กลิ่นนี้ที่ตราตรึง

เป็นเพราะว่ากลิ่นหอมของดอกมะม่วงป่าที่บานสะพรั่งในหน้าฝน รุ้งซึ่งนอนเล่นอยู่บนเสื่อใต้ต้นสูงใหญ่รอสามีดายหญ้ามันสำปะหลัง เธอสูดดมอย่างชื่นใจเมื่อยามลมพัดพาเจ้ากลิ่นที่ว่ามาเข้าจมูก ซึ่งในขณะนั้นเธอเพิ่งจะตั้งครรภ์ได้เพียงสี่เดือน พอตอนคลอดรุ้งจึงตั้งชื่อลูกชายตัวน้อยของเธอว่า หอมระริน 

##
ชิโณทัยปิดสมุดบันทึกตรงหน้าลงอย่างเบามือ เขาเหม่อมองออกไปยังปลายฟ้า สุดสายตาคือทิวเขาที่เห็นมานานตั้งแต่พ่อพามาอยู่ที่นี่กับย่าชม ปีนี้เขาก็ยังไม่รู้ว่าหอมระรินอยู่ที่ใด แม้จะเพียรถามน้ารุ้งแต่ก็ไม่เคยได้คำตอบ คนเป็นน้ายังคงบ่ายเบี่ยงจนเขาอยากถอดใจไปหลายครั้ง ที่ผ่านมาไม่เคยใส่ใจน้องจนมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย พอสำนึกได้ก็ไม่มีโอกาสได้กล่าวคำขอโทษอย่างจริงจัง เพราะว่าเจ้าตัวตอนนี้ไม่รู้ว่าอยู่แห่งหนตำบลใด หากเป็นไปได้เขาก็อยากเจอน้องเหลือเกิน

##
"แม่จ๋าว่าพ่อชิจะมาหาเราไหม" เด็กชายตัวน้อยถามแม่อย่างคนใคร่รู้

"ไม่มาหรอกครับ พ่อชิต้องทำงาน" ถึงจะไม่เคยได้เจอหน้าพ่อ แต่หอมระรินก็สอนลูกอยู่เสมอว่าชิโณทัยคือพ่อของเด็กชายองค์อินทร์

"แล้วมะไรที่พ่อจ๋าจะมาล่ะฮะ" คำตอบยังไม่เป็นที่พอใจ เด็กชายตัวน้อยจึงมีคำถามตามมาอีก

"ถ้าหนูเป็นเด็กดี พ่อจ๋าจะมาทันทีเลยครับ" 

"น้องอินเป็นเด็กดี แม่จ๋าก็รู้" เด็กชายปากคว่ำ

"ครับ เดี๋ยวแม่จ๋าโทรหาพ่อแป๊บนะ" ว่าแล้วก็ยกมือถือขึ้นมาต่อสาย พลางครุ่นคิดในใจว่าจะมีใครรับหรือเปล่าหนอ เพราะว่าเบอร์นี้หอมระรินเพิ่งได้มาจากแพรวา

"ฮัลโหล.." 

"เอ่อ...ครับ" เมื่อปลายสายกดรับ หอมระรินก็มือไม้สั่น เสียงพี่ชิยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน เสียงที่หอมจำได้ไม่เคยลืม