อุ้มบุญรอรัก

"เธอจะยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นถ้าลูกของฉันยังอยู่ในท้องของเธอ แต่ถ้าลูกฉันคลอดออกมาเมื่อไหร่ เธอจะไปไหนฉันก็ไม่ห้าม"


พลั่ก!

"โอ๊ย!" เสียงอุทานของป่านดังขึ้นเมื่อร่างกายของตัวเองปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ที่เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับมือหนาที่กำลังโอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขน แต่ทว่า...

"บลูกลับมาหาผมแล้วเหรอ" ด้วยความที่เขาเมาจนขาดสติ จึงไม่รู้ว่าหญิงสาวที่ตัวเองกำลังกอดอยู่นั้นไม่ใช่บลู

"ป่านเองค่ะคุณเวสเตอร์ ไม่ใช่พี่บลู" มือเล็กดันแผงอกกำยำให้ออกห่างจากตัวเอง แต่ยิ่งพยายามเท่าไหร่เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงกอดรัดร่างของเธอแน่นขึ้นเท่านั้น

"ผมดีใจมากเลยนะที่บลูกลับมา บลูจะไม่ทิ้งผมไปไหนอีกแล้วใช่ไหม" ริมฝีปากหนาเอ่ยพลางพาร่างน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งแล้วผลักร่างบางให้นอนลงไปบนเตียง พร้อมมือหนาจัดการกับเสื้อผ้าของคนที่นอนอยู่ใต้ร่าง ซึ่งตอนนี้กำลังดิ้นพล่าน เพราะไม่อยากให้เขาถอดเสื้อผ้าของตัวเอง

"อย่านะคะคุณเวสเตอร์ นี่ป่านเองค่ะ ไม่ใช่พี่บลู" เรียวปากชมพูพูดพลางมือก็ทั้งผลักทั้งดันใบหน้าของเขาไปพลาง

"อื้อ อย่าดิ้นสิบลู"

"นี่ป่านเองค่ะ ไม่ใช่พี่บลู คุณเวสเตอร์ตั้งสติหน่อยสิคะ" ป่านพยายามพูดย้ำเพื่อให้เขาได้สติ แต่เปล่าเลย เหมือนเขาไม่ได้ยินเสียงเธอเลย

"อย่าพูดมากได้ไหมบลู คืนนี้ผมจะเอาบลูให้ออกไปเจอกับผู้ชายคนนั้นไม่ได้เลยคอยดู" พูดจบ มือใหญ่ก็จัดการปลดเปลื้องเสื้อผ้าของคนตัวเล็กที่กำลังดิ้นอยู่ แต่ก็ไร้ประโยชน์ เพราะแรงกำลังอันน้อยนิดของเธอไม่สามารถต่อต้านเขาได้เลย และบวกกับร่างกายของเธอที่กำลังอ่อนเพลียอยู่แล้ว เลยไม่มีแรงที่จะสู้กับร่างแกร่งกำยำที่กำลังจัดการกับร่างกายของเธออยู่

"คุณเวสเตอร์ นี่ป่านเองนะคะ ไม่ใช่พี่บลู" ป่านส่งเสียงร้องออกมาอีกครั้ง เผื่อว่าครั้งนี้เขาจะมีสติขึ้นมาบ้าง แต่เปล่าเลย

"ป่านไหนเหรอ ผมไม่เห็นรู้จัก ผมรู้จักแต่ชื่อของบลูเท่านั้น ในใจของผมมีแต่บลูรู้ไหม มีแต่บลูตลอดเวลา ผมไม่เคยเห็นใครสำคัญไปกว่าบลูเลยนะ"

"..." ป่านนิ่งงันไป เพราะต่อให้เธอพูดยังไง ในสมองของเขาตอนนี้ก็มีแต่พี่บลูเท่านั้น

"บลูอย่าไปจากผมเลยนะ คืนนี้ผมจะทำให้บลูมีความสุขที่สุด" พูดจบ เวสเตอร์ก็ดันแท่งเอ็นร้อนลำใหญ่เข้าไปในช่องทางรักที่คับแคบที่เดียวแต่ไม่มิดลำเหมือนทุกครั้งที่เขาได้ร่วมรักกับบลู

สวบ!