ในห้วงฝันของมัจจุราช

ราตรีสวรรค์ คือชื่อของเธอ แต่เลือดเนื้อและกายหยาบในตอนนี้กลับไม่ใช่ของเธอ

ราตรีสวรรค์แม้มริมฝีปากแน่นพยามยามข่มน้ำตาเอาไว้ เพราะรู้ตนว่าสิ่งที่ตัดสินใจทำลงไปนั้นผิดจริง แต่นาง

“ลูกขอรับโทษทัณฑ์ทั้งหมดแทนเพชรพญานาคราชเจ้าค่ะ ขอเพียงท่านพ่อปล่อยเขากลับเมืองบาดาน” ราตรีสวรรค์น้อมตัวก้มลงกราบแทบเท้า

“เจ้าจะลงไปอยู่ที่คุกใต้เขาไกรราชแทนเยี่ยงนั้นหรือ”

“หากทำเช่นนั้นท่านพ่อจะปล่อยเขาไป ลูกยินดี” นางยินดี

“ข้าไม่อยากเห็นหน้าเจ้าอีก แต่ให้ข้าลงโทษเจ้าที่เป็นพระธิดาองค์เดียวจากนางอันเป็นที่รักของข้าโดยการขังเจ้าไว้ในคุกเน่าเหม็นนั้นข้าก็ตัดใจทำไม่ลง แม่เจ้าฝากฝังเจ้าไว้ก่อนตาย เจ้าเพ้อฝันถึงความรักต่างชนชั้น งั้นข้าเจ้าลงไปอยู่บนโลกมนุษย์ เป็นเพียงผีพรายที่ชักจูงมนุษย์ให้บรรลุสิ่งที่ข้าต้องการ” ท้าวปชาบดีเทวราชข่มตาลง คนรู้เห็นมากนักเขาเป็นถึงผู้คุ้มกฏบนสวรรค์แห่งนี้ หากไม่ลงโทษนางเลยก็คงจะถูกครหาเอาได้

“ลูกยินดี ท่านพ่อจะให้ลูกรับโทษนานเพียงใดจึงจะปล่อยเขา” ราตรีสวรรค์น้อบรับ แต่ก็ไม่ลืมถามให้แน่ใจว่าบิดาจะปล่อยชายคนรักเมื่อใด

“เมื่อเจ้านำพามนุษย์ไปสู่ดินแดนสุขาวดีครบ 100 คน ข้าจะปล่อยนาคตนนั้น” 100 คน ใช้เวลาเท่าใดไม่รู้แต่ล่ะคนก็คงจะใช้เวลาไม่เท่ากัน แต่นั้นไม่สำคัญ อาจจะ100 ปี 500 ปี หรือ 1000 ปี อาจจะดูว่ามากแต่สำหรับชาวสวรรค์นั้นเพียงชั่วพริบตาเท่านั้น แต่ก็คงจะพอสอนบทเรียนแกนางได้บ้าง


“หากลูกทำสำเร็จ ลูกขอเพียงได้พบเขาเป็นครั้งสุดท้าย”