เมียลับ(เด็ก)มาเฟีย

เช้าวันสดใส แต่ร่างบางยังนอนซมอยู่บนเตียง เนื่องจากเมื่อคืนเธอพึ่งผ่านบทรักอันหนักหน่วง หญิงสาวกระพริบตาปริบๆไล่น้ำตาที่กำลังจะไหลหยดลงมาให้ย้อนกลับคืน เพราะตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องมาแสดงความอ่อนแอ
ภายในห้องสี่เหลี่ยมที่มีข้าวของเครื่องใช้ครบครัน ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์เรียบหรูดูแพง ของแต่ล่ะชิ้นและทุกอย่างล้วนแล้วแต่นำเข้าทั้งนั้น หากแตะต้องหรือทำให้เสียหาย คาดว่าเธอคงไม่มีปัญญาหาเงินมาจ่ายแน่นอน
หญิงสาวนอนบิดตัวไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้า จากที่ต้องปรนเปรอมาเฟียหนุ่มทั้งคืน เธอผงกหัวพร้อมกับเลื่อนตัวลุกขึ้นจากเตียง พลันสอดส่องสายตามองหาชายหนุ่มเมื่อคืน ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า
"หึ ชีวิตนังผึ้งชังน่าบัดซบยิ่งนัก"
ร่างบางนั่งพึมพำพร้อมกับแสยะยิ้มบางๆ มือเล็กกระชับผ้าห่มเข้ากอด ภายใต้ผ้านวมผืนใหญ่นั้นปรากฏเรือนร่างอันเปลือยเปล่า หลังจากเสร็จสิ้นภารกิจเธอนอนสลบไสลไม่รู้สึกตัว ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามาเฟียหนุ่มออกจากห้องไปตอนไหน
"เฮ้อ!"
สักพักใหญ่ร่างบางเริ่มทำใจได้ ก่อนจะก้าวขาสั่นๆลงจากเตียง เรียวขาเนียนสวยบัดนี้กลับมีรอยแดงช้ำ จากน้ำมือของมาเฟียหนุ่ม
น้ำผึ้งเดินเก็บเสื้อผ้าของตัวเองที่กระจัดกระจายหล่นตามพื้น ก้มเก็บทีน้ำตาแทบเล็ด เนื่องจากช่วงล่างถูกใช้งานหนัก ร่างบางขบกัดฟันเดินเข้าห้องน้ำ ก่อนจะแต่งตัวกลับเข้าไปเหมือนเดิม
แกร๊ก~
หญิงสาวเดินออกมาจากห้องน้ำ หยิบกระเป๋าใบเก่งขึ้นสะพายคล้องไหล่บาง ก่อนจะมีบางอย่างที่ปลิวหล่นออกจากกระเป๋าใบเก่งของเธอ ร่างบางโน้มตัวก้มลงหยิบแผ่นกระดาษที่หล่นออกจากกระเป๋าเมื่อครู่
น้ำผึ้งมองนามบัตรในมือสายตาเลื่อนลอย นึกอยากจะปาทิ้งเพราะมันไม่ได้จำเป็นที่เธอจะต้องเก็บเอาไว้ ทว่ามือเจ้ากรรมก็เก็บนามบัตรใบนั้นยัดเข้ากระเป๋าตัวเองซะงั้น