บุญคุณทาส

“ผัวเผลอไม่ได้เลยนะ มันจะขาดใจตายเลยหรือไงถ้าไม่ได้คุยกับมัน”

ดอมมินิคแย่งโทรศัพท์เครื่องเล็กมาไว้ในมือบีบระบายความโกรธอย่างแรง หากมันแตกหักได้ง่ายคงแหลกสลายคามือไปเสียแล้ว

เขาติดตามเข้ามาด้วยกุญแจสำรอง ลอบฟังเธอพูดคุยกับปลายสายอยู่ครู่หนึ่ง จับใจความได้ว่าไม่วันใดก็วันหนึ่งจะย้ายออกไปครองรักอยู่ด้วยกัน มันกำลังจะเป็นไปอย่างที่เจเดนข่มขู่เอาไว้ในวันนี้ คิดขึ้นมาแล้วรู้สึกร้อนรนในหัวใจราวกับร่างจะสามารถปะทุได้

“เข้ามาได้ยังไง เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมานะ แล้วออกไปจากบ้านฉันด้วย”
“นี่มันบ้านฉัน ไม่ใช่บ้านของเธอ ทุกสิ่งทุกอย่างมันเป็นของฉัน รวมทั้งตัวเธอด้วย”

ข้อมือเล็กถูกบีบระบายโทสะจนทำให้หน้าเล็กบิดเบี้ยวแสดงความเจ็บปวดแต่ยังกัดฟันอดทนไม่ยอมขอความเมตตา

“งั้นฉันพาลูกย้ายออกไปก็ได้ คุณจะได้อยู่กับแฟนใหม่สมใจ”
“อ๋อ อยากจะออกไปอยู่กับมันจนตัวสั่นอยู่แล้วสินะ เธอไม่มีวันได้สมใจหรอก”

โยนร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแรง พิษของความหึงหวงทำให้มุ่งหน้าใช้กำลังแสดงความเป็นเจ้าของอีกครั้ง คลานขึ้นไปบนเตียงดึงสองแขนเล็กขึ้นไว้เหนือศีรษะกดลงกับเตียงไม่ให้เธอหลุดรอดไปได้ และก้มลงจู่โจมบดจูบขยี้ริมฝีปากบาง

“ปล่อยนะ อย่าเอาปากสกปรกที่จูบคนอื่นของคุณมาจูบฉันนะ”

--
Dominic & Anchan