ต้องมนต์เมียแต่ง

‘ดารินทร์’ หญิงสาวผู้ดีเก่า ผู้เรียบร้อย อ่อนหวาน ถูกฝากฝังให้แต่งงานกับ ‘สุรเมฆ’ นักธุรกิจ ฉายา นายหัวเถื่อน ที่ทั้งโหด ห่าม จนเธอแทบจะรับไม่ไหวตั้งแต่เจอกันวันแรก
ทว่าเมื่อตกล่องปล่องชิ้นและถูกจับแต่งงานในที่สุดก็ต้องดำเนินชีวิตคู่ไปกับเขา แม้จะเจ็บปวดและน้อยเนื้อต่ำใจในบางครั้งจนอยากหนี แต่เขาก็ไม่ยอมให้เธอได้สมหวังง่ายๆ


คนเมาหลับไปแล้วจนได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอ ดารินทร์พลิกร่างของเขาให้นอนหงายและจัดแจงแกะกระดุมเสื้อออกเพื่อที่จะได้เช็ดตัวให้เขานอนสบายขึ้น เวลาเขาสิ้นฤทธิ์ก็ดีเหมือนกันนะ เธอจะได้ไม่ต้องใช้แรงเยอะ
กลิ่นกายเนื้อนางยามอาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยแล้วเตะจมูกของคนหลับอยู่ ในขณะที่เธอกำลังบรรจงเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้กับเขาก็ได้แต่ข่มความรู้สึกเขินอายของตัวเองที่ต้องเช็ดไปที่แผงอกกำยำสีทองแดงอันน่าล่อตาล่อใจนั้น ร่างกายของเขามันทำให้เธอเผลอนึกไปถึงช่วงเวลาของคืนนั้น คืนที่เขาและเธอมีอะไรกัน...
แผงอกแน่นขนัดสู้มือบอบบางที่กำลังเลื่อนไล้ผ้าขนหนูไปเรื่อยๆ จนต้องข่มใจหันไปมองยังวิวนอกหน้าต่างเพื่อไม่ให้จิตใจฟุ้งซ่าน ไม่รู้เลยว่าสุรเมฆลืมตาขึ้นมามองเธออยู่
‘หมับ!’ มือใหญ่จับหมับเข้าที่มือเล็ก ดารินทร์สะดุ้งตกใจทว่ายังไม่ทันจะได้หันมามองคนตรงหน้าดีๆ เขากลับดึงร่างเธอเข้าหาตัวเองแล้วพลิกตัวเธอลงบนเตียงนอนทันที
“ว๊าย! นี่คุณเมฆ! คุณจะทำอะไร...” ดารินทร์ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ
“ผัวเมียเขาจะทำอะไรในวันเข้าหอล่ะ” เขาเอ่ยเสียงดังฟังชัด ไม่เหมือนคนเมาก่อนหน้านี้เลย
“นี่คุณหายเมาแล้วเหรอ...คุณแกล้งฉันเหรอเนี่ย”
“เปล่าเสียหน่อย ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ได้เมา เหล้าแค่นั้นมันทำอะไรฉันไม่ได้หรอกนะ แม่สาวน้อย” เอ่ยจบเขาก็ก้มลงมาประกบปากกับเธออย่างเร็วพลัน
“อื้อ!...อืมมม...” เรียวปากกระจับถูกบดเบียดด้วยเรียวปากหนาที่ฉกช่วงชิงอย่างดุเดือดรุนแรง แม้ว่าอยากจะต่อต้านแค่ไหนก็ไม่เป็นผล
“อย่าดิ้นสิ จะดิ้นทำไม” เขาเงยหน้าขึ้นก่อนที่จะก้มลงไปจูบแลกลิ้นเธอใหม่อย่างหื่นกระหาย
หวานเหลือเกิน นุ่มนิ่มไปหมด เรียวปากของเธอ เรือนร่างของเธอ เขาเฝ้าฝันมาตั้งแต่ก่อนแต่งงาน แล้ววันนี้มันก็มาถึงเสียที เขาอดรนทนรอไม่ไหวแล้ว...