กริเอลรี่ นักเดินทางเนโครแมนเซอร์ 2 [ซีรีย์กระจกของอลิส]

การเดินทางนั้นยากลำบากอยู่ การเดินทางโดยเท้าข้ามจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งมันค่อนข้างลำบากพอสมควรนะ แต่หลายๆ ครั้งก็ทำให้เธอได้เจอกับเรื่องเล่าที่แปลกประหลาดมากมาย หรือกระทั่งได้ยินใครสักคนพูดถึงเรื่องเล่าของเมืองที่แปลกประหลาด

เขาว่าห่างไกลออกไปอีกหน่อย มีอยู่เมืองหนึ่งที่คนในเมืองสร้างกฎขึ้นมาเป็นเล่มหนาราวๆ พจนานุกรมด้วยล่ะ นั่นอาจไม่แปลกก็จริง แต่เพื่อที่จะเข้าเมือง นักเดินทางทุกคนต้องอ่านหนังสือเล่มนั้นและท่องจำกฏให้ครบทั้งเล่มก่อน รวมถึงกฎในหนังสือเล่มนั้นก็มีแต่อะไรที่ดูแปลกประหลาดมากมาย เช่นการห้ามช่วยตัวเองตอนอยู่ในที่ส่วนตัวรโหฐาน หรือการห้ามนำเข้าสื่อลามกแต่อนุญาตให้นำเข้าสื่อลามกได้ หรือกระทั่งการห้ามเหยียบมดฆ่าแมลงในบริเวณเมือง ห้ามทำผมร่วงในพื้นที่เมือง ทุกการกระทำไม่ว่าจะหนักหรือเบาขนาดไหน ขอแค่ทำผิดและถูกจับได้ก็จะถูกจับไปแขวนอยู่ที่เสาไม้กลางเมืองและถูกขว้างปาหินใส่จนตาย แปลกดีเนอะ แต่อย่างน้อยกริเอลรี่ก็คิดว่าเธอจะเลี่ยงการไปที่เมืองนั้นดีกว่า

ที่เมืองหนึ่ง ที่นั่นกริเอลรี่ได้รู้จักกับโรงละครเป็นครั้งแรก เธอตื่นเต้นและหาทางเข้าไปชมมัน ถึงจะลำบากไปบ้างก็เถอะ

แต่เรื่องแรกที่เธอดูนั่นมันค่อนข้างเครียดและทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเสียเท่าไร ตอนจบก็ไม่ค่อยดี จำได้ว่ามันเป็นเรื่องราวของหญิงสาวคนพิการคนหนึ่ง แรกเริ่มเพื่อนขี้แกล้งในห้องของเธอก็รังเกียจและหัวเราะเยาะเธอที่เธอพิการ แต่เมื่อสังคมเริ่มรณรงค์เรื่องการให้เกียรติคนพิการ คนขี้แกล้งเหล่านั้นก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า แย่งเธอมาจากเพื่อนสนิท ปกป้องเธออย่างโอเวอร์ เรียกร้องคนอื่นมากมายเพื่อเธอ อย่างเช่นให้เธอได้มีบันไดที่เหมาะกับผู้พิการ นั่นมันก็ฟังดูดีอยู่หรอก แต่นั่นพวกเขาโจมตีด่าว่าครูและที่โรงเรียนอย่างกับหมูกับหมาที่พวกเขาไม่มีเงินทุนสร้างมันและกล่าวหาว่าพวกเขากินเงินของโรงเรียน ทำตัวรุนแรงหรือหยาบช้าสารพัดเพื่อแสดงหรือโอ้อวดให้คนอื่นเห็นว่าพวกเธอจริงจังกับการปกป้องสาวพิการคนนั้น เมื่อเริ่มหมดมุก พวกเขาก็เริ่มเล่นประเด็นที่ดูไม่ค่อยมีสาระอย่าง “พวกเขาควรละเว้นไม่ให้คนพิการสอบหรือทำอะไรเลย เพราะพวกเขาพิการ พวกเขาน่าสงสาร”

ในท้ายที่สุดงั้นเหรอ? เหมือนช่วงนั้นกระแสการรณรงค์จะเริ่มซาลง และเด็กขี้แกล้งพวกนั้นก็ไม่อาจหาชื่อเสียงหรือความดีจากเด็กสาวคนพิการคนนั้นได้อีกแล้ว

เหมือนในวันนั้น ที่ท้ายบันไดของชั้นที่ค่อนข้างสูงหน่อย มีดอกไม้เลือดเบ่งบานอยู่ เป็นดอกที่ค่อนข้างมีขนาดใหญ่พอสมควร

นอกจากนั้นก็มีอีกมากมาย เรื่องเล่าที่เด็กสาวกริเอลรี่ได้ผ่านไปพบเจอ

สัตว์เลี้ยงนี่น่ารักนะ มันช่วยเยียวยาหัวใจของคนเรา เวลาที่เราซึมเศร้า แค่กอด แค่ลูบหัวพวกมัน ไม่ว่าใครก็คงมีความสุขได้

แต่วินาทีที่พวกมันประสบอุบัติเหตุหรือติดโรคใดๆ ตาย มันคงสอนให้มนุษย์รู้จักกับความสิ้นหวัง ของโลกที่ไม่แน่นอนและฆ่าทุกคนได้ในเวลาที่ไม่อาจคาดถึง

อย่างน้อย...ในที่สุดกริเอลรี่ก็เหมือนจะได้ยานพาหนะของเธอมาแล้ว หลังจากนี้จะไม่ต้องเดินขาลากแล้ว ดีจริงๆ

อ่า จำได้มีอยู่ครั้งหนึ่งใช่ไหม เดินทางไปที่เมืองหนึ่ง งานที่รับมาเพื่อหาเงินในวันนั้นเป็นงานที่...กริเอลรี่คิดว่าคงเป็นอีกคดีที่ทำให้เธอไปยุ่งเกี่ยวกับการฆาตกรรม ถึงคราวนี้เธอจะไม่ได้เป็นคนฆ่าเองก็เถอะ

กับเรื่องที่มีผู้เสียหายอยู่ ให้ผู้เสียหายคนนั้นจัดการของเขาไปเองจะดีกว่า สำหรับเธอ แค่ให้ความช่วยเหลืออยู่รอบนอกก็เพียงพอแล้ว

เรื่องเล่าของเด็กชายที่เธอได้ยินในวันนั้นจากนักเดินทาง มันทำให้เธอติดใจ เขาที่ฆ่าXXXตัวเองในวันนั้นไป ตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนแล้วนะ แล้วเขาทำอะไรอยู่กันแน่นะ

เรื่องที่คาดไม่ถึงก็คือพอเข้าไปในเมืองหนึ่ง แค่เดินเข้าไปก็ดันถูกรบเร้าให้ถ่ายแบบเสียนี่ อย่างน้อยเธอก็ได้เงินและได้ใส่ชุดสวยๆ น่ารักๆ มากมายนั่นแหละ

อ่า...ดูเหมือนจะมีคนที่กำลังคลั่งกับภาพถ่ายของเธอที่อยู่บนปกนิตยสารนั่นอยู่ล่ะ...