มยุโฬเพลิงโลกันต์ {ภาคลมเพลมพัด} |เสืออิสรินทร์

​
มยุโฬเพลิงโลกันต์ {ภาคลมเพลมพัด} |เสืออิสรินทร์
*ลมเพลมพัด คืออากาศของคนที่เปลี่ยนแปลง ผิดเเปลกไปจากเดิม บางทีก็ใช้เรียกคนที่โดนคุณไสยเข้าตัวว่าโดน ลมเพลมพัดด้วยเช่นกัน

หนึ่งคนรัก...หนึ่งคนผลักไสเพียงเพราะ'สัญญา'อันไม่เที่ยงธรรม...เมื่อถึงคราย้อนกลับมาก็ขอเเก้สัญญานั้นให้หายไป

​@@@ 

“อย่าให้พูดถึงพระพายเลย ไอ้หมอนั้นทำทุกอย่างเพื่อที่จักได้เเต่งงานกับเสืออิส คนอย่างมันนอกจากนรกก็ไม่มีสิ่งใดสมควรเเล้ว”

“พะพายรึ? ตั้งเเต่เกิดมาข้าก็ไม่เคยเห็นมันทำอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อภูจันทฆาตเลยสักครั้ง ดีเเต่พูดจาร้ายกาจ ขนาดน้องชายของตนเองที่อยู่มาด้วยกันตั้งเเต่เด็กๆ ยังกล้าตบตีได้ลงคอ”

“ฮ่าๆ ถ้ามันตายไปสักคนก็คงไม่มีใครสงสัยหรอก ดีเสียอีก….เสืออิสลูกพ่อเสือจันทร์จักได้เเต่งงานกับคนที่คู่ควร”

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารังเกียจ มองเพียงเเค่ผิวเผินก็สามารถตัดสินได้เเล้วว่าผู้ใดดี ผู้ใดร้าย เพราะเเบบนี้ถึงโดนมองว่าโง่เง่าย่ำเหยียบอยู่กับที่ ไม่ต่างอะไรกับมนุษย์ยุคดึกดำบรรพ์ สัตว์เดรัชฉานคงจักฉลาดกว่าพวกมันหลายร้อยเท่ากระมัง…

ปัญญาช้าถึงขนาดที่ว่าเเยกคนดีกับคนชั่วยังไม่สามารถเเยกเเยะได้

เบื้องหน้าของชายหนุ่มรูปประพันธ์งดงามดั่งเทพทิดาลงมาจุติ ผิวขาวเนียนนุ่มดั่งดอกมะลิ เเต่กับเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำสีม่วงคล้ำเด่นสะดุดตา ปากกระจับสีตะขบขบกัดปากล่างของตนเองไว้เเน่น ดวงเเก้วตาสีใสจ้องมองบุคคลร่างเล็กกว่าตนเองที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยเเววตาอาฆาตเเค้นกว่าสิ่งใด รูปลักษณ์ของความงดงามบิดเบี้ยวอย่างหาที่สุดไม่ได้ มีเพียงความโกรธ เกลียด เท่านั้นที่สามารถบรรยายออกมา

“พี่จ๊ะ คนทั้งภูจันทฆาตโกรธเกลียดพี่ถึงเพียงนี้ เเล้วเหตุใดถึงยังหน้าด้านมีชีวิตอยู่ต่ออีกหรือ”

น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย้าหยอกคล้ายจะปั่นประสาทของคนที่โดนผูกกับเสากระโจงใหญ่กลางเรือนให้ขุ่นมัวเล่น มือเล็กสุดเเสนน่ารังเกียจสำหรับคนที่โดนกระทำจับคางมนของคนผู้โชคร้ายบีบเเน่นจนปวดสันกรามไปหมดหมายจักทำให้ยอมจำนน

“พี่อิสก็ช่างใจดีกับพี่ยิ่งนัก…ปล่อยตัวกาลกิณี ภูจันทฆาตไว้เเบบนี้……..”

ความเงียบฉับพลันมีเพียงสายตาสมเพชที่ฉายเเววเด่นชัด คนที่โดนมัดร่างดิ้นขยับไปมา คอเเห้งพร่าจักพูดสิ่งใดออกมาก็ไม่เเม้เเต่จะมีเสียงเล็ดลอดให้ได้ยิน บัดนี้สิ้นท่าทั้งร่างกายเเละจิตใจปวดร้าวไปหมด

“ถือว่าฉันช่วยภูจันทฆาตให้น่าอยู่ขึ้นเถิดจ้ะ อย่าได้โกรธเกลียดกันเลย อโหสิให้ฉันด้วยหนา..”

อโหสิ…..การขอหน้าด้านๆ จากคนที่โดนกระทำไม่ต่างอะไรกับสัตว์เลี้ยงรอเวลาเฉียดถือว่าเป็นบาปมหันต์ ความอาฆาตเเค้นเต็มสองดวงตาคู่สุกใส เเต่ผู้กระทำหาได้เกรงกลัวไม่ มีดพร้าส่องเเสงประกายเเวววับสะท้อนเเสงตะเกียงภายในเรือนถูกง้ามขึ้นสูงเหนือหัวของยมบาลผู้เหี้ยมโหด

วินาทีเเห่งชีวิตกำลังจักดับลงภายในไม่ช้า จิตใจอาฆาตเต็มไปด้วยความโกรธเกลียด ยามที่ของเเหลมคมเเทงทะลุร่างตัดขั่วหัวใจพร้อมกับเสียงหัวเราะชวนสะอิดสะเอียด ถึงกระนั้นจิตใจของสัตว์ผู้โชคร้ายก็ยังมีความหวังอย่างลึกซึ้งว่าจักมีคนเข้ามาช่วยชีวิตของตนเอง

