ข้าเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวที่ตายไปแล้ว

คำโปรย...

หวังซูเหยารู้ตัวเองดีอยู่แล้วว่าความรักที่นางมีให้กับเขานั้นมันไม่เคยมีค่าอะไรเลยเขาไม่เคยมองมาที่นางเลยด้วยซ้ำและนางก็รู้ตัวเองดีกว่าเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวที่ตายจากไปแล้วอย่างหวังเสี่ยวหรานสตรีที่เป็นรักแรกของเขาท่านแม่ทัพหานสือเสวี่ยนและยังคงจะเป็นตลอดไป แต่แล้ววันหนึ่งเขาได้พาพี่สาวที่คิดว่าตายไปแล้วกลับเข้ามา เป็นเช่นนั้นคงถึงเวลาที่นางควรจากไปได้แล้ว



เนื้อหาบางตอนในนิยาย



หวังซูเหยาที่ถูกจับก็ตกใจแม้ว่าจะดิ้นอย่างไรก็ไม่หลุด ก่อนที่โจรชุดดำจะนึกสนุกจึงเอ่ยสตรีทั้งสองออกไป

“เมื่อครู่ข้าฟังเรื่องของพวกเจ้าทั้งสองก็นึกเรื่องสนุกๆ พวกเจ้าอยากรู้หรือไม่เล่าว่าไอ้แม่ทัพหานผู้นั้นมันจะเลือกใครระหว่างเจ้าทั้งสองคน!”

“…?!”

“…?!”

“เจ้าปล่อยพวกนางซะ!” หานสือเสวี่ยนที่รีบวิ่งตามรอยเท้าของสตรีทั้งสองคนมาก่อนจะพบว่าพวกนางทั้งสองกำลังถูกโจรอีกคนหนึ่งคนจับตัวเอาไว้แถมยังอยู่ใกล้ขอบหน้าผาอีก

“หึ ท่านแม่ทัพข้าจะมั่นใจได้อย่างไรหากข้าปล่อยพวกนางแล้วเจ้าจะไม่ฆ่าข้าน่ะ”

“….” ชายหนุ่มยืนนิ่งมิได้ตอบอันใดเพียงแต่มองไปที่หวังซูเหยาที่นางไม่มีท่าทีใดๆ เลยสักนิด

“เอาเช่นนี้ดีหรือไม่เล่าข้าจะให้เจ้าได้เลือกสตรีเพียงคนเดียว เจ้าจะเลือกใคร?” แววตาเจ้าเล่ห์แฝงรอยยิ้ม

“อย่ามาเอ่ยเช่นนี้ รีบปล่อยตัวพวกนางซะ!”

“เฮอะ! ฮ่าๆๆๆ” กระทั่งชายหนุ่มชุดดำหัวเราออกมาอย่างชอบใจ

“หากเจ้าไม่เลือกข้าก็จะฆ่าพวกนางทั้งสองคนทิ้งซะ!”

หวังเสี่ยวหรานที่กลัวตายอย่างสุดขีดได้บีบน้ำตาร้องไห้ออกมาและคิดว่าคนอย่างแม่ทัพหานไม่มีทางทิ้งให้นางตายแน่นอนอย่างไรเสียเขาก็ต้องเลือกนางมิใช่หวังซูเหยา!

“ท่านแม่ทัพ…อึ้ก” เสี่ยวหรานร้องไห้ออกมาด้วยความน่าสงสาร แม่ทัพหานที่เห็นเช่นนี้ก็ชะงักเขาจะทำเช่นไรดี

ทางด้านของหวังซูเหยา นางยืนนิ่งมิได้เอ่ยอันใดออกไปเพียงแค่มองไปที่ชายหนุ่มตรงหน้า เขามีท่าทีลังเลเช่นนี้ก็สามารถรู้ได้แล้วว่าเขาจะเลือกใคร

“อย่าลีลา! ข้ามิได้ใจดีอย่างที่เจ้าเห็นหรอกนะตกลงจะเลือกใคร!”

“ขะ..ข้าเลือกหวังเสี่ยวหราน!”



ตึง! ข่มอารมณ์ผิดหวังเสียใจไว้ ฝืนยิ้มออกมาจนสุดกำลัง นางรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องเลือกพี่สาวมิใช่นางแต่ก็อดที่จะเสียใจมิได้เมื่อได้ยินเช่นนี้เลย

“เอ้าใครคือหวังเสี่ยวหราน”

“ข้า ข้าเอง” หวังเสี่ยวหรานรีบวิ่งมาหาชายหนุ่มทันทีเมื่อได้รับอิสระ

นัยน์ตาคู่คมจ้องมองไปที่สตรีตรงหน้าในยามนี้นางยังคงมีท่าทีเช่นเดิมไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา ที่เขาเลือกเสี่ยวหรานเป็นเพราะว่านางอ่อนแออย่างน้อยหวังซูเหยานางยังคงต่อสู้ได้บ้าง ประเดี๋ยวรอจังหวะเขาจะรีบเข้าไปจัดการไอ้โจรนี้เสียแล้วรีบเข้าไปช่วยนางออกมา แต่เมื่อเขาจะวิ่งเข้าไปก็ต้องหยุดลงเพราะว่าในยามนี้หวังซูเหยานางได้สกัดจุดที่คอของโจรชุดดำเอาไว้ ทำให้มันแน่นิ่งขยับตัวมิได้แถมยังแย่งมีดจากมือมาอีก

“ซูเหยาเจ้ากำลังจะทำสิ่งใด” เขาเริ่มรู้สึกใจคอไม่ดีแปลกๆ

นางเพียงยิ้มแต่มิได้เอ่ยอันใดออกไป

“ซูเหยา…”

