่เป็นคมดาบให้เขาอีก เป็นข้อแลกเปลี่ยนที่ข้าจะขอให้ท่านเป็นอิสระจากคำสัญญาว่าจะปกป้องสกุล”

ทั่วป๋ากุยรู้สึกว่าตนไม่ควรอยู่เป็นพยานการทวงถามสัญญานี้จึงเดินออกไปเงียบๆ

ทั่วป๋าเยว่พรูลมหายใจ ขณะที่หลิวหรงฮวาลุกจากตั่งมาหาทั่วป๋าเยว่ แล้วดึงหยกคล้องเอวรูปวิหคที่อยู่ข้างกันกับถุงหอมลายดอกฝูหรงเก่าคร่ำมาลูบเบาๆ

“เสี่ยวฮวา... นี่เป็นเรื่องของสกุลทั่วป๋า” ทั่วป๋าเยว่มองคนที่อยู่ข้างกาย กลิ่นบุปผาอบผ้ากำจายจางเจือ นางพยายามกดข่มความคิดถึง ตั้งมั่นในการผลักหลิวหรงฮวาออกจากเส้นทางอันตราย

“เช่อกุยบอกว่าเป็นเรื่องของครอบครัว แม้ข้าจะไม่ได้ใช้สกุลทั่วป๋า แต่ข้าก็มีสายเลือดครึ่งหนึ่งของเผ่าทั่วป๋า แล้วท่านจะยังกีดกันข้าอีกหรือเจ้าคะ”

แต่ไหนแต่ไรมาทั่วป๋าเยว่ก็ไม่เคยเถียงชนะหลิวหรงฮวา ต่อให้จะรู้สึกว่าคำกล่าวนั้นไร้เหตุผลเพียงใด นางก็ไม่คิดโต้จนแตกหัก แพ้ทางมาแต่ไหนแต่ไร ทั้งที่พยายามแล้วแต่จะเอาอะไรไปสู้

“เสี่ยวฮวา เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าการเคียงข้างเช่อกุยไม่ได้ง่ายแค่ตอบรับ”

“เจ้าค่ะ”

หากเป็นหลิวหรงฮวาในอดีตคงเอ่ยว่าไม่ทราบ แต่นางในเวลานี้ผ่านความโหดร้ายมามาก ผ่านความช่วยเหลือมาไม่น้อย ฉะนั้นแล้วถ้อยคำตอบรับนี้หนักจนกระแทกลงกลางใจของผู้ฟังเพียงหนึ่งเดียว

ทั้งที่...

เป็นคุณหนูที่ไม่ชอบความลำบากแท้ๆ

“เช่นนั้นข้าจะอยู่กับเจ้าเอง”