ก็แค่เมีย(แต่ง)​ (Mpreg)​ #เจต&หนึ่ง

คำแนะนำ: เนื่องจากระบบ ios มีส่วนแบ่งสองเท่าจึงอยากแนะนำให้ซื้อผ่าน web Android​ หากใช้ ios แนะนำให้ซื้อผ่าน coin จะได้ในราคาเท่ากับหน้าเว็บ


คำโปรย​

เพราะเป็นการแต่งงานที่ถูกบีบบังคับจากคนเป็นแม่ เขาต้องจำใจ​แต่งงานโดยที่เขาเองก็ปฏิเสธ​ไม่ได้ ไหนจะสัญญา​บ้า ๆ นั่นอีก แต่คนที่ต้องแต่งงานจริง ๆ นั้นไม่ใช่เขาแต่เป็นพี่ชายตัวดี ซึ่งก็ไม่รู้ว่ามันไปมุดหัว​ที่ไหนถึงได้โยนความรับผิดชอบ​มาให้เขา แต่ในเมื่อตระกูล​ฝั่งนั้นอยากจะแต่งงานเพราะหวังปลดหนี้สามร้อยล้าน​ เขาก็จะยอมแต่ง แต่ก็จงรับให้ได้กับสิ่งที่ต้องเจอ และทนอยู่ในฐานะ​เมียแต่งที่เขาไม่ต้องการ เขาจะทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าการขายตัวทางอ้อมเพื่อแลกกับกับเงินสามร้อยล้าน อีกฝ่ายจะต้องเจอกับอะไรบ้าง แต่ชายหนุ่มกลับ​ไม่รู้เสียแล้วว่าตัวเองกำลังถูกผู้เป็นแม่หลอก

“เดี๋ยวก่อนสิหนึ่ง! คุยกับฉันก่อน” มือหนารั้งแขนเรียวเอาไว้

“ปล่อยผมนะ! เราไม่มีอะไรจะต้องคุยกันอีก ตอนนี้ผมไม่ใช่ภรรยาของคุณแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์มาแตะต้องตัวผม” หนึ่งเดียวพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดจากพันธนาการที่อีกคนจับไว้ แต่มันกลับไม่เป็นผลเลย ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปี เรี่ยวแรงของเขาก็ยังคงน้อยกว่าเจตนภัทรอยู่ดีสินะ

“ฉันขอโทษสำหรับเรื่องทั้งหมดที่ผ่านมา เรามาคุยกันหน่อยไม่ได้เหรอ ฉันคิดถึงเธอนะ..” เจตนภัทรเอ่ยด้วยสายตาอ้อนวอน

“ทั้งหมดมันเป็นความผิดของฉันเอง ให้โอกาสฉันได้อธิบายสักหน่อยนะ” เจตนภัทรพยายามขอร้องอีกฝ่าย

“ผมไม่อยากฟัง กรุณาปล่อยแขนของผมด้วย ผมมีงานที่ยังต้องไปทำอีก” หนึ่งเดียวตอบด้วยน้ำเสียงแข็งห้วน เขาไม่อยากจะเสวนากับเจตนภัทรเลยแม้แต่สักวินาทีเดียว

แม้ภายในใจจะรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ อยู่บ้าง เพราะตั้งแต่รู้ตัวว่าเขาท้อง หนึ่งเดียวก็ยังรับรู้อีกด้วยว่า อีกคนได้เข้ามามีอิทธิพลภายในหัวใจของเขาเรียบร้อยแล้ว แต่ทว่าความเจ็บปวดที่ต้องอยู่คนเดียวมาอย่างเนิ่นนาน พร้อมทั้งดูแลลูกด้วยตัวคนเดียวมาโดยตลอด ทำให้หนึ่งเดียวแข็งแกร่งขึ้น เขาคิดว่าเขาไม่ต้องการเจตนภัทรอีกต่อไป ไม่ว่าจะในทางคนรัก หรืออะไรก็ตาม

“แต่ฉัน..”

“ปล่อยแม่หนูนะ!!” น้องเหมือนฝันเอ่ย พร้อมกับกิ่งไม้อันจ้อยที่ถูกปามากระทบต้นขาของเจตนภัทร เมื่อเขาหันไปมองตามเสียงนั้นก็พบเข้ากับเด็กหญิงร่างเล็กที่มีใบหน้าถอดแบบมาจากหนึ่งเดียวเป๊ะ ๆ

“แม่เหรอ…?” เจตนภัทรเอ่ยถามด้วยความงุนงง หนึ่งเดียวนั้นมีลูกมาตอนไหน และมีกับใคร กะคร่าว ๆ ด้วยสายตาแล้ว เขาคิดว่าอายุคงไม่เกินสองถึงสี่ปีเป็นแน่

และแน่นอนว่าระยะเวลาเท่านี้ ไม่มีทางเลยที่เด็กคนนี้จะเป็นลูกของคนอื่นนอกจากเขา

“นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ น้องฝันกลับกันเถอะค่ะ วันนี้แม่มีธุระต้องรีบไปทำ เอาไว้ค่อยมาหาพี่แก้วตาวันหลังนะ” หนึ่งเดียวเอ่ย

“ค่ะ คุณแม่”




*หมายเหตุ​* นิยายเรื่องนี้ ต่อจากเรื่อง หนูนาไม่ได้(รัก)​พี่พีชแล้ว

ขอขอบคุณ​ทุกแรงสนับสนุน​
ถ้าอ่านจบแล้วเนื้อหาดี ถูกใจ ฝากกดหัวใจ5ดวงให้ไรต์ด้วยนะคะ