รักตรึงใจ

“พี่ปิ่นคะ พี่หมายความว่ายังไง ส่งข้อความไปบอกเลิกงั้นเหรอ ทำไมเราต้องเลิกกันรัลทำอะไรผิดเหรอคะ?”
“รัลไม่ผิดหรอก พี่ผิดเองแหละ”
“พี่ผิดเอง ผิดเรื่องอะไร ช่วยบอกให้รัลเข้าใจหน่อยได้ไหมคะ”
“พี่…ไม่ได้รักรัลแล้ว”
“ว…ว่าไงนะ พ..พี่พูดอะไรออกมา”
วิรัลยุพาน้ำตาไหลพรากหลังจากกลั้นมานาน กลั้นใจมาถามถึงหอพักของคนพี่หลังจากอ่านข้อความเมื่อคืนนี้ เธออดทนมาทั้งคืนทั้งที่ใจสลายไปหมดแล้ว เธอพยายามติดต่ออีกฝ่ายแต่เหมือนคนพี่จะปิดกั้นทุกทาง แม้กระทั่งวันนี้ที่มาหา ถ้าเธอมาช้าอีกนิดเดียวก็คงได้พบกับห้องที่ว่างเปล่าเป็นแน่ ร่างบอบบางรู้สึกเหมือนกับจะทรงตัวไม่อยู่ ในหัวมึนตึ้บไปหมด เธอทิ้งตัวนั่งลงตรงปลายเตียงในที่สุด เงยหน้ามองคนตัวสูงที่ยืนเบือนหน้าไปทางอื่น
“ถ้าพี่ไม่รักกัล ที่ผ่านมามันคืออะไรคะ?”
“ไม่ใช่ไม่รักนะ แต่แค่ตอนนี้ ตอนนี้พี่ไม่ได้รักเธอแล้วรัล”
“ฮึก แล้วทำไมถึงไม่รัก!! ทำไม!!?? มันเกิดอะไรขึ้น…รับไม่ดีตรงไหนคะ บอกรัลสิ รับจะได้ปรับปรุง ไม่เลิกได้ไหม…”
“ไม่ได้ค่ะ”
“ทำไม!! ตอบรัลหน่อย พี่มีเหตุผลอะไร”
“เหตุผลพี่ก็บอกไปแล้ว พี่ไม่ได้รักเธอรัล”
“แล้วทำไมไม่รักวะ เมื่อวานก็นอนเอากันอยู่ดี ๆ แค่คล้อยหลังแปบเดียวก็มาบอกเลิกกัน แบบนี้เหรอไม่รัก!! ไม่รักแล้วมาเอากันทำไม หรือว่า…น…นี่พอได้ตัวรัลแล้วก็จะทิ้งเลยงั้นเหรอ? นี่วางแผนมาตั้งแต่แรกเหรอ…อย่าเงียบสิ!!”
“เธอเป็นแบบนี้ไง เอะอะโวยวาย เอาแต่ใจ เชื่อคนง่าย ตามหึงหวงไม่เคยรักษาหน้าพี่เลย แถมเซ็กส์ก็…งั้น ๆ เราเข้ากันไม่ได้หรอก จบกันไปวันนี้ดีที่สุดแล้วล่ะ ปล่อยพี่ไปเถอะ”
“งั้น…งั้น ๆ เหรอ…แต่เมื่อวาน….”
“พี่พูดเอาใจไปงั้นเอง ตอนนั้นมันกำลังอารมณ์ไหนก็รู้อยู่นี่ เลิกร้องไห้แล้วกลับบ้านเธอไปเถอะ พี่ต้องไปคืนห้องแล้ว”
“พี่…ไม่เอา พี่ปิ่น ฮึก รัลจะปรับปรุง รัลจะไม่ทำให้พี่ต้องอายใครอีกแล้วค่ะ อย่าทิ้งรัลไปเลยนะ นะคะ ไม่ไปได้ไหม”
“พี่ต้องไป ขอโทษด้วยนะ แต่เธอกำลังทำให้พี่เสียเวลา”