พรางภวังค์

‘เราต่างตกอยู่ในห้วงแห่งกาลเวลา’

วีดา หญิงสาวธรรมดาผู้ใช้ชีวิตเรียบง่าย ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใครนักจนแลดูเป็นคนโลกส่วนตัวสูง ในวัยเด็กเคยเฉียดเส้นความเป็นความตาย จึงกลายเป็นมีญาณรับรู้สิ่งที่เหนือธรรมชาติ แต่ก็เรียนรู้จะอยู่กับปัจจุบันด้วยการอบรมสั่งสอนจาก ‘หลวงลุง’ ญาติผู้ใหญ่ซึ่งอยู่ใต้ร่มธรรม


‘เรา…จะพบกันอีก…’

รุธ ชายหนุ่มผู้มีสายตาเย็นชาราวกับไม่แคร์ใครทั้งโลก ทายาทคนสำคัญของตระกูลคหบดีที่มั่งคั่งจากธุรกิจสีเทา เดินทางกลับมายังบ้านเกิดเมืองนอนหลังจากไปพำนักในต่างแดนหลายปี ภายในหน้ากากอันนิ่งเฉย…แม้แต่คนใกล้ตัวเขาก็ไม่อาจทราบว่า แท้จริงแล้วเขาคิดอย่างไรกันแน่

“รอยนี้…เป็นสัญลักษณ์ว่าถ้าเราได้เจอกันอีกครั้ง…ผมจะต้องจดจำคุณได้ แม้ว่าเราทั้งสองคนจะถูกพรากด้วยความตาย”

+ + +

วีดากำลังค่อยๆ สืบสาวราวเรื่องจากร่องรอยต่างๆ ด้วยตัวเธอเอง แต่น่าฉงนที่ชายหนุ่มผู้พานพบด้วยความบังเอิญ กลับดูจะมีความข้องเกี่ยวกับเรื่องราวมากกว่าที่คิด เพราะทุกครั้งที่ได้ใกล้ชิด…นอกจากญาณสัมผัสเธอจะตื่นรู้มากกว่าปกติ เขาเองก็คล้ายว่าจะมีปฏิกิริยาไม่ต่างกัน


“คุณเป็นลม หมดสติ ผมพามาพักที่นี่”
“ที่นี่...น่ะคือที่ไหน?” หญิงสาวโพล่งถามอย่างไม่เป็นมิตรนัก สถานการณ์ตอนนี้ล่อแหลมเพราะเขาเอาเธอมาไว้ที่ไหนก็ไม่รู้
“ห้องผมเอง”
“ก็ขอบคุณนะคะ แต่...ฉันอยากกลับ” เอ่ยแค่นั้นก็ผุดลุกขึ้นโดยทันควันและก้าวขาลงทันที
ฟุ่บ!
พอลุกขึ้นปุบปับเกิดอาการเข่าอ่อนโดยไม่คาดคิด ร่างบางเตรียมทรุดคะมำลงพื้นถ้าไม่เพราะร่างสูงกว่าที่ปรี่เข้ามารับได้อย่างทันควัน
วีดาชะงักเกร็งเมื่อถูกชายแปลกหน้ารวบตัวไว้ในอ้อมแขน เหลียวมองใบหน้าคมสันได้รูปในระยะใกล้ก็เห็นแววตาที่เข้มราวทะเลลึกแลมองลงมายังเธออย่างจับจ้อง...ค้นหา...หมางเมิน

+ + +


...มนตรามาบดบัง ทุกชีพขังในห้วงกาล...