Stapler เย็บกระชับรัก

คำโปรย

นอนกอดกันทุกคืน ตื่นเช้ามาก็เจอ แต่เธอดันบอกว่าเป็นได้แค่เพื่อนสนิท อยากจะตะโกนใส่หน้าให้รู้ไปเลยว่า 'เพื่อนที่ไหนมันจูบกันวะ' ก็อยากจะโหดอยู่หรอก แต่กลัวเธอโกรธมากกว่า


นอ.หายไปทั้งวัน จนพระเอกต้องวิ่งวุ่นตามาหา แต่กลับมีผู้ชายมาส่ง นอ.ที่ห้องค่ำมืด พอ.ที่รออยู่แล้วเลยโกรธจนไฟแทบไหม้บ้าน
"พี่อ้น?"
"...!" คิ้วเรียวขมวกเข้าหากันเมื่อโดนจับได้
"ไปทำอะไรกับมันมา!"
"เราเจ็บนะ" กันติชาบอกเสียงสั่นเมื่อแรงบีบที่ต้นแขนไม่ผ่อนลง เม้มริมฝีปากบังคับไม่ให้มันสั่นเมื่อได้ยินคำถาม รู้ทันที่ว่าเขาหมายความว่าอะไรจากท่าทางโกรธจัด "ก็บอกว่าไปทำธุระ"
"อยากได้อะไรทำไมไม่บอก เรามีให้เธอเหมือนมันทุกอย่าง"
จบคำพูดเสียงดังนั้นน้ำตาเม็ดใสก็ไหลจากหางตา เมื่อเธอเงยหน้าต่อตากับคนที่กำลังกอดรัด "เราไม่ได้อยากได้เงินแก"
"หมายความว่าที่ไปกับมันเพราะความพอใจงั้นสิ"
"มันเรื่องส่วนตัวของเรา"
"แม่ง! ก็พูดแบบนี้ตลอด เป็นกูที่ดิ้นพล่านเป็นบ้าอยู่คนเดียว"
"...ฮึก"
เขาเมินอาการเม้มปากแน่นเก็บกลั้นเสียงสะอื้นของคนตัวเล็ก ไม่อยากมองคนที่ทำคนอื่นร้อนใจแล้วยังมาร้องไห้กลบเกลื่อน "จะเอายังไงวะ!"
"เลิกกันไหม แบบที่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกันอีกเลย"
พูดง่ายดีนี่! แล้วความรู้สึกของเขาล่ะ เป็นห่วงว่าเธอไม่สบาย กังวนแทบตายพอรู้ว่าแม่เขามาหาเธอถึงที่ทำงาน แล้วสับสนแค่ไหนที่รับรู้ว่าเธอมีเรื่องปิดบังกัน ตลอดเวลาที่คบกันไม่เคยได้รู้เรื่องส่วนตัวของเธอเลย ทุกอย่างปนเปกันหมดจนกลายเป็นความคุกรุ่นในใจ ที่เธอไม่รับสายแต่กลับนั่งรถมากับคนอื่นค่ำมืดแบบนี้
"เรารักเธอขนาดนี้มันยังไม่พออีกเหรอวะ"
------------------------------------------------