Stapler เย็บกระชับรัก

คำโปรย

นอนกอดกันทุกคืน ตื่นเช้ามาก็เจอ แต่เธอดันบอกว่าเป็นได้แค่เพื่อนสนิท อยากจะตะโกนใส่หน้าให้รู้ไปเลยว่า 'เพื่อนที่ไหนมันจูบกันวะ' ก็อยากจะโหดอยู่หรอก แต่กลัวเธอโกรธมากกว่า


“อยากได้อะไรทำไมไม่บอก เรามีให้เธอเหมือนมันทุกอย่าง”

จบคำพูดเสียงดังนั้นน้ำตาเม็ดใหญ่ก็ไหลจากหางตา เมื่อเธอเงยหน้าต่อตากับคนที่กำลังกอดรัด

“เราไม่ได้อยากได้เงินเธอ”

“หมายความว่าที่ไปกับมัน…เพราะความพอใจงั้นสิ”

“มันเรื่องส่วนตัวของเรา”

“แม่ง! ก็พูดแบบนี้ตลอดเป็นกูที่ดิ้นพล่านเป็นบ้าอยู่คนเดียว”

“ ”

เขาเมินอาการเม้มปากแน่นเก็บกลั้นเสียงสะอื้นของคนตัวเล็กตรงหน้า ไม่อยากมองคนที่ทำคนอื่นร้อนใจแล้วยังมาร้องไห้กลบเกลื่อน

“จะเอายังไงวะ!”

“เลิกกันไหม แบบที่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีกเลย”

พูดง่ายดีนี่! แล้วความรู้สึกของเขาล่ะ เป็นห่วงเรื่องเธอไม่สบาย กังวนแทบตายพอรู้ว่าแม่เขามาหาเธอถึงที่ทำงาน แล้วสับสนแค่ไหนที่รับรู้ว่าเธอมีเรื่องปิดบังกัน ตลอดเวลาที่คบกันไม่เคยได้รู้เรื่องราวส่วนตัวของเธอเลย ทุกอย่างปนเปกันหมดจนกลายเป็นความคุกรุ่นในใจ ที่เธอไม่รับสายแต่กลับนั่งรถกลับมากับคนอื่นคำมืดแบบนี้

“เรารักเธอขนาดนี้มันยังไม่พออีกเหรอวะ”

อารมณ์หลากหลายกดทับความยับยั้งชั่งใจเมื่อได้ยินคำบอกเลิก ‘หึ เลิกทั้ง ๆ ที่เขาแม่งไม่เคยได้ใช้คำว่าแฟน’

“จะไปคบกับมันงั้นสิ” ตาโตตวัดขึ้นมองเขาบอกชัดว่าโกรธ แล้วโกรธเป็นคนเดียวหรือไง

“ต้องให้ย้ำไหมว่ามันเป็นเรื่องของเรา” กันติชาตอบกลับมาชัดทุกคำทำเอาคนที่มีปมเรื่องความสัมพันธ์เดือดยิ่งกว่าเก่า

“ผัวเมียกันทำไมจะยุ่งไม่ได้”

“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” คนตัวเล็กต่อตาแผดเสียงใส่ตาแดงก่ำคู่นั้นทำให้มิติคลายกำมือออก