ลวงเล่ห์เพทุบายรัก

สโรบลละสายตาจากสิ่งที่กำลังดูอยู่อย่างช้า ๆ หน้าซีดเผือดจนเห็นได้ชัด เมื่อวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะข้างหน้าเธอ มือสั่นน้อย ๆ จนต้องวางประสานไว้บนตัก

"คงไม่คิดว่ากล้องวงจรปิดของธนาคารจะมีประสิทธิภาพดีจนมองเห็นหน้าหัวโขมยได้ชัดขนาดนี้สินะ"

เสียงเยาะหยันจากคนที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ ทำให้สโรบลเม้มริมฝีปากแน่น ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เปลี่ยนใจ ชายหนุ่มเจ้าของห้องเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างแรงด้วยอารมณ์โกรธเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังคงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ซึ่งก็แปลว่าเป็นการยอมรับผิดโดยดุษฎี

เขาขมวดคิ้วเข้มจ้องหน้าผู้ช่วยเลขานุการที่กำลังจะกลายเป็นอดีตในไม่กี่นาที อาจจะแถมด้วยสถานะผู้ต้องหาคดีอาญาอีกต่างหาก

"คุณนุช...ช่วยโทรเรียกตำรวจให้ที"

ปฏิกิริยาของผู้หญิงทั้งสองคนในห้องช่างแตกต่างกันมาก มณีนุช สาวใหญ่วัยห้าสิบปี เลขานุการผู้มีประสิทธิภาพของเขากำลังจ้องหน้าเขาสลับกับคนที่นั่งเงียบอยู่อย่างเป็นกังวล

"อย่าเรียกตำรวจเลยนะคะคุณภพ เดี๋ยวมันจะเอิกเกริก มีอะไรเราตกลงกันได้นี่คะ"

สโรบลเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยแววตาขอบคุณ ทั้งที่เธอเป็นคนผิดจริง ๆ แต่มณีนุชก็ยังพยายามหาทางประนีประนอมกับเขาเพื่อช่วยเหลือเธอ

...เพราะเช็คใบเดียวแท้ ๆ...

"เงินหนึ่งล้านบาทมันไม่ได้ทำให้ขนหน้าแข้งผมร่วงก็จริง แต่มันก็คือเงินของผม..." เขาพูดเสียงห้วน ปรายตามองคนที่นั่งทำหน้าเฉยเมยนิดหนึ่ง "...และเราไม่ควรเลี้ยงหัวขโมยไว้ในบริษัท"
***************
ห่างหายไปเกือบ 2 ปี ฝากติดตามผลงานลำดับที่ 14 ของมิลานด้วยนะคะ