“ข้าแค่รู้สึกเสียใจที่ท่านมิได้เลือกข้า แต่ข้าเองก็เข้าใจดีเจ้าค่ะว่าในใจของท่านมันมิเคยมีข้าอยู่ข้างในนั้นเลย แต่ข้าเพียงแค่หวังว่าสักครั้ง…สักครั้งที่ในใจของท่านจะมีข้าอยู่ข้างในนั้นบ้างแต่ทว่าข้าคงจะหวังมากเกินไปหน่อย”

“พอได้แล้ว ซูเหยา!ไม่ว่าเจ้าต้องการอันใดข้าจะให้เจ้าได้ทุกอย่างได้โปรดทิ้งมีดนั้นลงซะข้าจะจัดการเจ้านั้นให้เองฉะนั้นได้โปรดเถิดเดินมาหาข้าได้หรือไม่? …”

แม้ว่าเขาจะพูดออกไปเขานั้น สตรีบอบบางตรงหน้าก็ไม่มีท่าทีที่จะทิ้งมีดแถมยังลากโจรชุดดำไปยังขอบหน้าผาพร้อมกันอีก

“ท่านไม่มีทางให้ข้าได้ทุกอย่างหรอกเจ้าค่ะ! ห้าปีที่ผ่านมาข้าเป็นเพียงตัวแทนของพี่สาวเท่านั้น อึ้ก….ข้ารู้มาตลอดข้าเป็นเพียงตัวแทนคนที่ตายไปแล้ว!”



“แต่ทว่าวันนี้นางกลับยังมีชีวิตอยู่ท่านรู้หรือไม่ว่าตอนแรกข้าดีใจแค่ไหนที่นางตาย ท่านกำลังคิดว่าข้านั้นแย่ใช่หรือไม่เจ้าคะที่อยากให้พี่สาวของตัวเองตาย แต่แล้วข้ากลับมาคิดได้อีกว่าแม้ว่านางจะตายไปหรือไม่ตายท่านก็ไม่มีวันหันมามองที่ข้าเลยสักนิด” น้ำตาแห่งความปวดใจไหลทะลักออกมาอย่างอดกลั้นไม่ไหว



บัดนี้ยิ่งนางขยับตัวเดินถอยหลังไปจนแทบจะสุดขอบหน้าผา เขาแทบจะเป็นบ้าเสียให้ได้

ตอนนี้เขาต้องหาทางทำอะไรสักอย่าง เพราะถ้าหากเขาชักช้ากว่านี้เพียงนิดเดียว ซูเหยาก็คง…



“ซูเหยาได้โปรดเถิดเจ้าวางมีดลงแล้วเดินมาหาข้าได้หรือไม่ ได้โปรด…”



ท่านแม่ทัพแห่งภูมิภาคใต้ชายผู้สมบูรณ์แบบในทุกสิ่งซึ่งผ่านศึกสงครามมานับไม่ถ้วนกำลังจ้องมองสตรีตรงหน้าผู้เป็นฮูหยินของตนด้วยสายตาสั่นไหวสุดขีด ขาแกร่งทั้งสองข้าที่ยืนหยัดต่อสู้กับศัตรูมานับไม่ถ้วน บัดนี้กลับอ่อนแรงขึ้นมาเสียดื้อๆ



จนเขาแทบจะทรุดตัวลงอยู่รอมร่อ เรียกได้ว่าหากผู้ใดมาเห็นเขาในท่าทีเช่นนี้คงยากที่จะเชื่อว่าเป็นแม่ทัพหานผู้ไม่เคยอ่อนแอให้ผู้ใดเห็นแม้กระทั่งน้ำตาเพียงหยดเดียว



หวังซูเหยาที่ยืนอยู่บนขอบหน้าผาพร้อมโจรชุดดำจ้องมองบุรุษผู้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของนางอย่างว่างเปล่า พร้อมความรู้สึกต่ำต้อยที่ฝังใจมานานเป็นสิ่งที่ไม่อาจขจัดออกไปได้ง่ายๆ รอยยิ้มเย้ยหยันถูกยกขึ้นประดับบนหน้า ราวกำว่ากำลังดูถูกโชคชะตาในความรักความโง่เขลาของตนเองก่อนจะเอ่ยขึ้นมาว่า



“ต้องขออภัยที่ทำให้ท่านแม่ทัพต้องลำบากตลอดห้าปีที่ผ่านมาข้าเองก็รับรู้ว่าท่านรู้สึกรังเกียจและอยากให้ข้าหายไปจากท่านสักแค่ไหน”



กวาดสายตามองรอบข้างอย่างสั่นสะท้าน พร้อมกับสะดุดสายตาที่มองมาอย่างสั่นไหวของผู้เป็นพี่สาว หวังซูเหยาเพียงยิ้มให้เบาๆ

นางจะคืนทุกอย่างของผู้เป็นพี่สาวรวมถึงเขาหานสือเสวี่ยนบุรุษที่นางยังคงรักและจะรักตลอดไป

ก่อนจะตัดสินใจเดินถอยหลังกระโดดลงหน้าผาพร้อมโจรชุดดำทันที

ตึง...!!

“หวังซูเหยา!”

“ไม่นะ…ไม่!!!” เขาทำได้แค่มองรอยยิ้มที่นางส่งมาให้ครั้งสุดท้าย



********


- แนวดราม่า โรแมนติก จีนโบราณย้อนยุค

- มีฉาก (Nc20+)

- มีเนื้อหาที่รุนแรงบางตอนโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537