สามีข้าได้โปรดอย่าเย็นชากับข้านักเลย

นางแสร้งทำตัวเจี๋ยมเจี้ยมอยู่เป็นปี ทำตัวประดุจดอกบัวขาวเช่นสตรีในดวงใจเขาทว่าต่อแต่นี้จะไม่มีอีกแล้วสตรีว่านอนสอนง่ายผู้นั้น ในเมื่อเป็นคนดีเพียบพร้อมแล้วไม่เคยสมหวังก็อย่าหาว่านางร้ายแล้วกันเล่าสามี

......

สองมือเล็กวาดมือไปบนโต๊ะ อาหารหน้าตาน่าทานจัดเรียงสวยงามรองด้วยผ้าสีม่วงเช่นเดียวกับสีชุดของนาง แต่สิ่งที่สะดุดตากว่าคือรอยแผลจาง ๆ บนนิ้วมือเรียว จ้าวเฉียนยี่ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว สีหน้าฉายชัดถึงความไม่พอใจ

“ถิงถิง ห้ามเข้าครัวอีก”

“..ทำไมถึงห้ามข้าล่ะเจ้าคะ” หลี่ถิงถิงเอียงคอถามกลับคนตรงหน้าด้วยความสงสัย หรือเขาไม่ชอบฝีมือทำอาหารของนาง?

“จวนข้าไม่ได้ขัดสนบ่าวใช้ถึงขนาดต้องปล่อยให้ภรรยาเข้าครัวด้วยตัวเอง”

“!” หลี่ถิงถิงชะงัก ไม่ว่าแท้จริงแล้วจ้าวเฉียนยี่จะพูดเพราะต้องรักษาหน้าตระกูลหรือไม่ แต่นางจะขอเข้าใจไปว่าเขาเป็นห่วงนางแล้วกัน!

ด้านจ้าวเฉียนยี่นั่งลงกวาดสายตามองอาหารบนโต๊ะ ทุกจานล้วนเป็นของชอบของเขาทั้งสิ้น ครั้นหันไปเห็นขนมหวานอีกจานที่วางอยู่ไม่ไกล ขนมรูปดอกไม้สีชมพูอ่อน ขนาดทุกชิ้นเท่ากันไม่มีส่วนไหนเละหรือพังดูไม่น่าทาน ระหว่างทางเศษหินและดินโคลนทำให้รถม้าโคลงเคลง นางต้องระมัดระวังเพียงใดอาหารเหล่านี้ถึงยังอยู่ในสภาพที่ดีได้

“มาสิ”

ไม่รู้ด้วยเพราะสีหน้าตกตะลึงของนางหรือเพราะการรักษาอาหารไว้อย่างดีถึงทำให้จ้าวเฉียนยี่เป็นฝ่ายชักชวนหญิงสาวที่ยืนค้ำศีรษะอยู่ให้ลงมานั่งด้วยกัน ทั้งยังใช้น้ำเสียงอ่อนลงกว่าปกติ

หลี่ถิงถิงฉีกยิ้มกว้างจนถึงใบหูถือวิสาสะนั่งลงข้างกายคนตัวโต การตัดสินใจมาในวันนี้อาจไม่สูญเปล่า วันนี้ได้เขาชวนก่อนเป็นครั้งแรกนางเกือบกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ขอให้เขาใจอ่อนให้นางอีกสักหน่อยแล้วกัน..

ระหว่างที่นั่งยิ้มไม่หุบพร้อมกับคีบตักอาหารใส่จานจ้าวเฉียนยี่อยู่นั้น อยู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงหวานพูดขึ้นมาเบา ๆ ว่า

“ข้าอาจไม่เคยพูดมาก่อน แต่วันนี้มีโอกาสได้พูดแล้ว ฟังให้ดีเพราะข้าจะบอกกับท่านทุก ๆ วัน ..ข้ารักท่านนะเจ้าคะ”

“!”

เคร้ง

ช้อนหล่นลงจากมือใหญ่กระทบถ้วยข้าว จ้าวเฉียนยี่หันพรึบตาโตกลับไปมองสตรีข้างกายที่กำลังยิ้มหัวเราะได้อย่างน่าเอ็นดู

ดูทำหน้าเข้าสิ อึ้งจนลืมเคี้ยวข้าวเสียแล้ว.. หลี่ถิงถิงคิด