เล่ห์มันตรา

“กรี้ดดดดดดดดด~~~~”
“เกิดอะไรขึ้น”
“คุณมนอาการกำเริบอีกแล้วค่ะคุณหมอตรา”
“ไปเอายามา”
เสียงกรีดร้องที่ดังมาจากห้องพิเศษห้องหนึ่งทำ ให้ทั้งหมอและพยาบาลวิ่งวุ่นจนปวดหัวเช่นเคย คนไข้ใหม่รายนี้ตั้งแต่เข้ามาก็สร้างความวุ่นวายไม่หยุด แต่ก็นับเป็นเรื่องปกติของที่นี่ การรับมือและดูแลผู้ป่วยที่ควบคุมตัวเองไม่ได้นั้นคือ หน้าที่ของบุคลากรที่นี่ทุกคน และห้ามบ่นหรือต่อว่าคนไข้เด็ดขาด
“ออกไป๊”
เพล้ง!!
แก้วน้ำที่ลอยหวือผ่านหน้าไปกระทบเข้ากับกำแพงแตก ละเอียดเศษแก้วกระเด็นสะท้อนออกมาเฉี่ยวคุณหมอคนสวยอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว เข็มฉีดยาในมือถึงกับสั่นเลยทีเดียว
เลือดค่อยๆไหลลงมาตามแก้มเล็กน้อย มันตราหลับตาลง อ้าปากและเปล่งเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงความอบอุ่นอ่อน โยนออกมาเบา ๆ แค่พอให้ได้ยิน
“ไม่เป็นไรนะคะ ใจเย็น ๆ ที่นี่ปลอดภัยค่ะ ไม่มีใครทำอะไรคุณได้แน่นอน”
“…….”
“วางแจกันนั่นลงก่อนนะคะ หมอสัญญาว่าจะไม่ให้ใครมาทำร้ายคุณ”

“อ....ออกไป”
“หมอจะให้ทุกคนออกไปนะคะ...”
“แต่คุณหมอคะ/คุณหมอครับ”
“ไม่เป็นไร ออกไปกันให้หมด”
“……”
“เห็นไหมคะ ไม่มีใครแล้ว มีแค่เราเท่านั้น วางแจกันลงแล้วเรามากอดกันนะคะคนเก่ง.....
ดีมากค่ะ นั่นแหละ มาค่ะ ให้หมอกอดหน่อยค่ะคนดี”
ใบหน้าหวานใสลังเลชั่วครู่ เธอหวาดกลัวและตื่นตระหนก คนที่เคยอยู่เคียงข้างเสมอไม่มีอีกแล้ว ‘กอดเหรอ กอดได้จริงเหรอ กอดแล้ว...จะไม่ทิ้งเราไปใช่ไหม’
ขาเรียวค่อย ๆ ก้าวไปหาคุณหมอช้า ๆ เต็มไปด้วยความลังเลและหวาดหวั่น เธอต้องการการปลอบโยนจากใครสักคน ความอบอุ่นที่จางหายไปนานในความรู้สึกได้แผ่ซ่าน น้ำตาหยดแล้วหยดเล่ารินไหลอาบแก้ม ร่างบางสั่นสะท้านและสะอื้นจนตัวโยนในอ้อมกอดแสนอบอุ่น สองแขนเหนี่ยวรั้งคอร่างสูงแน่น ซุกซบกับอกอุ่นนั้น นานเหลือเกิน กอดสุดท้ายในความทรงจำมันเมื่อไหร่กันนะ.............
ไม่รู้เหมือนกันทำไม แต่ร่างบางในอ้อมแขนช่างดูบอบบางยิ่งกว่าแก้วใบที่เพิ่งเแตกไป ราวกับหัวใจของเธอแหลกสลายไปไม่มีชิ้นดี คุณหมอที่โดยปกติจะไม่มีความรู้สึกใดกับคนไข้ นอกจาก รับฟังและแก้ปัญหาอย่างเป็นกลางนั้น ในตอนนี้ใจเธอกลับสั่นไหว เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจได้ทำลายเกราะกำบังอันแข็งแกร่งที่เธอมีกับคนไข้ทุกคนความรู้สึกพุ่งตรงเข้ามาแบบไม่ทันได้ตั้งตัวใด ๆ ทำไมเธอบอบช้ำได้ขนาดนี้ ใครกันที่ทำร้ายดอกไม้งามให้แหลกสลายได้ลงคอ เธอจะช่วยคนในอ้อมแขนนี้ยังไงดี
ในขณะที่อีกคนอ่อนแอและต้องการที่พักพิงใจ อีกคนที่เข้มแข็งกว่ากลับอ่อนไหวไปกับความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย การตกหลุมรักใครสักคนไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไรสำหรับมันตรา แต่การตกหลุมรักคนไข้ตนเองตั้งแต่เข้ามาดูแลรักษาเพียงครั้งเดียวนั้นแปลก เธอแสนจะไม่เข้าใจหัวใจตัวเอง เคยตั้งกำแพงแน่นหนาว่าจะไม่มีวันรักหรือรู้สึกใด ๆ กับคนไข้ เพราะผู้ป่วยนั้นต้องการการรักษามากกว่าจะต้องการหมอที่จิตใจอ่อนไหว แม้จะบอกกับตนเองแบบนั้น แต่มันตราก็พ่ายแพ้ เธอรู้สึกสงสาร รัก ผูกพัน และมันค่อย ๆ มากขึ้นเรื่อย ๆ ก่อตัวเป็นรักที่ไม่อาจตัดใจในที่สุด ได้แต่แอบหลงรักอยู่แบบนั้น ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าดูแลรักษาหัวใจที่บอบช้ำให้ดีที่สุดต่อไป
ความอ่อนแอ ไม่ใช่เรื่องที่ควบคุมได้ คนที่เคยเข้มแข็งและมีความสุขเสมอ ในวันนี้ทำได้เพียงพึ่งพิงคนอื่น ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยครั้ง เพื่อรับการรักษา สภาพจิตใจย่ำแย่ลงทุกวัน และมันดีขึ้นได้เพราะใครคนนึง คนที่คอยปลอบโยนและอยู่เคียงข้างเสมอ แม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายทำไปเพราะหน้าที่ความรับผิดชอบ แต่ใจดวงน้อยก็มิวายหวั่นไหว ใช่ เธอหวั่นไหวและรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้คุณหมอ เธอไม่เคยตกหลุมรักใครแม้แต่คนเดียว สิ่งเดียวที่เธอหลงไหลคือดนตรีเท่านั้น ใครจะคิดว่าวันนึงเธอจะมีใครให้รู้สึกหลงและรักในเวลาเดียวกัน แต่ยิ่งรู้สึก ยิ่งผูกพัน ยิ่งเหมือนห่างไกล คุณหมอที่บางครั้งแสนดีเข้าอกเข้าใจ แต่บางทีก็ทำเหมือนอยากออกห่างจากเธอไปเสียเหลือเกิน