ร่างเล็กบางเบาลมล้มตึงหมดสภาพ ปล่อยให้หยาดโลหิตไหลรินรอวันที่ดวงชะตาของตนเองจักดับลง ภาพเลือนรางที่อยู่ตรงหน้าคือภาพที่ไม่อยากเห็นไปทั้งชีวิต ภาพของเด็กหนุ่มหัวเราะร่าไม่ต่างอะไรกับภูตผีตัวร้าย มือเล็กๆ ที่เคยกอบกุมด้วยกันมาตลอดยี่สิบกว่าปีจับมีดพร้าเอาไว้เเน่น ปลายมีดยังมีเลือดเเห้งเกาะติด

“ลาก่อนไอ้ขี้ขโมย”

ประโยคสุดท้ายก่อนจักตายลงก็ยังคงเป็นน้ำเสียงเยาะเย้ยราวกับทั้งชีวิตคนผู้นี้ไปทำให้เขาโกรธเกลียดมากมายขนาดไหน เม็ดสีใสไหลลงมาจากครอบตาร้อนพร่ารอวันที่ดวงวิญญาณจักกลับไปยังภพภูมิที่จากมาก

…… หากสิ่งสักดิ์สิทธิ์มีจริงก็ขอให้ตนเองได้กลับมาเเก้เเค้นเด็กหนุ่มน้องชายบุญธรรมที่ทั้งรักทั้งเกลียดผู้นี้ด้วยเถิด ……

ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาใช้ทั้งชีวิตของตนเองดูแลทะนุถนอมไม่ต่างอะไรกับผู้ร่วมสายเลือดเเท้ๆ คนหนึ่ง ไม่คิดเเม้เเต่จะระเเหวงหลังว่าจักย้อนกลับมาหักหลังกันได้ถึงเพียงนี้ ยอมเป็นแพะรับปาบที่โดนใส่ร้ายว่าเลว ยอมเป็นคนที่โง่ ชั่วช้าสามัญ ยอมเป็นนางร้ายที่ทุกคนในภูจันทฆาตด่าทอ ยอมถึงเพียงนี้ก็ยังไม่พอ…

เพียงเพราะผู้ชายคนเดียว…..เพียงเพราะ’ เขา’ เพียงเพราะชายที่ชื่อว่า อิสรินทร์

หากสามารถย้อนเวลากลับไปเเก้ไขอดีตที่ผ่านมาได้ เขาก็ขอรับความเมตตาต่อพระพุทธองค์อย่างอ้อนวร ขอให้มนุษย์โลกผู้โดนกระทำได้เเก้ไขสิ่งที่ตนเองทำมาทั้งหมด จักขอสัญญาว่าจะไม่ทำให้ชีวิตที่มีค่าต้องสูญเปล่าไปเพื่อคนที่ไม่เเม้เเต่จะมอบความสำคัญให้ตนเองอีกต่อไป

เเสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมาท่ามกลางความมืดมิดเงียบสงบในเรือนไม้เก่าทรุดโทรม ดวงจิตที่กำลังหมอดลงราวกับได้รับความอบอุ่นเพียงหนึ่งเดียวอบอุ้มวิญญาณของตนเองไว้เเน่น ความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับมาก่อนทำให้ดวงวิญญาณนั้นรู้สึกสงบลงจากความเครียดเเค้นที่ตนเองมี

“พะ..พะพาย”

“พะพาย”

เเว่วหูได้ยินเสียงทุ้มอันมีเสน่ห์หาที่สุดมิได้พร่ำเรียกชื่อของคนตัวเล็กซ้ำไปซ้ำมา ร่างกายที่เคยไร้เรี่ยวเเรงกับมีเรี่ยวเเรงกลับมาอย่างน่าประหลาด กายหยาบสามารถขยับได้อย่างใจนึก เจ้าของชื่อเรียกไม่รอช้ารีบพุ่งกายเข้าไปยังเเสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวท่ามกลางความมืดมิด

“พี่อิส”

น้ำเสียงอันคุ้นเคยนั้นมีหรือคนที่เฝ้ารอทั้งชีวิตว่าจักได้มีชีวิตคู่ด้วยกันจักจำไม่ได้ มือเล็กไขว้คว้าอากาศที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโหยหา ความเจ็บพลันหายไปเหลือเพียงหยาดน้ำตาที่ไหลรินสะท้อนสภาพจิตใจอันบอกช้ำ

เฮือกกกกก!!!!

สุดตาเบื้องหน้าคือหลุมดำมองลึกไปสุดลูกหูลูกตาเริ่มกอบกลืนเข้ามาที่ร่างกายของเจ้าของชื่อ พะพาย มือนับร้อยดำทมิฬออกมาคว้าร่างกายทุกส่วนไว้เเน่นราวกับสัมภเวสีที่รอเวลาเหยื่อหลุดเข้ามา พะพายดิ้นพล่านตื่นกลัวเเต่ไม่สามารถสู้เเรงของมือดำน่ากลัวนั้นได้เลยเเม้เเต่น้อย

‘โอกาสมีเพียงเเค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น….ชีวิตต้องเเลกด้วยชีวิต….พะพาย’

@@@ 

นิยายพีเรียดไทย ไสยศาสตร์ คาถาอาคม (ชุมโจรเสือ)
ความเชื่อเกี่ยวกับภูตผีวิญญาณ
เเนวย้อนเวลาเเก้ไขอดีต

* ซื้อผ่านเว็บจะถูกกว่าซื้อผ่าน iOS นะคะ