สมิงดงกินพระ

“ผมฝากด้วยก็แล้วกันนะครับระวังตัวให้ดี และอย่าลืมว่าพวกมันเต็มไปด้วยเล่ห์กล แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะให้ชบาเฝ้ายามช่วยอีกแรงหนึ่ง”
สองจ่ารู้ดีว่าชบาคือใคร ก็แม่นางไม้ที่เกรียงไกรเลี้ยงเอาไว้ใช้งานนะสิ ทั้งสองเคยเห็นมากับตาแล้ว ตอนสมัยที่เข้าป่าด้วยกัน
“อิๆๆๆ พี่จ่าทั้งสองสบายดีหรือจ๊ะ ไม่เจอกันตั้งนาน”
ภาพของนางไม้สาวที่ตัวขาวซีด และมีเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมาแดงๆ ช้ำๆ ในตาไม่มีตาดำเลยสักนิดนอกจาก ตาขาวและเส้นเลือด
“อุ้ย..ชบา จะมาทั้งทีก็ช่วยมาให้มันสวยๆ หน่อยไม่ได้หรือไงข้าสองคนตกใจหมด”
นางไม้สาวหัวเราะคิกคักอย่างอารมณ์ดี
“ข้ามาแบบนี้แหละพี่จ่าทั้งสองจะได้หายง่วง ข้าจะออกไปลาดตระเวนใกล้ๆ แถวนี้ละ ไปไกลไม่ได้เพราะมันไม่ใช่ที่ของข้า”
กล่าวจบนางไม้ชบาก็หายวับไป
ทั้งหมดที่เฝ้ายามกันอยู่สามจุด แต่ละจุดก็มีกองไฟ จุดละกอง เพื่อกันสัตว์ป่าและคลายหนาว เสียงจักจั่นลองไน ที่ส่งเสียงดังตลอดตั้งแต่หัวค่ะ บัดนี้มันได้เงียบลงราวกับนัดกัน
เสียงวิ่งตึงตังด้วยท่าทางลนลานของชบาที่ดูว่านางจะตื่นกลัวอะไรบางอย่าง
“มันมาแล้วๆๆ”
พูดพร้อมกับชี้มือไปในความมืด
“อะไรๆ ชบาใครมา”
พรานไกรรีบลุกขึ้นมาสมทบกับสองจ่า ชบาวิ่งมาหลบอยู่ข้างหลังนายพรานหนุ่มด้วยตัวอันสั่นเทา
“ชบากลับไปอยู่ในย่ามได้แล้ว”
เพียงเท่านั้นชบาก็หายวับเข้าไปอยู่ในหุ่นของเธอทันที กลิ่นสาบสางของมัจจุราชยิ่งแรงขึ้น